(Αντι)μεταρρύθμιση;

Το δυστύχημα σ' αυτή τη χώρα είναι ότι πέρα από την ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού, τα τραγικά λάθη και την καταστροφική αναλγησία των προηγούμενων κυβερνήσεων, έχουμε και την πλειοψηφία της αριστεράς να αναλαμβάνει τον ρόλο του «πιο πολύ». «Τον ρόλο», δηλαδή, «που της είχε επιφυλάξει μέχρι σήμερα το πελατειακό κράτος. Το ρόλο της συνείδησής του, του εισαγγελέα, του τιμητή προς τους μεγάλους, γιατί δεν κάνουν περισσότερες παροχές, περισσότερες προσλήψεις, περισσότερα επιδόματα, περισσότερες πρόωρες συντάξεις, περισσότερα αφορολόγητα», όπως πολύ εύστοχα ειχε επισημάνει κι ο Φώτης Γεωργελές σε κείμενό του στην Athens Voice πριν... 2 χρονια!



Και μακάρι, θα μου πείτε, να ήταν μόνο θέμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και του Κ.Κ.Ε., η αρτηριοσκλήρωση σε οτιδήποτε έχει να κάνει με τον «κρατικό» συνδικαλισμό και τις όποιες αλλαγές επιβάλλεται να γίνουν στο κομματικοκρατικό σύστημα της χώρας. Δυστυχώς, στην Ελλάδα του 2014, οι οπισθοδρομικές φωνές και οι δυνάμεις της ακινησίας υπάρχουν σε όλα τα κόμματα. Ο συντηρητισμός και ο πολιτικός πρωτογονισμός είναι διακομματικός. Σε κάθε χώρο, δεξιά, αριστερά, κέντρο, το πραγματικό ερώτημα, «μεταρρύθμιση ή αντιμεταρρύθμιση» έχει τεθεί, πλέον, επί τάπητος. Και από την απάντηση αυτού, θα ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι, θα μου επιτρέψετε, που λέν' και στο χωριό μου.

Και για να γίνω πιο σαφής: θέλουμε να αλλάξει η πελατειακή και βαθιά αντιαναπτυξιακή δημόσια διοίκηση; Επιθυμούμε την ορθολογικοποίηση της κρατικής μηχανής, ένα σταθερό φορολογικό σύστημα, την πάταξη της διαφθοράς; Επιζητούμε την εκ βάθρων αλλαγή του στρεβλού εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας που «δημιουργεί» άτομα που δεν αποκτούν κριτική σκέψη, ούτε επιθυμία για μόρφωση – καθώς η τελευταία προσφέρεται κατά φορμαλιστικό και αρτηριοσκληρωτικό τρόπο; Και τέλος, αναζητούμε εναγωνίως τον εκδημοκρατισμό των ελληνικών κομμάτων ή μας αρκεί απλά η μαζικοποίησή τους;

Τα καλαμπούρια τελείωσαν. Τα λεκτικά πυροτεχνήματα δεν συγκινούν κανέναν. Από καταγγελίες πήξαμε. Από αντιδράσεις μπουχτίσαμε. Οι ατέρμονες αμπελοφιλοσοφίες δεν έχουν χώρο -και ευτυχώς θα μου επιτρέψετε- στον δημόσιο διάλογο. Το θέμα είναι πλέον η θέση που θα πάρουμε τώρα και οι πρακτικές που θα υιοθετήσουμε σήμερα, με ή χωρίς την Τρόικα. Εμείς είμαστε το πρόβλημα, όχι οι άλλοι. Ας το χωνέψουμε επιτέλους, μπας και πάμε παρακάτω.

Πηγή : froufrouni blog