Όλα για το παιδί!

Ο Νίκος Ρωμανός θέλει να σπουδάσει και μπράβο του. Μάλιστα έδωσε εξετάσεις και πέρασε κάπου στα ΤΕΙ. Ξανά, μπράβο του, αλλά εμάς τι μας νοιάζει; Μας νοιάζει, γιατί δεν τον αφήνουν ούτε να παρακολουθήσει μαθήματα, ίσως ούτε και να δώσει προαγωγικές εξετάσεις. Βλέπετε, υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα: 

ο Νίκος Ρωμανός είναι στη φυλακή, επειδή, οπλισμένος με ένα καλάσνικοφ, πήγε με τους φίλους του να απαλλοτριώσει τα χρήματα μιας τράπεζας στον (έκτοτε χιλιοτραγουδισμένο...) Βελβεντό Κοζάνης. Έπειτα δε από την απόδραση του Χριστόδουλου Ξηρού (που, ως γνωστόν, έπαιρνε εκπαιδευτική άδεια για να τελειώσει το Νηπιαγωγείο...), οι συνθήκες κράτησης προφυλακισμένων και καταδικασμένων για σοβαρά εγκλήματα έχουν γίνει αυστηρότερες. 

Ετσι στον Ρωμανό, αλλά και στον Η. Κωστάρη της «17Ν», ο οποίος επίσης φοιτά κάπου, δεν δίνονται πλέον εκπαιδευτικές άδειες. Γι’ αυτό και ξεκίνησαν απεργία πείνας, η οποία από την περασμένη εβδομάδα ήδη προβάλλεται από την «Αυγή», με πρωτοσέλιδα δημοσιεύματα που φέρουν τίτλους όπως: «Διεκδικούν τη μόρφωση με τη ζωή τους». (Τα χρυσά μου, να προσθέσω εγώ...)

Δεδομένου ότι, στην Ελλάδα, κανείς δεν μπορεί να πάρει στα σοβαρά μια απεργία πείνας (και δικαιολογημένα, επειδή μέχρι στιγμής δεν βρέθηκε κανείς να είναι τόσο κορόιδο ώστε να κάνει αληθινή απεργία πείνας), αμφιβάλλω αν το θέμα θα έπαιρνε διαστάσεις. Θα φώναζαν λίγο οι γνωστοί επαγγελματίες που επαγρυπνούν για τα δικαιώματα των τρομοκρατών, αλλά ποτέ για τα δικαιώματα των θυμάτων τους, και το ζήτημα θα ξεφούσκωνε. Ωσπου -για να παραφράσω τον Καβάφη- α, να, ήρθε αυτός με την αόριστη γοητεία του: ο απερίγραπτος Ανδρέας ο Loverδος...

Είδε φως, λοιπόν, ο Loverδος και, κατά το λεγόμενο, μπήκε, για να προσφέρει τσάμπα ανθρωπισμό―γιατί τον έχει πολύ και του περισσεύει και για άλλους. «Αφού επιτρέπουν στα παιδιά να δώσουν εξετάσεις [...] θα τον βοηθήσουμε να δώσει και τα μαθήματά του», είπε, πνίγοντας -υποθέτω- έναν λυγμό. Ακολούθησαν το ΠΑΣΟΚ και η νεολαία του (που, τυπικά, υφίσταται) με δικές τους ανακοινώσεις σε ανάλογο πνεύμα ανέξοδου ανθρωπισμού. Ο αντίλογος, προς όσους ενοχλήθηκαν από την ψηφοθηρικού χαρακτήρα υποκρισία του ΠΑΣΟΚ (χώρος ο οποίος επί δεκαετίες κάλυπτε διά παραλείψεων τον κόσμο της αριστερής τρομοκρατίας, ας μην ξεχνάμε), ήταν η μομφή ότι επιζητούν μια εκδικητική Δικαιοσύνη. Οσο τραχύς και βλάκας μπορεί να είναι εκείνος που ικανοποιείται με την εκδίκηση, αλλά τόσο αισχρός είναι εκείνος που εξαιτίας της ιδιοτέλειάς του πηγαίνει κατ’ ευθείαν στο άλλο άκρο―πολύ περισσότερο δε όταν αυτός συμβαίνει να είναι υπουργός, όπως ο Loverδος, και με τη στάση του συμβαίνει επίσης να δημιουργεί πρόβλημα στη λειτουργία της κυβέρνησης στην οποία μετέχει ο ίδιος.

Για τον Ρωμανό ή τον Κωστάρη μπορεί ο καθένας να έχει τη γνώμη που θέλει. Ομως την απόφαση σχετικά με τις εκπαιδευτικές άδειες που διεκδικούν δεν την παίρνει ούτε ο τάδε ούτε ο δείνα υπουργός. Την παίρνει το συμβούλιο φυλακών, κρίνοντας με βάση στοιχεία που μόνον οι κρατικοί μηχανισμοί οι οποίοι εγγυώνται τη δικαιοσύνη και την ασφάλεια μπορούν να αξιολογήσουν―όχι το καφενείο, όσο και αν στην Ελλάδα το έχουμε αναγάγει σε κορυφαίο θεσμό. Είναι προφανές -ενδεχομένως όχι για τον Loverδο- ότι οι λόγοι για τους οποίους μια οργανωμένη κοινωνία με τους νόμους της στερεί την ελευθερία από ένα μέλος της μάλλον υπερτερούν, κατ’ αρχάς, του δικαιώματος των φιλομαθών τρομοκρατών ή εγκληματιών στην εκπαιδευτική άδεια. Ειδάλλως, η εισαγωγή σε σχολή της ανώτατης εκπαίδευσης θα ισοδυναμούσε με αμνήστευση, το δε πολυθρύλητο πανεπιστημιακό άσυλο θα ίσχυε αυτομάτως για κάθε κακοποιό. Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες για τον ανθρωπιστή Loverδο, ιδίως αν η υπόθεση αφορά «παιδιά», τα οποία ο ίδιος έχει αποδείξει πόσο τα λατρεύει. (Ο Κωστάρης, βέβαια, έχει πατήσει τα 48, αλλά η διασταλτική έννοια του όρου «παιδί» είναι βασική αρχή του πασοκισμού...)

Σε παρεμφερές ολίσθημα παρέσυρε και τον υπουργό Δημοσίας Τάξεως η δική του μεγάλη αγάπη για τα «παιδιά». Επισκέφθηκε το αρχηγείο της Αστυνομίας στη Χαλκίδα ή κάπου εκεί και, μόλις διαπίστωσε ότι είχαν συγκεντρωθεί οι υπηρετούντες αξιωματικοί και όχι οι απλοί αστυνομικοί, τους κατσάδιασε μπροστά στις κάμερες, διότι τους είχε τονίσει, είπε, ότι ήθελε να μιλήσει «στα παιδιά». Περιέργως, μόνον το «Ποτάμι» και συγκεκριμένα ο εκπρόσωπός του για θέματα Δημοσίας Τάξεως, Παύλος Ελευθεριάδης, κατήγγειλε την προσβλητική συμπεριφορά του υπουργού, με την οποία ουσιαστικά ανατρέπει την αντίληψη της ιεραρχίας, χωρίς την οποία παύει να υφίσταται Αστυνομία. Με ποιο κύρος θα διοικήσουν τα «παιδιά» οι αξιωματικοί που τους εξευτέλισε τηλεοπτικά ο υπουργός; Από την οπτική γωνία του ψηφοθήρα υπουργού, βέβαια, «τα παιδιά» μετράνε περισσότερες ψήφους από τους αξιωματικούς, οπότε δεν τίθεται θέμα: η επανεκλογή υπερτερεί της καλής λειτουργίας του τομέα ο οποίος του έχει ανατεθεί. «Οι πολιτικοί ξέρουν τι να κάνουν, δεν ξέρουν όμως πώς θα επανεκλεγούν αν το κάνουν», έχει πει πολύ εύστοχα ο Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ, αναφερόμενος προφανώς στους Ευρωπαίους πολιτικούς του Βορρά, γιατί οι δικοί μας τέτοια διλήμματα δεν έχουν...

Θα πείτε, ίσως: και τι έγινε; Σε τελευταία ανάλυση, δεν θα έχετε άδικο. Εδώ καταπίνουμε την κάμηλο, θα καθόμαστε τώρα να διυλίζουμε τον κώνωπα; Ωστόσο, τέτοια περιστατικά, που δείχνουν αυξημένη την ευαισθησία για τα πάσης φύσεως «παιδιά» εκ μέρους ανησυχούντων για την εκλογή τους υπουργών, δείχνουν ότι, ενόσω συνεχίζεται η διαπραγμάτευση με τους δανειστές, στους άλλους τομείς η κυβέρνηση βυθίζεται στην παραλυσία που γεννά η επικράτηση του φόβου των εκλογών.

Του Στ. Κασιμάτη από την Κ.