Μέρες αγωνίας για την Αργεντινή...

Ο χρόνος τελειώνει για την Αργεντινή, καθώς στις 30 Ιουλίου λήγει η προθεσμία που έχει δοθεί στη χώρα για να καταβάλει ποσό 1,3 δις δολαρίων στα δύο κερδοσκοπικά funds, που δεν δέχθηκαν να μπουν στις δύο αναδιαρθρώσεις χρέους (2005 και 2008).

Την περασμένη Παρασκευή οι μέσω Αμερικανού μεσολαβητή Ντάνιελ Πόλακ διαπραγματεύσεις των δύο πλευρών κατέληξαν σε αποτυχία.

Ο Πόλακ, που είχε διοριστεί από το αμερικανικό δικαστήριο το οποίο ασχολείται με την υπόθεση, που είδε τους εκπροσώπους της χώρας και τους εκπροσώπους των κερδοσκοπικών κεφαλαίων σε χωριστές συναντήσεις, δήλωσε πως δεν υπήρξε συμφωνία.

Η ανισότητα των ίσων...

Οχι σπάνια βλέπω να τα λένε κι άλλοι και συχνά πολύ καλύτερα και εγκυρότερα από εμένα, όπως ο σαρωτικά επανεκλεγείς ως ανεξάρτητος δήμαρχος Αθηναίων Γιώργος Καμίνης, ο οποίος, μολονότι εντάσσεται στη χορεία των αποκαλούμενων «προοδευτικών», διακινδυνεύει με όσα τελευταία υποστηρίζει να αποβληθεί απ' αυτήν. Διαπίστωνε στο πρώτο συνέδριο του Ποταμιού σε μια προωθημένη πολιτική ομιλία του τα ακόλουθα: «Οποιος σήμερα δεν ανήκει σε κάποια κρατικοδίαιτη  συντεχνία φαίνεται πως δεν έχει στον ήλιο μοίρα. (...) Οι δικαστές φροντίζουν για τους μισθούς και τις συντάξεις τους, οι βουλευτές για τους λεγόμενους ένστολους που φέρνουν συντεταγμένα ψηφοφόρους, οι συνδικαλιστές για τα προνόμιά τους. Οποιος σ' αυτή τη χώρα κατέχει μερίδιο εξουσίας, αντί να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, μεριμνά για το σινάφι του. Την ίδια στιγμή όμως ένα εκατομμύριο άνεργοι του ιδιωτικού τομέα έχουν αφεθεί στην τύχη τους, αφού βεβαίως οι συντεχνίες διαγούμισαν και ξεχαρβάλωσαν και το κράτος πρόνοιας, που συντηρούν οι φορολογούμενοι μισθωτοί» («Τα Νέα», 30/6). Αυτές τις μέρες, π.χ., ζήσαμε και πάλι τον εφιάλτη διακοπής του ρεύματος από τον στρατό κατοχής της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ. Ευτυχώς επιστρατεύθηκαν.

Το Βατερλό του νέου Χαλιφάτου...

Στον μικρόκοσμο που μας αρέσει να ζούμε συνήθως περιλαμβάνουμε και μια ιδιότυπη αντίληψη των σχέσεων με τους γείτονες. Η Τουρκία είναι μια μεγάλη χώρα. Οχι μόνο γιατί οι πληθυσμός της αυξάνεται με ταχύτατους ρυθμούς και αγγίζει πλέον τα 70 εκατομμύρια αλλά και γιατί καταλαμβάνει μια απέραντη έκταση που τη φέρνει σε επαφή με τρεις ή τέσσερις κρίσιμες περιοχές της σύγχρονης γεωπολιτικής. Η Τουρκία έχει συμφέροντα, φιλοδοξίες και αντίστοιχα προβλήματα που έχουν σχέση με τον Καύκασο, την Αραβική Χερσόνησο και τις χώρες του Κόλπου, την καθ’ ημάς Μέση Ανατολή και βεβαίως τα Βαλκάνια. Ενδιαφέρεται για το Αιγαίο, με τον τρόπο που όλοι γνωρίζουμε, και στη Μαύρη Θάλασσα αναμετριέται με τη Ρωσία.

Θυμάμαι ότι κάποτε μια έρευνα της τουρκικής κοινής γνώμης ανέδειξε ως τρίτο ή τέταρτο θέμα ενδιαφέροντος τη σχέση με την Ελλάδα και μόνο ένατο ή δέκατο θέμα το Κυπριακό. Στην Αθήνα ήταν αδύνατο να καταλάβουμε πώς ενώ εμείς νυχθημερόν ασχολούμεθα μαζί τους, εκείνοι μάς έδιναν τόσο λίγη σημασία.

Κατά τα λοιπά στην Ουκρανία στρατός νίκησε την αντίσταση των φιλορώσων στο αεροδρόμιο του Λουχάνσκ ...

Οι ουκρανικές κυβερνητικές δυνάμεις έσπασαν τον κλοιό των φιλορώσων αποσχιστών γύρω από το αεροδρόμιο του Λουχάνσκ στην ανατολική Ουκρανία τη Δευτέρα.

Η ανακοίνωση έγινε από το γραφείο του Ουκρανού προέδρου Πέτρο Ποροσένκο.

Μικρή, πικρή μου ΔΗΜΑΡ...

Το κυριακάτικο σημείωμα, λόγω της μεγαλύτερης κυκλοφορίας του φύλλου, οφείλει να είναι κάπως πιο je ne sais quoi εν σχέσει με το καθημερινό. Εχω επίγνωση – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι την λαμβάνω υπ’ όψιν κιόλας. Τούτη τη φορά, όμως, προσέγγισα το πρόβλημα με έναν νέο τρόπο: «τι πραγματικά θα ήθελες να διαβάσεις εσύ την Κυριακή το πρωί», ρώτησα τον εαυτό μου.

Κάτι ανάλαφρο, θα ήθελα. Μια ιστορία με ήρωες πραγματικούς ανθρώπους, οι οποίοι θα κινούνται στα όρια του τραγικού και του κωμικού, με στιγμές βαθιάς γελοιότητας στην πορεία της εξέλιξής τους. Ενα μελόδραμα της Μεταπολίτευσης, που θα φέρνει κάπως σε αυτό που εγώ φαντάζομαι ότι είναι τα τούρκικα σίριαλ (και όχι απαραιτήτως αυτό που είναι, διότι τυγχάνει να μην έχω δει). Να μυρίζει σεβεντίλα: Πάκο Ραμπάν και ιδρωτίλα της προ Ρεξόνα εποχής. Χαίτη λασπωτήρα και ψηλοκάβαλο παντελόνι. Με λίγα λόγια, να έχει κάτι από αυτό το αηδιαστικό και το νοσταλγικό, που αισθάνεσαι όταν πετυχαίνεις αποτυχημένο σίριαλ της ΕΡΤ από τη δεκαετία του 1970 να προβάλλεται τα ξημερώματα. Και σε κάνει να σκέφτεσαι με φρίκη: σε τι απαίσια εποχή υπήρξα νέος, χωρίς να ξέρω τι σημαίνει να είσαι νέος. Με οκτώ λέξεις: θα ήθελα για Κυριακή πρωί τη γλυκιά, πικρή ιστορία της ΔΗΜΑΡ. Κλείνω τα μάτια, επικαλούμαι το πνεύμα της κυρίας Λένας Μαντά να με συνδράμει (εφόσον, ασφαλώς, η ίδια δεν το χρειάζεται – π.χ., αν κοιμάται την ώρα που εγώ γράφω αυτές τις γραμμές...) και ξεκινώ.

Πρωταθλήτρια κόσμου (Weltmeister) η Γερμανία, 1-0 την Αργεντινή...

Η Γερμανία είναι η νέα πρωταθλήτρια κόσμου. Στην πλήρη ωριμότητά της πια, η ομάδα που ετοίμαζε για χρόνια ο Γιόαχιμ Λεβ νίκησε στην παράταση 1-0 τη σπουδαία Αργεντινή με γκολ του Γκέτσε στο 113΄ και κατάκτησε τον τέταρτο παγκόσμιο τίτλο της, αλλά μόλις πρώτο ως Γερμανία, επιστρέφοντας στην κορυφή του κόσμου ύστερα από 24 χρόνια.
Απόψε ήταν η τρίτη φορά που οι δύο αντίπαλοι αναμετρήθηκαν σε τελικό, με τη Γερμανία πια να μετρά δύο νίκες έναντι μία της «αλμπισελέστε», αφού εκτός του αποψινού αγώνα η Αργεντινή είχε επικρατήσει το 1986 στο Μεξικό με 3-2, ενώ η «μάντσαφτ» απάντησε στην επόμενη διοργάνωση, επιβληθείσα 1-0 στον τελικό της Ρώμης, το 1990, με το πολυσυζητημένο πέναλτι του Μπρέμε στο 85ο λεπτό.
Η Γερμανία έφτασε την Ιταλία σε κατακτήσεις και οι δύο ευρωπαϊκές ομάδες βρίσκονται στο κατόπι της Βραζιλίας που προηγείται στην άτυπη αυτή κατάταξη με πέντε παγκόσμιους τίτλους. Να επισημανθεί επίσης η κυριαρχία της Ευρώπης έναντι της Νότιας Αμερικής, καθώς το τρόπαιο έμεινε στη «γηραιά ήπειρο» τις τρεις τελευταίες διοργανώσεις (ρεκόρ), αφού είχαν προηγηθεί Ιταλία (2006) και Ισπανία (2010).