Τα πόδια που βαράνε το κεφάλι...

Ο  κ. Α. Σαμαράς τραβάει το κάρο με τις άθλιες πατάτες του φορολογικού. Ο κ. Ε. Βενιζέλος συγκυβερνά «πλέκοντας» ρετάλια του ΠΑΣΟΚ αλλά ξεφτάνε... Ο υποψήφιος πρωθυπουργός κ. Α. Τσίπρας προσπαθεί να δώσει δείγμα ρεαλιστικής ευρωπαϊκής γραφής, αλλά τα στελέχη του τον γυρνάνε με το ζόρι στην ντουντούκα και στο 3%. Μόνο αυτοί είναι που φταίνε για το χάλι μας; Κανείς άλλος;

Επειδή και χθες (στη Βουλή) σύμβουλοι και καθηγητές τράβηξαν την ουρά τους από το κακό συναπάντημα του ΕΝΦΙΑ επαναλαμβάνω ότι κανείς δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι ο ηγέτης ενός κόμματος ή ο πρωθυπουργός μιας χώρας δεν έχει την κεντρική ευθύνη του σκάφους που έχει αναλάβει.

Αλίμονο αν απαλλάσσεται από τις ευθύνες του ο πρωθυπουργός για όσους βάζει στην «αυλή» του ή στην κυβέρνησή του.


Αλλά στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης και στο όνομα μιας δημοκρατίας που ακόμα δεν μας έπεισε τι πραγματικά πρεσβεύει (εκτός εξυπηρέτησης ατομικών και κομματικών συντεχνιακών συμφερόντων) επικρατεί (μεταξύ άλλων αθλιοτήτων) μια, αισχρή, πραγματικότητα που ανατρέπει κάθε κανόνα λογικής.

Τα πόδια και τα χέρια που τοποθετήθηκαν για να ενισχύσουν τον κορμό ή της κυβέρνησης ή του κόμματος βαράνε το κεφάλι γιατί θεωρούν ότι και μόνο με ρουσφετολογικές μικροπολιτικές και δημόσιες σχέσεις είναι ευκολότατο να βρεθούν σε κορυφαίες ή και σε αρχηγικές θέσεις.

Βλέψεις για διαδοχή του Ανδρέα Παπανδρέου είχαν από την πρώτη κυβέρνηση όλοι οι υπουργοί που πέρασαν από οικονομικά υπουργεία εκτός του Απόστολου Λάζαρη.

Βλέψεις για τη διαδοχή του Κώστα Σημίτη είχε το μισό υπουργικό συμβούλιο...

Τη διαδοχή του Κώστα Καραμανλή την ήθελαν οι πάντες. Μέχρι και υφυπουργοί...

Τον Γιώργο Παπανδρέου ουδείς από το κόμμα του τον αναγνώρισε ως αρχηγό και πρωθυπουργό.

Τον Αντώνη Σαμαρά τον αμφισβητούν οι λεγόμενοι Καραμανλικοί και φιλοδοξούν να τον διαδεχθούν τουλάχιστον δύο από το υπουργικό του συμβούλιο.

Δεν βρίσκω τίποτε το περίεργο σε όλα αυτά. Συμβαίνουν άλλωστε και στην Εσπερία...

Η διαφορά όμως Εσπερίας... και Ελλάδας είναι ότι στην Ελλάδα οι φιλόδοξοι διάδοχοι έχουν ομάδες, υποομάδες, και ανθρώπους σε θέσεις - κλειδιά, συνθέτοντας έτσι μόνιμο παρακράτος που εναλλάσσεται μαζί με πρωθυπουργούς και καταστάσεις.

Διαφέρει επίσης η Ελλάδα στο ότι τα συνονθυλεύματα των επίδοξων διαδόχων υπονομεύουν πολιτικές, αποφάσεις, γραμμές και τακτικές με σημαντικότατους «σύμμαχους-άκρες» που έχουν στο κόμμα, σε συντεχνίες και στην κρατική μηχανή σε όλα τα επίπεδα.

Είναι μέγα λάθος λοιπόν να χρησιμοποιείς, στην Ελλάδα, τη λογική ότι ο πρωθυπουργός ή ο αρχηγός του κόμματος έπρεπε να προβλέψει το ενδεχόμενο των λαθών των συμβούλων του και των αυλικών.

Δυστυχώς στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης ίσως επειδή έπεσε η ποιότητα των πολιτικών ή επειδή ανέβηκε κατακόρυφα το παρακράτος και η διαπλοκή, η κατάσταση δεν ελέγχεται όπως θα έπρεπε (από το κεφάλι).

Οπότε για να κάνεις αυτό που θέλεις είσαι αναγκασμένος να ελέγχεις απόλυτα τα μεσαία και τα κατώτερα στελέχη όλης της κρατικής μηχανής (δηλαδή και τα πόδια).

Πόσο τυχαίος ήταν, επί Παπανδρέου και  Σημίτη, ο πολύπλευρος αγώνας της Βάσως Παπανδρέου να εξισορροπήσει τη διανομή ηλεκτρικού ρεύματος σε όλη την Ελλάδα όταν το Συμβούλιο της Επικρατείας αποδεχόταν και προσφυγές οικοπεδοφάγων για να σταματήσει τα έργα για μια πενταετία;

Τι μπορούσε να κάνει ο οποιοσδήποτε πρωθυπουργός όταν το Συμβούλιο της Επικρατείας καθυστέρησε έργα επί έργων ποιοτικής αναβάθμισης της ζωής μας όπως ο περιφερειακός Υμηττού και άλλοι οδικοί άξονες;

Πόση είναι η πραγματική ευθύνη όλων των πρωθυπουργών για την κατάντια και το αίσχος της παιδείας και της υγείας όταν πάνω από δέκα νομοσχέδια (συνολικά) ριζικών μεταβολών είναι στο ράφι σε ό,τι αφορά τους βασικούς στόχους;

Τι ευθύνη έχει τελικά ο οποιοσδήποτε πρωθυπουργός όταν η αποκρατικοποίηση και η αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας πρέπει να περάσει δια πυρός και σιδήρου των Ελεγκτικών Συνεδρίων στα οποία προσφεύγουν ομάδες μέσα στις οποίες θα συναντήσεις και ανθρώπους του παρακράτους που αναζητούν πτώση της κυβέρνησης;

Τι κρατικές επενδύσεις και εκσυγχρονισμοί στα κρατικά μονοπώλια ενέργειας, μεταφορών, υποδομών και ορυκτού πλούτου να γίνουν όταν το μισό υπουργικό συμβούλιο «επενδύει» στην διαδοχή πρωθυπουργών και βάζει σκόπιμα τις συντεχνίες να χαλάνε τον κόσμο;

Ο αντίλογος είναι ίσως ότι αυτά δεν στέκονται όταν έχουμε να κάνουμε με δυναμικούς ηγέτες-πρωθυπουργούς και όχι διαχειριστές της ημερήσιας διάταξης... θεμάτων και προβλημάτων οι Σημίτηδες, Καραμανλήδες, Παπανδρέου και Σαμαράδες.

Μπορεί να τα λέτε καλύτερα από εμένα.

Τι συμβαίνει όμως και με τον, υποψήφιο για πρωθυπουργό, Α.Τσίπρα που πριν μιλήσει και προγραμματίσει ο ίδιος τις κινήσεις του ως κυβέρνηση τον στιγματίζουν για το Κόμο, τον γελοιοποιούν με το ΝΑΤΟ, και τον υποχρεώνουν να μοιράζει λεφτά που δεν έχει και λεφτά που δεν θα πάρει; Εάν φταίει και το κεφάλι Τσίπρας τώρα ας αποφασίσουμε να κυβερνηθούμε από τα πόδια και ας τελειώνουμε.
Του Γιώργου Κράλογλου στο Capital.gr