Το καφενείο του Εθνικού Κήπου, οι καρέκλες και ο δήμαρχος της Αθήνας ...

Θα ήθελα σήμερα να μοιραστώ μαζί σας, μια μικρή πραγματική ιστορία  ,  στην οποία καταγράφετε ανάγλυφα όλος ο παραλογισμός του ελληνικού κράτους.
 Και όχι μόνον ο παραλογισμός αλλά και οι διαχρονικές περίεργες λειτουργίες του κρατικού μηχανισμού.
 Χθες το μεσημέρι βρέθηκα στο καφενεδάκι που υπάρχει στον Εθνικό Κήπο, στην είσοδο του από την Ηρώου του Αττικού, απέναντι σχεδόν από το Μ Μαξίμου.
 Ένα γραφικό καφενεδάκι που λειτουργεί πολλά χρόνια. Ένα καφενεδάκι που ιδιαίτερα στην δεκαετία του 90, πολλοί δημοσιογράφοι επισκεπτόμασταν σχεδόν καθημερινά στα διαλειμματα του ρεπορτάζ είτε στο Μ Μαξίμου, είτε στο Προεδρικό Μέγαρο , είτε στην κοντινή Ρηγίλλης , όπου τότε τα κεντρικά γραφεία της ΝΔ.
 Ένα καφενεδάκι με «δόξες», επικοινωνιακές τουλάχιστον.

  Στην προσπάθεια μου να καθίσω σε μια από τις παραδοσιακές καρέκλες που υπάρχουν εκεί, κυριολεκτικά «σωριάστηκα κάτω».
 Η καρέκλα , όπως παρατήρησα μετά την μικρή περιπέτεια, ήταν σπασμένη και δεμένη με σύρμα , ενώ τα πόδια της είχαν ανοίξει αφύσικα.
  Στην προσπάθεια μου να βρω μια άλλη καρέκλα, γερή αυτή την φορά, έπεσα πάνω σε 3-4 ακόμα καρέκλες με διάφορα επικίνδυνα ελαττώματα , αλλά τοποθετημένες κανονικά στα τραπέζια περιμένοντας πελατες.
  Μετά την μικρή αυτή περιπέτεια, κοιτώντας γύρω μου , είδα ότι και αρκετοί ακόμα από οσους είχαν διαλέξει εκείνη την μέρα το συγκεκριμένο καφενεδάκι, είχαν τα ίδια προβλήματα. Καρέκλες δεμένες με σύρμα, ξεχαρβαλωμένες, με ξύλα διαλυμένα, ή ξεκάρφωτα. Έκαναν ένα είδος « αναζήτησης του θησαυρού», όπου θησαυρός μια γερή καρέκλα.
  Ίσως και από επαγγελματική «διαστροφή», ρώτησα τους αρμοδίους στο συμπαθητικό καφενεδάκι, γιατί δεν φτιάχνουν τις καρέκλες ή εν πάσει περιπτώσει γιατί δεν τις αποσύρουν.
 Η απάντηση με άφησε άφωνο.
  Οι καρέκλες και τα τραπέζια ανήκουν στον δήμο Αθηναίων, άπ όπου και νοικιάζουν το καφενείο.
 Είναι όμως παραδοσιακές, δεκαδων ετών. Έτσι απαγορεύεται λέει από τον δήμο και να αντικατασταθούν αλλά και να επισκευαστούν. Και πρέπει να μένουν στην θέση τους , γιατί είναι «καταμετρημένες».
  Τρελό θα πείτε. Κάποιος μπορεί να χτυπήσει άσχημα..
 Και όμως αυτό το τρελό ισχύει.
 Στις ερωτήσεις μου γιατί δεν λένε στον δήμο να έλθει να κάνει κάτι η απάντηση που πήρα μεγάλωσε την έκπληξη μου. Το λένε συνεχεία λέει αλλά δεν κάνει κάτι. Και μάλιστα ενώ έχουν πάρει υλικά για την αντικατάσταση των φθαρμένων ξύλων , δεν τους επιτρέπεται να το κάνουν γιατί οι καρέκλες είναι παραδοσιακές προστατευόμενες.
  Μέχρι εδώ είναι ο παραλογισμός του ελληνικοί κράτους.
 Από εδώ και περά ξεκινά και  η «ξεφτίλα « του.
 Γιατί , πριν από 5-6 χρόνια, όπως έμαθα είχε γίνει ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ για το θέμα.
 Αμέσως μετά από αυτό, μηχανικοί του δήμου Αθηναίων πήγαν εκεί να δουν την κατάσταση. Έκαναν αυτοψία , μελέτη και …όλα έμειναν στην θέση του…
 Πριν από ένα μήνα περίπου , εφημερίδα έφερε  και πάλι στην επικαιρότητα το πρόβλημα.
 Την επόμενη, πάλι κλιμάκιο μηχανικών του δήμου επισκέφτηκε το καφενείο, διαπίστωσε και κατέγραψε το πρόβλημα , αλλά και πάλι αποτέλεσμα δεν υπήρξε…
 Δηλαδή όχι μόνον έχουμε έναν παραλογισμό αλλά και μια λειτουργία ενός κρατικού μηχανισμού , μόνον κάτω από την πίεση των μέσων ενημέρωσης.
Αλλά και τότε  απλώς για τα μάτια του κόσμου.

  Ανάγλυφα όλα τα προβλήματα και οι στρεβλότητες του ελληνικού κράτους.
 Μήπως κάποιος πρέπει να παρέμβει άμεσα..
Τι λέει ο δήμαρχος της πόλης.
 Μήπως να ασχοληθεί και με κανένα «πεζό» ζήτημα της πόλης…..


ΥΓ: Η γραφικότητα και η ιστορικότητα του χώρου, δεν δικαιολογούν τα 4 ευρώ για έναν φρέντο εσπρέσο.
 Δυο καφέδες ( και) παίρνει ο τουρίστας στο κέντρο Παρισιού, Λονδίνου και Ρώμης με αυτό το ποσό…
 Και δεν κινδυνεύει να πέσει από την καρέκλα του….

Του Πέτρου Τρουπιώτη από το Χρηματιστήριο