Με μπάρμπα στη Μακρόνησο...

Δεν ξέρουμε αν πρέπει να πάρουμε τοις μετρητοίς όσα έγραψε ο κ. Θανάσης Καρτερός στην «Αυγή» για τη στελέχωση του Δημοσίου. Ο αρθρογράφος επιχειρεί να αντικρούσει την «άδικη και στρεβλή εικόνα» για τον ΣΥΡΙΖΑ, «ότι δεν έχει αρκετά ικανά στελέχη για να κυβερνήσει. Ή για να κουμαντάρει τον κρατικό μηχανισμό. Ή για να δώσει με αξιώσεις τη μάχη στους δήμους και στις περιφέρειες. Ή για να διοικήσει δήμους και περιφέρειες» («Οι καταλληλότεροι του ΣΥΡΙΖΑ», Αυγή 16.3.2014).

Ο αρθρογράφος επισημαίνει ότι υπάρχει πληθώρα ικανών στελεχών και απόδειξη αυτού «του πολιτικού εθελοντισμού και της κομματικής αυτοπεποίθησης είναι ότι σπάνια γίνονται δεκτές προσφορές εκτός κόμματος. Οταν διαθέτεις τέτοιο εύρος ικανών και κατάλληλων δεν έχεις λόγο να υποχρεώνεσαι σε τρίτους και να αναζητείς επισφαλείς συμμάχους».  Σε ό,τι αφορά δε «τις διοικήσεις των δημόσιων οργανισμών και επιχειρήσεων υπάρχουν όχι απλώς ικανά στελέχη, αλλά και με δεδηλωμένη από τώρα θέληση να αναλάβουν τη διαχείριση ανθρώπων και πόρων. Στον τομέα αυτό, μάλιστα, παρατηρείται και μεγάλη κινητικότητα πρόθυμων τεχνοκρατών οι οποίοι είχαν θείο στη Μακρόνησο ή ξάδελφο στο Πολυτεχνείο».



Δεν ξέρουμε αν ο αρθρογράφος σαρκάζει την κομματική επετηρίδα, που εκ των πραγμάτων δημιουργείται στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αν σοβαρολογεί τότε μπορούμε να ανιχνεύσουμε τη ριζοσπαστική αλλαγή που θα φέρει η Αριστερά στη χώρα μας. Ενώ μέχρι τώρα για να διοριστεί κάποιος σε θέση ευθύνης έπρεπε να «έχει μπάρμπα στην Κορώνη» (άντε και στην ευρύτερη περιοχή της Μεσσηνίας) στο μέλλον θα πρέπει να «έχει μπάρμπα στη Μακρόνησο».

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να επαγγέλλεται το νέο, αλλά στην ουσία είναι αναπαραγωγή του παλιού. Καταγγέλλει το κομματικό κράτος, αλλά των άλλων. Η αλλαγή που θα πραγματοποιήσει είναι «να βάλει τα ρούχα (του πελατειακού κράτους) αλλιώς». Μπορεί ο κ. Τσίπρας να διακηρύσσει ότι «θα δώσουμε εμπιστοσύνη στη δημόσια διοίκηση και θα αξιοποιήσουμε τα στελέχη της στον σχεδιασμό και την εκτέλεση των αποφάσεων, ανεξάρτητα από την κομματική τους τοποθέτηση» (1.6.2012) αλλά αυτά μας τα ’παν κι άλλοι· σχεδόν όλοι όσοι προηγήθηκαν. Η μόνη ριζοσπαστική πρόταση, για στελέχωση του Δημοσίου πέραν των κομματικών μηχανισμών, ήταν το opengov του κ. Γιώργου Παπανδρέου. Αυτό, εκτός του γεγονότος ότι εφαρμόστηκε πρόχειρα, υπονομεύθηκε πανταχόθεν: τα ΜΜΕ το χλεύασαν όσο μπορούσαν και οι υπουργοί του σε πολλές περιπτώσεις το παρέκαμψαν (π.χ. νοσοκομεία). Απέδωσε κάποια άξια στελέχη σαν τον κ. Διομήδη Σπινέλη ή τον κ. Ηλία Κικίλια, αλλά στο τέλος η ρωμαίικη, πελατειακή, νοοτροπία επικράτησε και πάλι.

Ετσι, μετά τη βραχύβια απόπειρα να αποκτήσουμε ένα αξιοκρατικό μηχανισμό στελέχωσης του Δημοσίου, οι μετέπειτα κυβερνήσεις αντικατέστησαν το μονοκομματικό κράτος με τρικομματικό (αναλογία 4-2-1) και μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ έχουμε δικομματικό κράτος. Απόδειξη οι αθρόοι διορισμοί αποτυχόντων πολιτευτών Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ (π.χ. Παπουτσής, Παπαθανασίου, Καϊλή κ.λπ.).

Το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, πέρα από τις γενικόλογες διακηρύξεις που τις κάνουν όλοι, δεν έχει επεξεργαστεί σχέδιο για αξιοκρατική στελέχωση του Δημοσίου μάς κάνει να πιστεύουμε ότι ο κ. Καρτερός είναι ειλικρινής. Μια από τα ίδια σε άλλη απόχρωση θα έχουμε.

Του Π. Μανδραβέλη από την Κ.