Οι συνδικαλιστές, ο συνδικαλισμός και οι αλλαγές (1)...

Στη Φωτό συνδικαλιστές-σύνεδροι στην αδερφή χώρα Β. Κορέα...

Δεν είναι η πρώτη φορά που το γράφω σε αυτές εδώ τις στήλες και μάλιστα έχω δει και την αντίδραση (μέσω e mail) αρκετών αναγνωστών για το συγκεκριμένο θέμα.

Όμως , δυστυχώς, κανένας από όλους όσους αντέδρασαν δεν κατάφερε με σοβαρά και πειστικά επιχειρήματα , με παραδείγματα να με πείσει για το αντίθετο.

    Συνεχίζω να πιστεύω ότι οι συνδικαλιστές στην χώρα μας ( η πλειοψηφία τους για να είμαι σαφής και να μην αδικώ και τους αγνούς συνδικαλιστές)έχουν μεγάλο μέρος ευθύνης για την κατάσταση στην οποία περιήλθε η χώρα.

 Πριν εξηγήσω τι εννοώ , να διευκρινίσω ότι η κριτική δεν αφορά τν συνδικαλισμό ως μια κοινωνική δράση , που είναι απαραίτητη και αναγκαία. Αφορά  συγκεκριμένη κατηγορία συνδικαλιστών ( που δυστυχώς τις τελευταίες δεκαετίες στην χώρα μας ήταν η μεγάλη πλειοψηφία) η οποία χρησιμοποίησε (και συνεχίζει να το κάνει) την θέση και τον ρόλο του συνδικαλιστή για κάθε είδους αθέμιτες» επιδιώξεις.
Από κομματικές δάφνες και στόχους μέχρι προσωπικές φιλοδοξίες και άλλα.
 Ότι μπορεί κάνεις να φανταστεί.
 Δυστυχώς στην χώρα μας, ο συνδικαλισμος δομήθηκε από τον περασμένο αιώνα σε λάθος βάσεις. Ως  βραχίονας της εκάστοτε εξουσίας και των κόμματων.
 Στην μετά την μεταπολίτευση εποχή , ο συνδικαλισμός άλλαξε αλλά δεν δομήθηκε και πάλι σε υγιείς βάσεις.
 Προσδέθηκε περισσότερο σε κόμματα, έγινε ένα « παραμάγαζο» της εκάστοτε κομματικής και πολίτικης εξουσίας.
 Οι ασχολούμενοι με αυτόν , στην πλειοψηφία τους, είχαν ως στόχο είτε μέσω αυτού να βρουν θέση στο «πολιτικό προσωπικό» της χώρας είτε να  εκπληρώσουν κομματικές γραμμές ώστε να αξιοποιήσουν κομματικά τον ρόλο και την συνδικαλιστική δύναμη τους  είτε να αποκτήσουν ιδιαίτερο και συγκεκριμένο ρόλο μέσα στον εργασιακό τους χώρο. Ρόλο που σήμαινε προσωπικά οφέλη κάθε είδους και δυνατότητα «ρουσφετιών» μέσω των οποίων ανακύκλωναν (και ανακυκλώνουν) την επανεκλογή τους…
 Έτσι σιγά-σιγά, ο συνδικαλισμός, έτσι όπως γινόταν, άρχισε να μην ενδιαφέρει σχεδόν κανέναν εργαζόμενο. Έγινε επίσης «προνόμιο» των εργαζομένων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα μια και εκεί δεν υπήρχε κανενός είδους φόβος για απεργίες ενώ παράλληλα οι συνδικαλιστές είχαν (και έχουν) μια περίεργη πολλές φόρες ασυλία Σε όλα.
  Έτσι , τελικά οι συνδικαλιστές αποτελούσαν (και εν μέρει ακόμα αποτελούν) τον μακρύ βραχίονα συγκεκριμένων πολιτικών γραφείων , ή και κόμματων , έχοντας παράλληλα δημιουργήσει δικούς τους μηχανισμούς , πολυποίκιλους και πολυπλόκαμους.
 Μηχανισμούς που ξεκινούν από ρυθμίσεις μεταθέσεων συνάδελφων τους και φτάνουν σε εγκρίσεις κοινοτικών προγραμμάτων.  Για να αναφέρω μόνον ορισμένα.
  Δεν θα ήταν κανείς εκτός πραγματικότητας αν έλεγε ότι τις τελευταίες δεκαετίες οι Έλληνες συνδικαλιστές ( στην πλειοψηφία τους) και το σύστημα που είχε δημιουργηθεί θύμιζαν καταπληκτικά τον συνδικαλισμό στην Σοβιετική Ένωση. Εκεί όπου οι συνδικαλιστές αποτελούσαν ένα είδος νομενκλατούρας παράλληλης με την αντίστοιχη κομματική.
  Σε πολλές περιπτώσεις συνδικαλιστές έκαναν ότι ήθελαν. Είχαν περισσότερη δύναμη όχι μόνον από διοικητές οργανισμών ( οι οποίοι πολλές φόρες για να κρατήσουν την θέση τους  γινόταν υποχείρια τους) αλλά και από υπουργούς.
  Το αποτέλεσμα βέβαια ήταν να ξεκοπούν από τους εργαζόμενους, να μην ασχολείται κανείς απλός εργαζόμενος με τον συνδικαλισμό αλλά έτσι αυτοί  να κάνουν τις ‘δουλείες’τους , άνετα και ανεμπόδιστα/

   Γι αυτό λοιπόν και κάθε φορά που τίθεται θέμα αλλαγής του καθεστώτος που διέπει την λειτουργία του συνδικαλισμού , (όπως και πάλι αυτές τις μέρες) η αντίδραση είναι τεράστια από αυτά τα κυκλώματα. Μια αντίδραση που φορτίζεται με λέξεις όπως «δημοκρατία», « ελεύθερη βούληση των εργαζομένων» και άλλα παρόμοια.
 Μόνον που οι λέξεις αυτές «μπαίνουν» για να καλύψουν την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα είναι ότι δεν θέλουν « να σπάσει το απόστημα» . Δεν θέλουν να χάσουν «τα προνόμια».
 Για το τι πιστεύουμε ότι πρέπει να γίνει θα τα πούμε αύριο...

Του Π. Τρουπιώτη από το Χρηματιστήριο