Στήριξη της υποψηφιότητας Γιούνκερ και από τη συμμαχία των Φιλελευθέρων ALDE...

"Βλέπεις πως σε κοιτάζω ε;;;"

Στήριξη στην υποψηφιότητα Γιούνκερ παρέχει η Συμμαχία των Φιλελεύθερων και Δημοκρατών για την Ευρώπη (ALDE), ενισχύοντας τις πιθανότητες του Λουξεμβούργιου να χριστεί από τους ευρωβουλευτές επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Η συμφωνία αυτή «διασφαλίζει μια ευρύτερη βάση ώστε να οικοδομήσουμε μια σταθερή πλειοψηφία για την επόμενη Ευρωπαϊκή Επιτροπής» σημειώνεται στην ανακοίνωση που εξέδωσε η ALDE, η τέταρτη σε μέγεθος πολιτική δύναμη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με 67 ευρωβουλευτές.

Λύσεις υπάρχουν όταν υπάρχει πολιτική βούληση...

Σε καιρό κρίσης, οι άνθρωποι καταβάλλουν κάθε προσπάθεια να συνεννοούνται, γνωρίζοντας πως όταν χτυπάς το χέρι στο μαχαίρι, το αποτέλεσμα είναι να κοπεί το χέρι.

Αυτά, βέβαια, εκτός Ελλάδας, διότι εντός ο καθένας κοιτάει πώς θα επωφεληθεί από την κρίση σε κομματικό επίπεδο και αρχίζουν οι καταγγελίες, δείχνοντας πάντα τον επόμενο υπεύθυνο και χωρίς ποτέ να κοιτούν την καμπούρα τους.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η συμφωνία που επήλθε την περασμένη εβδομάδα (στις 20 Ιουνίου) όσον αφορά στην εκλογή προέδρων στα ανώτατα θεσμικά όργανα της ΕΕ.

Ως γνωστόν, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα έχει αποφασίσει να στηρίξει για την προεδρία της Κομισιόν τον Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ.

Τι δημοσίους υπαλλήλους θέλουμε?

Οι μισθοί στον δημόσιο τομέα αποτέλεσαν τα τελευταία χρόνια πολλές φορές  κανείς ,κεντρικό θέμα όχι μόνο συζητήσεων , άλλα και πολιτικών και συνδικαλιστικών αντιπαραθέσεων.

 Μάλιστα η μείωση των μισθών του δημοσίου, προκάλεσε μεγάλο ρήγμα στο ΠΑΣΟΚ, επί πρωθυπουργίας Γ Παπανδρέου, ενώ  σχεδόν όλα τα κόμματα , αντιμετωπίζουν τους εργαζόμενους στο  δημόσιο με ένα ειδικό τρόπο θα έλεγε κανείς σε σχέση με τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Στον ιδιωτικό τομέα που από την αρχή της κρίσης έχει πληγεί σχεδόν θανάσιμα και οι εργαζόμενοι σε αυτό είτε έχουν σημαντικές μειώσεις μισθών, είτε πληρώνονται με μεγάλες καθυστερήσεις και δόσεις, είτε δεν πληρώνονται καθόλου είτε απλά έχουν χάσει την δουλειά τους.

 Και όμως κεντρικό θέμα , με ευθύνη και των ιδίων των πολιτικών , παραμένει το τι γίνεται στον δημόσιο τομέα.
 Βέβαια , είναι αλήθεια , ότι και εκεί έχουν υπάρξει σημαντικές μειώσεις μισθών, αρκετές απολύσεις μέσω ειδικών διαδικασιών όμως που ουσιαστικά οδήγησαν του εργαζόμενους σε πρόωρη σύνταξη και μείωση των επιπλέον αμοιβών ( υπερωρίες , επιδόματα κλπ) που τις περισσότερες φορές δεν ήταν πραγματικά.

Τα άλλα λεφτά στην αγορά...

Ε​​να από τα παλλαϊκά αιτήματα (από Δεξιά και Αριστερά) στα χρόνια της κρίσης είναι «να πέσουν λεφτά στην αγορά». Από το κράτος, εννοείται. Το διαβάζουμε στις ανακοινώσεις των κομμάτων, το ακούμε στα κανάλια, το κηρύσσουν από άμβωνος καθηγητές ΑΕΙ και από παραθύρων οι σταρ της τηλοψίας. Η αλήθεια είναι ότι όταν πέφτουν λεφτά στην αγορά η οικονομία κινείται· ο κύκλος εργασιών του εμπορίου μεγαλώνει, τα μαγαζιά προσλαμβάνουν περισσότερους, αυτοί ξοδεύουν πιο πολλά κ.λπ. Μόνο που ο μισός κεϊνσιανισμός, που δοξολογούν μετ’ επιτάσεως κάποιοι ως το μοναδικό φάρμακο στην κρίση, αποσιωπά το πρώτο κινούν. Ο καλός Θεούλης, που στην Ελλάδα τον βαφτίσαμε κράτος, πρέπει να έχει λεφτά να ρίξει στην αγορά. Και δεν αρκεί μόνο αυτό. Οπως απέδειξε τη μοιραία διετία 2008-2009, που η κυβέρνηση Καραμανλή έριξε πολλά δανεικά λεφτά στην αγορά (μα πάρα πολλά: 24 δισ. έφτασε το πρωτογενές έλλειμμα το 2009) η ελληνική οικονομία μπήκε σε σπειροειδή ύφεση.