Ζωή ως ανήλικο τέκνο...

Αχ βρε Ζωή! Με την ετοιμότητα του τενίστα στο τερέν. Με τον θυμό από την τρίχα της κεφαλής ως το νύχι του ποδιού. Με το σφιχτό κέλυφος από το ένα αφτί ως το απέναντι. Με όλα τα ζεστά της ψυχής καταχωνιασμένα, σε κρύπτες γερά ασφαλισμένα, μη και έστω υπαινιχτούν ότι υπάρχουν. Κάποτε θα έρχονταν η ώρα να είσαι η απέναντι... Για όλους κάποτε έρχεται η ώρα, αν λίγο τους ψάξεις. Είναι τα πέντε λεπτά διασημότητας που έταξε ο Γουόρχολ, αλλά σε ελληνική βερσιόν. Τα 5 λεπτά διασημότητας των σχολιανών του καθενός. Όπου υπάρχει ανοχή και έλλειψη ελέγχου προκύπτουν και σχολιανά.

Διάβασα για το επίδομα που εισέπραττε η μητέρα σου μέχρι το 2013, που διεκόπη με απόφαση των αρμόδιων αρχών, κατόπιν ελέγχου. Αναφέρομαι στην Λίνα Αλεξίου, την αντιπρόεδρο του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης. Εκείνο το άτιμο «ανήλικων τέκνων» επίδομα, για εσένα και την αδελφή σου Βασιλική-Ιωάννα, ετών 31. Τόσα επιδόματα πρόσφερε γενναιόδωρα ο τόπος! Αυτό; Όταν έχεις μια Ζωή Κωνσταντοπούλου, ετών 38...! Τέτοιος πυροβολισμός μέσα στο ίδιο το σπίτι σου. Τέτοια αποκαθήλωση σε τόσο επίπονη διαδρομή υπερβολικά ενήλικα. Μα υπήρξες ποτέ ανήλικη; Πάντα θεωρούσα ότι γεννήθηκες με τη μια από μεγάλη έως υπέργηρη! Τόση επίστρωση εισαγγελικής σκληράδας για να σου βγάλει τη γλώσσα μια ονομασία επιδόματος «ανήλικο τέκνο», που σε ακολουθούσε κατά πόδας και στα -άντα σου;



Σε φαντάστηκα να βγάζεις φωτιές από τη μύτη, αστραπές από τα αφτιά, κεραυνούς να πετάς με τα χέρια. Να ξεσκεπάζεις σκευωρίες. Να διαλύεις παρεξηγήσεις. Να ξεκαθαρίζεις με ένα τεράστιο ΟΧΙ. «Τώρα να δείτε τι θα σας κάνει η Ζωή!» έλεγα μέσα μου. Έτσι κι αλλιώς το ερώτημα που ετέθη στην μητέρα σου ήταν λιτό και ξεκάθαρο. Ελάμβανε ή όχι επίδομα ανήλικου τέκνου, το οποίο δεν δικαιούνταν καθώς (κατά τις αρχές και τον δημοσιογράφο της Real News) μεγάλωσες πια, ή (κατ' εμέ) γεννήθηκες εξαρχής μεγάλη; Ανέμενα, που λες, ένα ΟΧΙ πιο δυνατό από ΟΧΙ και μια εξήγα πιο ηχηρή από εξήγα.

Και μετά διάβασα τις απαντήσεις-επιστολές σας. Αρχικά της μητρός Ζωής και ακολούθως της Ζωής.

Θεέ μου! Τι διάρροια λέξεων, τι ακατάσχετη φλυαρία ασχέτων, τι ανούσιοι ψεκασμοί δήθεν σκευωριών! Τι και τι και τι, αλλά περί της ταμπακιέρας; Διάβασα, ξαναδιάβασα. Συγχώρα με. Ανάθεμα κι αν κατάλαβα.

Ή μπορεί και να κατάλαβα, όσα μια ζωή καταλαβαίνω. Ζόρικο πράγμα να είσαι ο απέναντι. Ή μπορεί και πανεύκολο. Οι απαντήσεις, συνήθως, των πολιτικών προσώπων είναι κοινότοπες ως κείμενο Υπεύθυνης Δήλωσης του Νόμου 105.

Αχ βρε Ζωή! Με την ετοιμότητα του τενίστα στο τερέν. Με τον θυμό από την τρίχα της κεφαλής ως το νύχι του ποδιού. Με το σφιχτό κέλυφος από το δεξί αφτί ως το αριστερό (συγνώμη, έψαξα να βρω άλλη λέξη από το «δεξί», αλλά δεν βρήκα).

Ζωή, φρικτά ενήλικη. Φιλικά σε προτρέπω, λάβε τον τίτλο «ανήλικο τέκνο» ως ευκαιρία να ξετρυπώσεις το παιδί μέσα σου. Μην παρεξηγείσαι. Ενυπάρχει σε όλους μας. Μπορεί και να σε απελευθερώσει. Εμπιστεύσου το ένστικτο της ελληνίδας μάνας. Είναι άλλη μάνα….Ράτσα! (λες γι΄αυτό να επέμενε στο επίδομα;).

Της Ρέας Βιτάλη από το Protagon.gr