Το "επαναστατικό" χτύπημα έγινε στις 5.30 π.μ.

Στις 5.30 π.μ.

Ηταν η ώρα κατά την οποία σημειώθηκε η επίθεση ομάδας των γνωστών κακοποιών στοιχείων, που λυμαίνονται εδώ και χρόνια τα Εξάρχεια, σε λεωφορείο με επιβάτες στην οδό Στουρνάρη. Τους διέταξαν να κατέβουν για να μην τους κάψουν και ύστερα πέταξαν μια μολότοφ μέσα στo όχημα. Ευτυχώς, ο οδηγός κράτησε την ψυχραιμία του και έσβησε γρήγορα τη φωτιά.

Είμαι βέβαιος ότι αν είχαμε την ευκαιρία (sic) να γνωρίσουμε τους δράστες, θα τους ακούγαμε να δηλώνουν αναρχικοί που διεξάγουν πόλεμο κατά του κράτους και να υποστηρίζουν ότι η ενέργειά τους ήταν πλήγμα στο σύστημα.
Είμαι βέβαιος, επίσης, ότι, ακούγοντάς τους, οι περισσότεροι λογικοί άνθρωποι θα τους θεωρούσαν επικίνδυνα ανισόρροπους παρά επαναστάτες―διότι τι σόι επανάσταση είναι αυτή που στρέφεται εναντίον ανθρώπων οι οποίοι πηγαίνουν στη δουλειά τους με το λεωφορείο στις 5.30 το πρωί;

Και όμως. Οι αναρχικοί θα είχαν δίκιο αν χαρακτήριζαν την επίθεση πλήγμα στο σύστημα. Στρατηγικό πλήγμα, θα έλεγα μάλιστα, καθώς το μεγαλύτερο και ανυπέρβλητο εμπόδιο για όσους θέλουν να νικήσουν τον καπιταλισμό είναι η επιδίωξη της ατομικής προόδου. Σε τελευταία ανάλυση, θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι η αποτυχία της Αριστεράς να επιβάλει ένα αμιγώς μαρξιστικό σύστημα διακυβέρνησης έγκειται στο ότι ο Μαρξ (και οι επίγονοί του στη θεωρία) δεν υπολόγισαν πως η χειραφέτηση των εργαζομένων άνοιξε στον καθένα τον δρόμο για το όνειρο της ατομικής προόδου, με αποτέλεσμα να εξασθενήσει η ταξική συνείδηση. Πολύ απλά: την «επιστημονική» θεωρία νίκησε το ψυγείο, το αυτοκίνητο, το καλύτερο σπίτι και τα συναφή. Υπό τη συγκεκριμένη οπτική γωνία, λοιπόν, οι άνθρωποι που μέσω της εργασίας τους προσπαθούν να βελτιώσουν τη ζωή τους, για έναν αναρχικό, πρέπει να εκπροσωπούν το σύστημα πολύ περισσότερο από μια διμοιρία αστυνομικών...
Του Στ. Κασιμάτη από την Κ.