Σπύρος Φυτράκης: υπεράσπιση ή ταύτιση;

Το τηλεοπτικό κοινό είναι διαφορετικό από αυτό της δικαστικής αίθουσας. Γιατί ο χώρος είναι διαφορετικός. Μέσα στο δικαστήριο ο συνήγορος υπεράσπισης δικαιούται να χρησιμοποιεί όλα τα νόμιμα μέσα και επιχειρήματα που πιστεύει ότι θα βοηθήσουν τον πελάτη του, όποια κατηγορία κι αν τον βαραίνει. Ο ρόλος του συνηγόρου στην αίθουσα είναι ρόλος θεσμικής ταύτισης, ο δικηγόρος αποπροσωποποιείται, εκπροσωπεί, μιλά σε πρώτο πληθυντικό. Το ακροατήριο ακούει έναν λόγο εγγαστρίμυθο. Οι τηλεθεατές ακούνε σε πρώτο ενικό, το πρόσωπο στην οθόνη είναι αυτό που γράφει το κρόουλ και δεν είναι προέκταση κανενός άλλου. Ο θεσμικός ρόλος τελειώνει στη βαριά πόρτα της Ευελπίδων ή στα κάγκελα του Κορυδαλλού- στο τηλεοπτικό παράθυρο είσαι μόνον ο εαυτός σου.



«Αυτοί που πρέπει να απολογηθούν είναι οι υπεύθυνοι της κρίσης», δήλωσε χωρίς να δεχθεί να απαντήσει σε ερωτήματα δημοσιογράφων ο Σπύρος Φυτράκης, ο συνήγορος του Νίκου Μαζιώτη, τη μέρα της απολογίας του πελάτη του στις φυλακές Κορυδαλλού. «Άλλοι θα έπρεπε να είναι κατηγορούμενοι στη θέση του», καθώς «συντελείται μια κοινωνική γενοκτονία, που είναι μοναδική στην ιστορία της χώρας».

Με τα «επαναστατικά» αυτά λόγια, λόγια σαφούς πολιτικής τοποθέτησης και όχι υπεράσπισης κατηγορουμένου, επέλεξε ο εμπειρότατος δικηγόρος να τοποθετηθεί. Γραμματέας των Λαμπράκηδων της Κρήτης, λάτρης από μικρός του Εμπειρίκου κι έχοντας στο βιογραφικό του αθωώσεις κλασικών «αναρχικών» κατηγορουμένων της μεταπολιτευτικής Ελλάδας -όπως ο Γιώργος Μπαλάφας, ο Αβραάμ Λεσπέρογλου, ο Κυριάκος Μαζοκόπος, ο Γεράσιμος Μπουκουβάλας, η Ευαγγελία Βογιατζή-, ο μαχητικός δικηγόρος Σπύρος Φυτράκης επιχειρηματολογεί δημόσια μπαίνοντας στη μεριά του «αδικημένου». Γνωρίζει ότι τα λόγια του τα χρεώνεται ως δημόσιο πρόσωπο και όχι ως συνήγορος.

Ο ρόλος που προτάσσει δεν είναι εκείνος του απρόσωπου υπερασπιστή ενός συγκεκριμένου κατηγορουμένου, αλλά του υπερασπιστή του αδύναμου και αδικημένου πολίτη. Από το σύστημα, την κατάσταση, την κοινωνία. Οι κακοί και ο καλός. Ο δίκαιος και οι άδικοι. Και στη μέση όλοι εμείς που βλέπουμε να διαδραματίζονται βίαια περιστατικά στη ζωή και τους δρόμους μας και καλούμαστε να τα προσπεράσουμε, να υποδυθούμε τους ψύχραιμους και να παρακολουθούμε από την τηλεόραση τις εξελίξεις.

Ο καθένας, με ύφος άγριο ή ενίοτε ειρωνικό, προσπαθεί να μας πείσει για την αλήθεια του. Που, ως συνήθως, δεν απαντά στο πιο κρίσιμο ερώτημα.
Της Λίνας Παπαδάκη από το Protagon.gr