Ο πολυτιμότερος άνθρωπος τούτη την ώρα...

Θα προτιμούσα κάτι ανάλαφρο για Κυριακή - να καταπιαστώ, π.χ., με τη μετάφραση επιλεγμένων χαϊκού του Χέρμαν βαν Ρομπέι και να σας τα παρουσιάσω. Ομως, τα γεγονότα της περασμένης εβδομάδας ορίζουν μια νέα κατάσταση, ώστε ακόμη και σοβαρά θέματα που συγκλονίζουν το πανελλήνιο -η οριστική έκλειψη του «πολύ σκληρού για να πεθάνει» Παναγιώτη Ψωμιάδη, λ.χ.- να τα αφήνω να περάσουν ασχολίαστα. Είναι σκληρό, δε λέω, να βλέπεις το ποτάμι (όχι με την πολιτική έννοια του όρου) να παρασύρει έναν αγαπημένο και επί δεκαπέντε χρόνια πιστό πελάτη της στήλης, όπως ο Πανίκας, κι εγώ να μην ευκαιρώ ούτε ένα στεφάνι να πετάξω στα νερά! Τι να κάνουμε όμως; «Τοις πάσι χρόνος και καιρός τω παντί πράγματι υπό τον ουρανό». Τώρα είμαστε πια στη μετά Μπαλτάκον (μ.Μ.) εποχή. Πρέπει να δούμε ποια είναι αυτή και τι την καθορίζει.


Ασφαλώς, δεν πρέπει να επιτρέπουμε στη Χρυσή Αυγή να επιβάλλει την ατζέντα της· δεν γίνεται όμως και να αγνοήσουμε τα γεγονότα. Δεν είναι φρόνιμο να μην ακούσουμε το μήνυμα, επειδή ο αγγελιαφόρος μάς γυρίζει τ’ άντερα, κατά το λεγόμενο. Η αποκάλυψη ότι ο Τάκης Μπαλτάκος λειτουργούσε ως δίαυλος επικοινωνίας με τη Χ.Α. αναδιαμορφώνει τις εσωτερικές ισορροπίες στην κυβέρνηση και τις γενικότερες στην πολιτική σκηνή - καθώς επίσης και οι διακλαδώσεις του ίδιου θέματος σε σκοτεινές περιοχές του «κράτους» (τα εισαγωγικά απαραίτητα, αφού μιλούμε για την Ελλάδα...), όπως η ΕΥΠ και οι ενασχολήσεις της. Το σύστημα είναι σε αναβρασμό. Αυτό το αντιλαμβάνεται όποιος παρακολουθεί τις εξελίξεις και, εκ της θέσεώς του, είναι υποχρεωμένος να μιλά με πρόσωπα που τις ορίζουν.

Μιλώντας για τον εαυτό μου και πάντα με την ελπίδα ότι τα μέλλοντα δεν θα αποδείξουν εσφαλμένη την κρίση μου, η δήλωση της Παρασκευής από τον πρωθυπουργό, με την οποία παίρνει επάνω του το βάρος της σύγκρουσης με τη Χ.Α., με ικανοποιεί απολύτως. Ο Σαμαράς, για να το πω στη ξύλινη γλώσσα του ρεπορτάζ που έχουμε συνηθίσει, αδειάζει τον Μπαλτάκο - τελεία και παύλα. Αυτό ήταν απαραίτητο να γίνει, με τρόπο κατηγορηματικό και απερίφραστο. Διότι ο δρόμος της Ν.Δ. προς τα δεξιά του πολιτικού φάσματος έκλεισε, όπως λέγαμε την περασμένη Παρασκευή. Τώρα η Ν.Δ. δεν χρειάζεται να κινηθεί η ίδια προς τα αριστερά - θα ήταν γελοίο κάτι τέτοιο. Είναι επιβεβλημένο, όμως, να επιτρέψει με τη στάση της σε όλους εκείνους οι οποίοι κινούνται από τα αριστερά του φάσματος προς τις θέσεις της να μη φοβούνται ή να μην ντρέπονται για τη συνεργασία μαζί της. Ενα το κρατούμενο, λοιπόν· και προχωρούμε.

Ακόμη περισσότερο, με ικανοποιεί ότι, με ανάλογη αποφασιστικότητα, η κυβέρνηση εντείνει και τη σύγκρουση με τους Λαφαζανιστές-Τσιπριστές και μάλιστα επί τη βάσει του πιο ουσιαστικού επιχειρήματος: της επιτυχίας της στον χειρισμό του δημοσιονομικού και της επικείμενης εξόδου στις αγορές - της προσπάθειας, εν πάση περιπτώσει. Δεύτερο κρατούμενο αυτό και συνεχίζουμε.

Τρίτο και σημαντικότερο είναι ότι μπαίνουμε σε ένα στάδιο του παιχνιδιού όπου οι κανόνες αλλάζουν. Οσοι διαβάζετε τακτικά την εφημερίδα αυτή θα το ξέρετε, καθώς το αναδεικνύει διαρκώς. Εννοώ ότι, ενόσω εμείς ήμασταν απορροφημένοι στο δράμα της χρεοκοπίας μας και βαυκαλιζόμασταν με κάθε είδους ανοησίες (από το ότι μας ψεκάζουν μέχρι το ότι η ελληνική κρίση θα γίνει έναυσμα για την ανατροπή του καπιταλισμού στην Ευρώπη...), η Ευρώπη προσαρμοζόταν στις νέες συνθήκες και με τη δική μας σύμφωνη γνώμη. (Αν μπορούσαμε ας κάναμε κι αλλιώς, όταν εξαρτώμεθα από δανειστές, αλλά τέλος πάντων...)

Το Μνημόνιο τελειώνει. Αυτό δεν σημαίνει όμως επιστροφή στο πατροπαράδοτο «γιούργια στον ταβλά με τα κουλούρια». Η επιτήρηση των δημοσιονομικών μας δεν θα είναι πλέον το αποτέλεσμα μια ειδικής σύμβασης με τους δανειστές μας, αλλά συμμόρφωση με όσα έχουν πλέον θεσπισθεί στο ευρωπαϊκό σύστημα όπου μετέχουμε. Δεν θα ακολουθούμε κανόνες φτιαγμένους για εμάς ειδικά, αλλά αυτούς που θα ισχύουν για όλους. Θέλουμε να ανήκουμε σε αυτό το σύνολο; Αν θέλουμε, τότε είμαστε υποχρεωμένοι ως χώρα να τους τηρούμε. Αν δεν θέλουμε, ιδού ο δρόμος που δείχνει ο ΣΥΡΙΖΑ (Λ-Τ), ο δρόμος της εξόδου προς την προσπάθεια οικοδόμησης μιας Κούβας του Αιγαίου.

Φυσικά, εννοείται ότι η νέα πραγματικότητα δεν σημαίνει κιόλας ότι η αλλαγή των κανόνων αποκλείεται δια παντός - κανένας νόμος δεν αναιρεί τα φυσικά δικαιώματα στη ζωή, με την έννοια του Χομπς· απλώς το ελέγχει. Αν υπάρχει τρόπος να μεθοδεύσουμε μια αλλαγή των κανόνων κατά τις επιθυμίες μας, είναι ανοικτός· υπό την προϋπόθεση, όμως, ότι οι πιθανότητες επιτυχίας είναι σοβαρές. (Το πετύχαμε αυτό στο παρελθόν, όταν καταφέραμε να συνδέσουμε τη λύση του Κυπριακού με τη διεύρυνση της Ευρώπης - άλλο αν, δημοκρατικά, οι Κύπριοι απέρριψαν τη λύση...)

Ολα αυτά σημαίνουν ότι η Κεντροδεξιά είναι υποχρεωμένη να φροντίσει για την επιβίωση της Κεντροαριστεράς. Αυτό το πράγμα που ακούει στο όνομα «Ελιά» (άλλο όνομα για το όλον ΠΑΣΟΚ, πλην του απερίγραπτου Γιώργου) πρέπει να σταθεροποιηθεί. Να πω και κάτι τολμηρότερο, το οποίο με δεδομένη την απέχθειά μου για την πολιτισμική πασοκαρία, δεν θα φανταζόμουν εύκολα ότι θα ερχόταν η στιγμή να το πω; Το «Ελιά» (σκόπιμο το ουδέτερο γένος) αξίζει κιόλας να σταθεροποιηθεί. Αξίζει, διότι ποτέ δεν περίμενα ότι θα ακούσω έναν πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, αυτού του ΠΑΣΟΚ έστω, να εξυμνεί το αλάθητο κριτήριο των αγορών, επειδή ακριβώς κινούνται με την προσδοκία του κέρδους. Και όμως, συνέβη. Και επειδή εγώ τόσο καιρό έσκουζα υπέρ της επικράτησης του ρεαλισμού, είναι αδύνατο να μην αναγνωρίσω τη στάση του Β. του Βενιζέλου. Δεν λησμονώ, βέβαια, πόσες φορές έχω γράψει ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι ίσως ο πιο αντιπαθητικός πολιτικός. Και λοιπόν; Το συναίσθημα υποτάσσεται στη λογική. Τούτη την ώρα, συμβαίνει αυτός να είναι ο πιο πολύτιμος άνθρωπος στην πολιτική εξίσωση.

Και καταλήγω με τον επίλογο. Είναι δυνατόν το ίδιο το πρόβλημα να περιέχει τη λύση του; Το ερώτημα αυτό έχει τεθεί κατ’ επανάληψη τα τελευταία χρόνια από τη στήλη. Για πρώτη φορά, νομίζω ότι διαφαίνεται μια θετική απάντηση: ναι, είναι δυνατόν. Γι’ αυτό, εγώ στηρίζω Σαμαρά και Βενιζέλο και εύχομαι να μην κάνω λάθος...
Του Στ. Κασιμάτη από την Κ