Το δικαίωμα στην οχλαγωγία...

Πού το βρήκε γραμμένο ο κ. Δημήτρης Στρατούλης ότι το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο –εκεί όπου μικρές ομάδες της παλαβής Αριστεράς δίνουν την ύστατη μάχη για να διατηρήσουν την άνομη εξουσία τους– «είναι στα εκατό καλύτερα του κόσμου» (Mega, 31.10.2014); Και από πού προκύπτει η απόφανση του κ. Γιώργου Σταθάκη ότι «το σύνολο των ελληνικών πανεπιστημίων είναι από καλά έως άριστα» (ΣΚΑΪ, 31.10.2014);

Η αλήθεια είναι ότι τα ελληνικά ΑΕΙ θα μπορούσαν να είναι από καλά έως άριστα. Εχουν το ανθρώπινο δυναμικό για να ανέλθουν ακόμη και στα εκατό καλύτερα του κόσμου. Αρκεί να τα αφήσουν να λειτουργήσουν ως ΑΕΙ οι ομαδούλες της οπισθοδρομικής Αριστεράς, δηλαδή διάφοροι που θεωρούν αναφαίρετο δικαίωμά τους να μπουκάρουν στις συνεδριάσεις της Συγκλήτου και να οχλαγωγούν, ή να μπαίνουν ανέλεγκτοι στα γραφεία διοίκησης των ΑΕΙ προκειμένου να υβρίσουν τον δημοκρατικά εκλεγμένο πρύτανη και να σηκώσουν πανό με δανεικά από άλλες εποχές συνθήματα.


Τώρα, πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκονται σε αμηχανία. Δεν ξέρουν τι να κάνουν με τους «τζάμπα επαναστάτες» που εξέθρεψαν. Να σημειώσουμε εδώ ότι πριν από την απρέπεια μιας φούχτας φοιτητών να μπουκάρουν στο γραφείο του κ. Θεόδωρου Φορτσάκη, είχε προηγηθεί η παρανομία του κ. Στρατούλη το 2006. Ως συνδικαλιστής, τότε, ο κ. Στρατούλης μαζί με οκτώ ακόμη συναδέλφους του σήκωσαν πανό στη Βουλή και φώναζαν από το θεωρείο συνθήματα κατά της πώλησης του ΟΤΕ. Οταν ο προεδρεύων, Ιωάννης Τραγάκης, ζήτησε να εφαρμοστεί ο νόμος και να συλληφθούν οι εννιά παρανομούντες, ο Συνασπισμός φωνασκούσε για «ποινικοποίηση της διαμαρτυρίας» και «πολιτικές διώξεις»! Τελικώς οι εννιά συνδικαλιστές που παρανόμησαν αφέθηκαν ελεύθεροι, κατόπιν παράστασης του βουλευτή του ΣΥΝ Φώτη Κουβέλη στην πρόεδρο της Βουλής, Αννα Ψαρούδα.

Σήμερα το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο πώς θα δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα της παρανομίας, μιλώντας μάλιστα για «αυταρχισμό» (!) του πρύτανη, ο οποίος απλώς προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του. Το πρόβλημά του είναι πως όσο πλησιάζει στην εξουσία –και πολύ δε περισσότερο αν τελικώς την καταλάβει– αυτά τα φαινόμενα θα ενταθούν. Οχι μόνο γιατί διάφοροι θα νιώθουν ότι έχουν ασυλία για κάθε είδους παρανομία, αλλά διότι διάφορα γκρουπούσκουλα θα θέλουν να δοκιμάσουν τα «αριστερά ανακλαστικά» μιας αριστερής διακυβέρνησης· το ’χουν αυτό το χούι στην Αριστερά, να ανταγωνίζονται δηλαδή διάφορες ομαδούλες στο πεδίο της ανοησίας. Και αφού καμιά σαρανταριά φοιτητές απαίτησαν με τις φωνασκίες τους να είναι παρόντες για να υπαγορεύσουν τις αποφάσεις της Συγκλήτου, γιατί να μην το κάνουν αύριο στο υπουργικό συμβούλιο; Εξάλλου, τι σόι αριστερή διακυβέρνηση θα έχουμε αν ο «λαός» δεν συμμετέχει μαζικώς (καμιά σαρανταριά νοματαίοι δηλαδή) και θορυβωδώς στην άσκηση της εξουσίας; Τι; Θα αποφασίζει η κυβέρνηση εν κρυπτώ χωρίς την ενεργή παρουσία όσων αυτοχρίζονται «λαός»;

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα αποτύχει στα μεγάλα, που είναι η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, η παραμονή στο ευρώ κ.λπ. Και τις συμφωνίες θα σεβαστεί και Μνημόνιο θα εφαρμόσει, ασχέτως αν του δώσει κάποιο σοβιετικού τύπου όνομα, όπως «πενταετές πλάνο για την οικοδόμηση του ελληνικού σοσιαλισμού»· ως γνωστόν, ο σοσιαλισμός χρειάζεται θυσίες. Θα αποτύχει όμως στα άλλα, αυτά που λογίζονται μικρά, εξαιτίας των αντιλήψεων τις οποίες και η Αριστερά εξέθρεψε τα προηγούμενα χρόνια. Αναφέρουμε «και η Αριστερά», διότι τις αντιλήψεις αυτές τις εξέθρεψαν και (κυρίως) τις εκμεταλλεύτηκαν όλα τα κόμματα· απλώς η Αριστερά τις έντυσε και με μεγάλες λέξεις.

Μέχρι να καταλάβουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ότι δεν είναι λειτουργικό –ούτε καν αριστερό– το «μπάτε καταληψίες αλέστε...», θα έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος· και για την πιθανή δική τους διακυβέρνηση, αλλά κυρίως για τη χώρα. Θα μάθουν, αφού πάθουν όσα διαχρονικώς ευλογούν, αλλά τότε θα είναι αργά...
Του Πάσχου Μανδραβέλη από την Κ.