Και ηλίθιοι και αριστεριστές...

Ο Κατρούγκαλος (δεξιά) πήρε ήδη το ύφος του ευρωβουλευτή
 -φαντασθείτε δηλαδή να πάρει και τον μισθό του ευρωβουλευτή...

Δεν ξέρω αν είναι καλό για τη Βραζιλία που κάνει το Μουντιάλ, ούτε και με ενδιαφέρει να το ξέρω, ομολογουμένως.
Γιατί;
Διότι η Βραζιλία είναι πολύ μακριά - πιο μακριά και από την θαλασσοφίλη την Κύπρον! Για την περίπτωσή της, δε, ισχύει ό,τι είπε ο μέγας Φίλιππος Λάρκιν για την Κίνα:
«Ευχαρίστως θα έβλεπα αυτή τη χώρα, με την προϋπόθεση ότι θα μπορούσα να γυρίσω πίσω την ίδια ημέρα».
Οσον αφορά τα ξακουστά προϊόντα της, δηλαδή μουσική και Βραζιλιάνες (συγχωρήστε μου την αγραμματοσύνη, δεν γνωρίζω άλλα...), αυτά τα βρίσκεις εύκολα και στην Ευρώπη, εφόσον έχεις τα λεφτά.


Διαβάζω όμως ότι κάποιοι ηλίθιοι στη Βραζιλία (διόλου τυχαία οι εν λόγω ηλίθιοι είναι και αριστεριστές...), που διαφωνούν με την ανάληψη εκ μέρους της χώρας τους του Μουντιάλ, οργανώνουν σε αντιπερισπασμό ένα «Μουντιάλ των φτωχών». Περιμένουν, άραγε, ότι κάποιοι (εκτός των ιδίων, ασφαλώς...) θα ενδιαφερθούν για ένα τέτοιο Μουντιάλ;
Προφανώς.
Διαφορετικά, γιατί να το κάνουν και να χάνουν τον χρόνο τους; Τους διαφεύγει, όμως, κάτι βασικό για την ανθρώπινη φύση: ότι ο άνθρωπος, ως άτομο, προτιμά να είναι με τους πλούσιους, έστω και ως θεατής στο Μουντιάλ, παρά με τους φτωχούς.
Γιατί;
Διότι, απλούστατα, το Μουντιάλ των πλουσίων θα έχει απείρως περισσότερο ενδιαφέρον από το Μουντιάλ των φτωχών. «Καλύτερα πλούσιος και υγιής, παρά φτωχός και ασθενής», που λέει και το γνωμικό.

Η πλάνη των βλαμμένων αριστεριστών (περιττολογία: βλαμμένος = αριστεριστής) μας βοηθά να δούμε καλύτερα το βασικό πρόβλημα της μαρξιστικής θεωρίας εν σχέσει με την ανθρώπινη φύση: θέτουν την επιθυμία υπεράνω της πραγματικότητας και βλέπουν τη δεύτερη μέσα από τον φακό της πρώτης. Γι’ αυτό, ο μαρξισμός είναι η θρησκεία των βλακών και των τεμπέληδων (ιδιότητες παρεμφερείς ούτως ή άλλως), εκείνων που δεν τολμούν να επιδιώξουν (να διακινδυνεύσουν) μόνοι τη βελτίωση της ζωής τους, αλλά την αναθέτουν σε κάποιον Τσίπρα ή Λαφαζάνη και, γενικώς, σε οποιονδήποτε αναλαμβάνει τον ρόλο του κράτους-πατερούλη. Τι μπορεί να γίνει με αυτούς για να ανανήψουν; Μεγάλο ζήτημα, αλλά -ειλικρινώς- δεν δίνω δεκάρα. Η ζωή είναι πολύ σύντομη για να ασχολείσαι με τη βλακεία των άλλων. Το πρωτεύον είναι, κατά το δυνατόν, να αποφεύγεις να συναντάσαι μαζί της. Ευτυχώς, η Βραζιλία είναι πιο μακριά κι από την Κύπρο, όπως είπα.

Φαληρεύς από την Κ.