Ποιος νομίζει ότι είναι τέλος πάντων;;;

Χρόνια πολλά! Οχι σε όλους, μόνον σε όσους αγαπούν την ελευθερία. Διότι σήμερα είναι 4η Ιουλίου. Ακόμη και ημείς οι ακραιφνείς αγγλόφιλοι γιορτάζουμε την ανεξαρτησία των ΗΠΑ και τιμούμε τη χώρα η οποία συνέβαλε καθοριστικά στη συντριβή πρώτα του ναζιστικού και έπειτα του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού στην Ευρώπη. Τελειώσαμε με τον πανηγυρικό, πάμε τώρα στο ψυχαγωγικό μέρος του προγράμματος, με τον ανεπανάληπτο τον Βαγγέλη τον Βενιζέλο! (Υποδεχθείτε τον, παρακαλώ, με ένα ζεστό χειροκρότημα, διότι είναι υπερευαίσθητος ― θα σας εξηγήσω παρακάτω...)



Πώς, μερικές φορές, αρκεί μια λέξη για να αποκαλύψει την ψυχοπαθολογία ενός ανθρώπου! Προ ημερών, λ.χ., μιλώντας στην κοινοβουλευτική ομάδα του, αν δεν κάνω λάθος, ο Βαγγέλης ο Βενιζέλος αναφέρθηκε στη συζήτηση περί ηγεσίας, που έχει αρχίσει να γίνεται δειλά εντός και πέριξ του ΠΑΣΟΚ, είπε δε τα εξής: «Ολη αυτή η συζήτηση είναι βαθιά προσβλητική για εμένα, τη διαδρομή μου, τις δύσκολες επιλογές που έχω κάνει, το κόστος που έχω αναλάβει». Μας λέει, δηλαδή, ότι η αμφισβήτηση της επάρκειάς του στον ηγετικό ρόλο τον προσβάλλει και μάλιστα βαθιά. Σοβαρά, κύριε πρόεδρε; Κι εγώ ο αδαής που είχα την εντύπωση ότι η αμφισβήτηση των ηγετικών ικανοτήτων είναι μέρος του παιχνιδιού, είναι μια, λίγο πολύ, φυσιολογική κατάσταση στο θηριοτροφείο της πολιτικής!

Φαντασθείτε, αγαπητοί αναγνώστες, τον Εντ Μίλιμπαντ, τον ηγέτη του Εργατικού Κόμματος της Βρετανίας, ο οποίος τελευταίως αντιμετωπίζει ένα κύμα αμφισβήτησης των ικανοτήτων του ακόμη και από πρώην συνεργάτες του, να τολμούσε να απευθύνει ως μομφή στους επικριτές του τον ισχυρισμό ότι είναι προσβλητική η κριτική που του ασκούν. Ξέρετε πώς θα αντιδρούσε ο Τύπος στη χώρα του; Θα τον έλεγαν ψωνάρα και αμέσως θα τον έπιαναν στο δούλεμα. Το ίδιο θα συνέβαινε και οπουδήποτε αλλού στον ελεύθερο κόσμο. Σε οποιαδήποτε χώρα με δημοκρατική παράδοση θα ήταν αδιανόητο για έναν ηγέτη να διαμαρτυρηθεί ότι τον προσβάλλει η κριτική για τις ικανότητές του. Θα ήταν θεμιτό να την αποκρούσει ως αβάσιμη, άδικη, ακόμη και βλακώδη. Αν τον θίγει προσωπικά όμως, δεν αφορά κανέναν άλλον πέραν του εαυτού του. Ακόμη και αν μέσα του το ένιωθε, δεν θα τολμούσε ποτέ να το πει δημοσίως, εκτός αν ήταν ψώνιο και είχε λαλήσει κανονικά.

Προς Θεού όμως! Ο Βαγγέλης ο Βενιζέλος δεν είναι επ’ ουδενί ψώνιο ― και όποιος ισχυρισθεί κάτι παρόμοιο θα έχει να κάνει μαζί μου. Αλλο πράγμα να τον επικρίνουμε γι’ αυτά που λέει και τελείως διαφορετικό να του προσάπτουμε χαρακτηρισμούς που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Ο πρόεδρος ο Βαγγέλης διέπραξε το συγκεκριμένο ολίσθημα επειδή είναι υπερευαίσθητος ― αυτή είναι η αλήθεια. Ωστόσο, η πολιτική, όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι για χοντρόπετσους, όχι για ψυχούλες. Μήπως, λοιπόν, ο πρόεδρος ο Βαγγέλης δεν κάνει για την πολιτική; Είναι πολύ πιθανό, αν θέλετε τη γνώμη μου. Και ίσως μέσα του να το ξέρει κιόλας. Αλλά τον έχει ανάγκη το έθνος. Θυσιάζεται γιατί έχει επίγνωση του χρέους!

Αυτά. Λοιπόν, ευχαριστούμε, Βαγγέλη ― περάστε έξω τώρα. Χειροκροτήστε τον, κυρίες και κύριοι. Είναι πολύ ευαίσθητος, δεν μπορεί χωρίς τον έπαινο του δήμου και των σοφιστών...

Υστερόγραφο. Από την πλευρά μου, αν κάτι βρίσκω προσβλητικό στη δήλωση του Β. του Βενιζέλου, είναι να τον ακούω να επικαλείται την (άσπιλη;) διαδρομή του, όταν οι πάντες σε αυτόν τον τόπο ξέρουμε πόσο συνέβαλε στο σημερινό χάλι, προσωπικά ως υπουργός από όποιο υπουργείο πέρασε. Υπήρξε υπόδειγμα παλαιοκομματικού κρατιστή και, βεβαίως, παραμένει. Αξιοσημείωτο, επίσης, ότι ο τρόπος με τον οποίο παίρνει προσωπικά την κριτική αποκαλύπτει τη βαθιά αποστροφή του προς τον ανταγωνισμό. Γιατί να απορούμε, λοιπόν, με το χάλι του κράτους; Τέτοιοι άνθρωποι σαν τον Β. τον Βενιζέλο έφτιαξαν το τέρας του Δημοσίου...

Του Στ. Κασιμάτη από την Κ.