Η Κατάρα της Μακαραπάνα και η… μικρή ΔΕΗ!

Νωρίς το απόγευμα της Παρασκευής, 27 Ιουνίου, πολλές πόλεις της Βενεζουέλας, ανάμεσά τους και η πρωτεύουσα Καράκας, βυθίστηκαν στο σκοτάδι και έμειναν χωρίς ρεύμα μέχρι τα ξημερώματα της επομένης, με την εθνική εταιρεία παροχής ηλεκτρικής ενέργειας Corpoelec να μην απαντά στα τηλεφωνήματα όσων ζητούσαν να πληροφορηθούν τι συμβαίνει.

Την επομένη, ο υπουργός Ηλεκτροδότησης Τζέσε Σακόν δήλωσε ότι η βλάβη σημειώθηκε στην πολιτεία Αράγουα και επηρέασε το Καράκας και στη συνέχεια τις πολιτείες Μιράντα, Καραμπόμπο, Φαλκόν και την περιοχή των Άνδεων.

Στο Καράκας η διακοπή του ρεύματος διήρκησε περίπου τρεις ώρες με αποτέλεσμα να σταματήσουν οι συρμοί του μετρό και πολλοί άνθρωποι να μείνουν εγκλωβισμένοι στα βαγόνια κάτω από τη γη.

Μια ακόμη ευκαιρία για τον κ. Σαμαρά...

Σκίτσο του Ηλία Μακρή στην Κ.

Το πρώτο «καθήκον» ενός πολιτικού είναι να πετυχαίνει την επανεκλογή του. Ακούγεται τόσο λογικό όσο καταστροφικό μπορεί να γίνει. Κανείς δεν περίμενε ότι ο Αντώνης Σαμαράς θα επιτύγχανε. Κι όμως, τα κατάφερε κόντρα στις προβλέψεις, υιοθετώντας ένα μείγμα μνημονιακού ρεαλισμού, μανιώδους εργατικότητας και ανομοιόμορφης παρακολούθησης των στόχων του Προγράμματος. Εχει τώρα μία ακόμη ευκαιρία.

Υπό ορισμένες προϋποθέσεις, θα είναι ο Σαμαράς αυτός «που έδιωξε τον Τόμσεν», ακύρωσε την τρόικα και ξεπέρασε το Μνημόνιο. Ο συγχρονισμός των κινήσεων που θα καταλήξουν, ενδεχομένως, στο ως άνω τρίπτυχο, δεν είναι καθόλου εύκολος.

Η έξοδος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου μπορεί να συμβεί υπό δύο προϋποθέσεις. Χρειάζεται, πρώτον, να συμφωνήσει το Βερολίνο και όσες άλλες κυβερνήσεις είχαν ζητήσει την ανάμειξη του Ταμείου, ήδη από τον Φεβρουάριο 2010. Δεύτερος όρος είναι να αναλάβουν οι Ευρωπαίοι την υποχρέωση αποπληρωμής του ΔΝΤ.

Ένας Ελληνας συντηρητικός του καιρού μας...

Ο μαρκήσιος του Σόλσμπερι (πρωθυπουργός της Βρετανίας τον 19ο αιώνα), εκτός από σημαντικότερος αρχηγός των Βρετανών Συντηρητικών στην ιστορία του κόμματος, υπήρξε και πολυγραφότατος δημοσιογράφος. Τα κείμενά του, εφόσον διαβάζονται μέσα στο πλαίσιο των προβλημάτων της εποχής τους, παρουσιάζουν καλύτερα απ’ ό,τι άλλο παρεμφερές τη σκέψη των Συντηρητικών, η οποία είναι μάλλον έκφραση μιας νοοτροπίας, μιας αντίληψης για την Ιστορία -μια στάση του πνεύματος, αν θέλετε- παρά μια θεωρία με τον άκαμπτο τρόπο που αντιλαμβάνονται τη συγκεκριμένη έννοια οι μαρξιστές.

Υπό αυτή την οπτική γωνία, λοιπόν, όταν ο Σόλσμπερι λέει ότι «ο σκοπός της συντηρητικής διακυβέρνησης είναι να καθυστερεί τις μεταρρυθμίσεις έως ότου έχουν πια καταστεί ακίνδυνες», δεν εννοεί ότι η συντηρητική διακυβέρνηση απορρίπτει τις μεταρρυθμίσεις ― κάθε άλλο μάλιστα, για όποιον λαμβάνει υπ’ όψιν το μεταρρυθμιστικό έργο των κυβερνήσεων του Σόλσμπερι και πριν από αυτόν του επίσης Συντηρητικού Ντισραέλι. Αυτό που εννοεί είναι ότι οι Συντηρητικοί υιοθετούν τις μεταρρυθμίσεις εφόσον έχει διαπιστωθεί η αναγκαιότητά τους και υπό την προϋπόθεση ότι η εφαρμογή τους δεν υπονομεύει θεσμούς δοκιμασμένους για την αξία τους μέσα στον χρόνο. Ο κίνδυνος, με άλλα λόγια, για τους Συντηρητικούς δεν είναι η αναγκαία προσαρμογή των θεσμών στην πραγματικότητα που διαρκώς αλλάζει, αλλά η ανατροπή τους, εξαιτίας της απερισκεψίας των θεωρητικών της προόδου.

Δεν πάμε καλά πατριώτες...

αξιοκρατία η [aksiokratía] Ο25 : η επιλογή, προώθηση ή επικράτηση εκείνων που αντικειμενικά είναι και θεωρούνται οι πιο άξιοι και ικανοί: H ~ στις προσλήψεις του δημοσίου αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για τη βελτίωση του επιπέδου των υπηρεσιών που προσφέρονται στους πολίτες. ANT αναξιοκρατία.

αξιοκρατία < αξιο- (<άξιος) + -κρατία (<κρατώ)

αξιοκρατία θηλυκό

• το να επιλέγονται οι πιο άξιοι και ικανοί για μία θέση

Αντώνυμα: αναξιοκρατία, ευνοιοκρατία, ρουσφέτι, νεποτισμός, φαβοριτισμός

Πως θα σας φαινόταν να χρειάζεστε γιατρό και αυτός που θα σας τύχει να μην έχει πάρει ποτέ πτυχίο ιατρικής; Για να προσφέρει κάποιος υπηρεσίες ιατρικής πρέπει να σπουδάσει πολλά χρόνια και να αποδείξει την επάρκειά του με δεκάδες δύσκολες εξετάσεις.

"Τσίγκλισμα" από τον Στ. Θεοδωράκη στο κατεστημένο...

Αν το Ποτάμι ήθελε, θα είχε ήδη παρουσία μέσα στη Βουλή και μάλιστα με περισσότερους από δύο ή τρεις βουλευτές, τόνισε ο επικεφαλής του κόμματος, Σταύρος Θεοδωράκης. Μιλώντας στην τηλεόραση του MEGA,  πρόσθεσε πως «δεν θα ήταν ηθικά πρέπον ένα κόμμα που δεν έχει κατέβει στις εκλογές να έχει βουλευτές».
Σε ό,τι αφορά τους βουλευτές που συνομιλούν με το Ποτάμι, ο κ. Θεοδωράκης είπε πως τους ενώνουν κοινοί προβληματισμοί και πως συζητούν «όχι για το τί πρέπει να γίνει μέσα στο κόμμα, αλλά μέσα στην κοινωνία».
Απαντώντας σε ερώτηση αν θεωρεί «δικούς του» τον ανεξάρτητο βουλευτή Πέτρο Τατσόπουλο και το βουλευτή της ΔΗΜΑΡ, Γρηγόρη Ψαριανό, σημείωσε πως «ο καθένας έχει τη δική του πολιτική ευθύνη».

Η πλάνη της πολυπολιτισμικότητας...

Επανέρχομαι σε ένα σοβαρό ζήτημα που δεν γίνεται ευρέως κατανοητό στη Δύση παρά την ολοφάνερη αύξηση του ευρωσκεπτικισμού, της ισλαμοφοβίας και των αντιδράσεων εναντίον της θλιβερής προοπτικής της Ευραβίας. Αυτές οι αντιδράσεις δεν προέρχονται μόνον από «δεξιούς» και «ρατσιστές»· προέρχονται από πρώην μουσουλμάνους θεωρητικούς (Αλί Σινά, Τασλίμα Νασρίν, Ανβάρ Σαΐχ) κι από κοσμικούς φιλοσόφους (Μισέλ Ονφρέ, Κρίστοφερ Χίτσενς, Ρίτσαρντ Ντόκινς). Αρχίζω με την παραδοχή ότι τα παραπάνω αισθήματα είναι δικαιολογημένα και οφείλονται σε συγκεκριμένα γεγονότα και λανθασμένες πολιτικές.

...και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί...

Το εισιτήριο για τους προημιτελικούς του παγκοσμίου κυπέλλου εξασφάλισε η Γερμανία στην παράταση. Με το γκολ του Σούρλε στο 92΄ και του Οζίλ στο 119΄ τα «πάντσερ» επιβλήθηκαν με 2-1 της Αλγερίας, η οποία μείωσε στο 121΄ με τον Τζαμπού. Την ερχόμενη Παρασκευή (4/07) οι Γερμανοί θα αντιμετωπίσουν τη Γαλλία στο μεγάλο ντέρμπι της φάσης των «8» στο Μαρακανά.

Οι Αλγερινοί μπήκαν στο γήπεδο χωρίς φόβο και, μάλιστα, στο πρώτο 20λεπτο ήταν η ομάδα που απείλησε περισσότερο για να ανοίξει το σκορ, απ’ ότι οι Γερμανοί, που είχαν προβλήματα στα άκρα, ενώ επιθετικά δεν φάνηκαν καθόλου.