Το πρόσημο του αυτονόητου...

Εχουν δίκιο όσοι αριστεροί (συνήθως) αναζητούν το πρόσημο των πολιτικών προτάσεων στον άξονα Αριστεράς - Δεξιάς. Ολες οι πολιτικές έχουν κάποια ιστορία που τις χαρακτηρίζει. Η φορολογία των προοδευτικών συντελεστών, για παράδειγμα, έχει αριστερό πρόσημο, ο ενιαίος φορολογικός συντελεστής δεξιό. Και μπορεί η ισχυρή δημόσια παιδεία να έχει αριστερό πρόσημο, αλλά δεν ισχύει το ίδιο και για την απαγόρευση των μη κρατικών ΑΕΙ. Για την ακρίβεια, αυτή επιβλήθηκε από τη μετεμφυλιακή Δεξιά που προσπαθούσε να ελέγξει την είσοδο των κομμουνιστών στην ανώτατη παιδεία.

Ομως πριν φτάσουμε στα πρόσημα των πολιτικών, πρέπει να δούμε τα αυτονόητα. Χιλιάδες παιδιά σπουδάζουν σε μη κρατικά ΑΕΙ της αλλοδαπής (με σοβαρή συναλλαγματική αιμορραγία), αλλά στην Ελλάδα τα μη κρατικά ΑΕΙ απαγορεύονται. Εκατοντάδες Ελληνες αποτεφρώνονται μετά θάνατον στη Βουλγαρία, αλλά αποτεφρωτήριο νεκρών στην Ελλάδα δεν έχουμε ακόμη, παρά τα τεράστια προβλήματα ηθικής (κάθε άνθρωπος πρέπει να είναι κυρίαρχος του σώματός του και μετά θάνατον), αλλά και χωροταξικής φύσεως· τα νεκροταφεία στόμωσαν.
Η χώρα πνίγεται από τα σκουπίδια και Χώρους Ταφής, έστω Υπολειμμάτων, δεν έχουμε. Αντ’ αυτών έχουμε ακόμη πολλές χωματερές. Στα αυτονόητα που σε όλη την Ευρώπη λύνονται χωρίς να συζητείται το πρόσημό τους, στην Ελλάδα μπαίνει ένα πρόσημο για να μη λυθούν.

Το κακό δεν είναι μόνο αυτό που επεσήμανε ο κ. Γιάννης Βούλγαρης, ότι δηλαδή «η Αριστερά έχει μετατραπεί σε εξάρτημα του λόγου της, σε εκφωνητή των κλισέ που ιστορικά αυτή παρήγαγε, αλλά που σήμερα τον διαχειρίζονται άλλοι με μεγαλύτερη μάλλον αποτελεσματικότητα... η κοινωνία “κρύβεται” πίσω από τα παραδοσιακά αριστερά κλισέ για να εξορθολογίσει και να νομιμοποιήσει επιλογές στασιμότητας...» («Η Μοιραία Πενταετία», εκδ. Πόλις). Είναι ότι διά της διαρκούς καταγγελίας των αυτονόητων υπονομεύεται η συζήτηση στα σύνθετα. Δεν αναφερόμαστε στα μεγάλα ζητήματα -όπως είναι ο φόρος χρηματοπιστωτικών συναλλαγών, το ζήτημα της πνευματικής ιδιοκτησίας κ.λπ., που είναι στην πρώτη γραμμή του αριστερο-δεξιού διαλόγου σε ολόκληρο τον κόσμο- αλλά στα πιο απλά. Στην Ελλάδα δεν κουβεντιάσαμε τα βασικά: πόσο προοδευτικοί πρέπει να είναι οι φορολογικοί συντελεστές; Τι σημαίνει ενιαία κλίμακα φορολόγησης εισοδήματος; Δεν συζητήσαμε καν για το κόστος της διάσωσης των τραπεζών και ποιος θα το επιβαρυνθεί. Αναζητούμε όμως πρόσημο στις πολιτικές για τα σκουπίδια...

Του Πάσχου Μανδραβέλη από την Κ.