Κύριε Λοβέρδο, ιδου «πεδίο δόξης λαμπρό»

   Ίσως ο κ Λοβερδος, αντί να ασχολείται με το ποιες κινησεις πρέπει να κάνει για να γίνει «αρεστός» και «αποδεκτός» από τους συνδικαλιστές όλων των επίπεδων και κατηγοριών της εκπαίδευσης ώστε να μην έχει προβλήματα στην εκεί υπουργική του θητεία, θα πρέπει να δει ποιο σοβαρά ζητήματα που έχουν να κάνουν με την εκπαίδευση.
 Και ένα από αυτά, είναι η βία που κυριαρχεί πολλές φόρες στα πανεπιστήμια. Μια βία που έχει παρά πολλά πλοκάμια και δημιουργεί επίσης παρά πολλά προβλήματα σε πολλούς τομείς.
 Μια βία , που έχει εδώ και χρόνια αφεθεί να αποτελεί κυρίαρχο στοιχειό στην λειτουργία σειράς Ιδρυμάτων, με ανοχή και πρυτανικών αρχών αλλά και του κράτους.
  Προχθές είχαμε άλλη μια τέτοια κίνηση στο πανεπιστήμιο Αθηνών όπου «φοιτητές» ( ;)  έδειραν πρόεδρο σχολής του πανεπιστήμιου Αθηνών γιατί δεν δέχθηκε να κλείσει την σχολή , τις μέρες που διοικητικοί υπάλληλοι είχαν προκηρύξει απεργία.

  Απαράδεκτες ενέργειες, που δυστυχώς δεν φαίνεται πια να «ανησυχούν» κανέναν , μια και τις έχουμε συνηθίσει , αφού τα τελευταία χρόνια πολλοί καθηγητές έχουν «κλειδωθεί» στα γραφεία τους. Πολλά πρυτανικά συμβούλια έχουν κρατηθεί κλειδωμένα στις αίθουσες συνεδριάσεων μέχρι να αποφασίσουν όπως κάποιοι «φοιτητές» θέλουν , αλλά και δεν έχουν λείψει οι βιαιοπραγίες και οι καταστρέφεστε πανεπιστήμια/
  Η βία αυτή, όμως, όπως είναι γνωστό σε όλους όσους έχουν ασχοληθεί έστω και λίγο, με το θέμα επηρεάζει το σύνολο της λειτουργίας των ανωτάτων ιδρυμάτων. Καλλιεργεί ένα κλίμα αναξιοκρατίας, εκβιασμών και γενικής «αναρχίας» στον χώρο , κάτι που επηρεάζει από την διδασκαλία έως την εκλογή καθηγητών και από τους βαθμούς στις εξετάσεις μέχρι την λειτουργία των διοικητικών υπηρεσιών στα ΑΕΙ.
  Αυτό λοιπόν το ζήτημα θα πρέπει να απασχολήσει τον κ Λοβέρδο, που φαντάζομαι πως ως καθηγητής στο πανεπιστήμιο , έστω και αν έχει χρόνια να διδάξει , το γνωρίζει καλά.
  Θα πρέπει λοιπόν , πριν είναι αργά να προωθήσει αλλαγές στα πανεπιστήμια . Αλλαγές που να είναι τομές σε όλα τα επίπεδα, αν θέλουμε να μπορέσουν τα ελληνικά πανεπιστήμια να αντέξουν όχι μόνον τον ανταγωνισμό των ξένων , αλλά και τον ανταγωνισμό των παραρτημάτων των ιδιωτικών πανεπιστήμιων που λειτουργούν στην χωρά. Ανταγωνισμό που γίνεται πια πολύ μεγάλος μια και οι πτυχιούχοι τους έχουν πια επαγγελματικά δικαιώματα.
     Γιατί για φανταστείτε τα προβλήματα που μπορεί να έχουν τα επόμενα χρόνια περιφερειακά (και όχι μόνον) πανεπιστήμια που έχουν τετραετή ( ή και πενταετή) κύκλο σπουδών, με προβλήματα στην λειτουργία , που οδηγούν τους φοιτητές να αυξάνουν κατά 50% την διάρκεια σπουδών τους , με προβλήματα διδασκόντων λογω και της «τρομοκρατίας» που τους ασκείται σε πολλές περιπτώσεις αλλά και λογω του τρόπου και των μηχανισμών εκλογής τους.
 Γιατί σκεφτείτε πως θα αντιμετωπίσει μια οικογένεια την περίπτωση παιδιού του που θα μπει να φοιτήσει σε πανεπιστήμιο στο Αιγαίο , για παράδειγμα όπου θα πρέπει να κάνει 5-7 χρόνια, με πολύ υψηλή έξοδα για σπίτι, φαγητό και γενικότερα διαβίωση και άγνωστο αποτέλεσμα ενώ αντίθετα θα μπορεί να πληρώσει λιγότερα χρήματα για τριετείς σπουδές σε συνεργαζόμενο με ευρωπαϊκό πανεπιστήμιο Κολέγιο στην Αθηνά , όπου σε τρία χρόνια θα τελειώσει και θα έχει τα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα.
 Και αυτό είναι ένα μόνο από τα προβλήματα.
 Αν λοιπόν τα ΑΕΙ δεν αλλάξουν ριζικά τώρα, σε όλα όμως.
Στο επίπεδο σπουδών, στους διδάσκοντες , στην φιλοσοφία των σχολών, στο αντικείμενο σπουδών , στα χρόνια σπουδών αλλά και στην λειτουργία τους, τότε δυστυχώς δε λίγα χρόνια θα έχουμε απλώς ένα δυο δημόσια πανεπιστήμια που θα επιβιώνουν και τα υπόλοιπα θα κινούνται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας…
 Εδώ λοιπόν είναι το «πεδίο δόξης λαμπρό» για τον κ Λοβερδο, αν θέλει να αποδείξει ότι μπορεί και θέλει να αλλάξει κάτι.
 Μόνον που θα πρέπει να υποσχεθεί «ιδρώτα, δάκρυα, λύπη και αίμα» που έλεγε και ο Ουίνστον Τσόρτσιλ…..
 Το τολμά;

Του Πέτρου Τρουπιώτη από το Χρηματιστήριο.