Αμοραλισμός και πανικός ...

Ο αμοραλισμός είναι ένα βασικό στοιχείο της ελληνικής πολιτικής και δυστυχώς πολύ σεβαστό. Εκείνοι που δεν θυσιάζουν τα πάντα για ένα εκλογικό αποτέλεσμα θεωρούνται «βλάκες», ενώ όσοι δεν ορρωδούν προ ουδενός χαίρουν αναγνώρισης ως «έξυπνοι». Ο αμοραλισμός είναι εμφανής επί των κανόνων του πολιτικού παιχνιδιού. Τα «ομοιόμορφα» ψηφοδέλτια του 1986, που δεν έπρεπε να είναι κατ’ ανάγκη και «ομοιόχρωμα», ήταν το αποκορύφωμα της αμοραλιστικής πρακτικής, που θυσίασε τη δημοκρατία για να βγει πρόεδρός της ο κ. Χρήστος Σαρτζετάκης. Οι διαρκείς αλλαγές του εκλογικού νόμου στο παρά πέντε των εκλογών ήταν ένα δεύτερο πεδίο. Γι’ αυτό και ψηφίστηκε η συνταγματική διάταξη να ισχύουν οι εκλογικοί νόμοι των εθνικών εκλογών στις μεθεπόμενες. Ηταν μια έμπρακτη αυτοκριτική του πολιτικού συστήματος, το οποίο δήλωσε αδυναμία να σταματήσει να λειτουργεί αμοραλιστικά κι έβαλε συνταγματικό χαλινάρι στον εαυτό του.



Βεβαίως η ιστορία -σε αντίθεση με τα γουέστερν- δείχνει ότι στο τέλος οι αμοραλιστές κερδίζουν και γι’ αυτό από μια άποψη μπορεί να είναι και πιο «έξυπνοι». Η «εξυπνάδα» τους όμως πρέπει να μετρηθεί σε σχέση με το αποτέλεσμα. Οπως θα έλεγε και ο λαός «αν είναι να τουρκέψω, ας γίνω αγάς και όχι διακονιάρης». Δηλαδή η ζημιά, που εκ των πραγμάτων γίνεται στη δημοκρατία όταν αλλάζουν ξαφνικά οι κανόνες της, πρέπει τουλάχιστον να έχει ως αντιστάθμισμα κάποιο σοβαρό κομματικό κέρδος. Ομως, ακόμη και με όρους ρωμαίικης καπατσοσύνης, οι αλλαγές των εκλογικών νόμων στο παρά πέντε που προωθεί αυτή η κυβέρνηση είναι απλή ανοησία. Δείχνει πανικό -που δεν θα έπρεπε να υπάρχει- και μικροκομματικά παιχνιδάκια από τα παλιά.

Η μετάθεση των αυτοδιοικητικών εκλογών κατά μία Κυριακή γίνεται επειδή η κυβέρνηση αποφάσισε να γίνει διακονιάρης εντυπώσεων, για να μετριαστούν οι αρνητικές εντυπώσεις από τις ευρωεκλογές, στις οποίες έτσι κι αλλιώς ο λαός ψήφιζε σχεδόν πάντα κατά της κυβέρνησης. Η αλλαγή του νόμου για τις ευρωεκλογές γίνεται για να βγει από τη δύσκολη θέση ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος. Επιχειρεί να εγκλωβίσει τους «58» στο μικροπολιτικό του παιχνιδάκι· να τους έχει δηλαδή μαζί, ώστε να μη συντριβεί εκλογικώς, και ταυτόχρονα να εκλέξει τους παλιούς «αναγνωρίσιμους» ΠΑΣΟΚους. Σατανικό! Θα ήταν κι έξυπνο, αν έπιανε...

Η αλήθεια είναι ότι ήταν ώριμες οι συγκυρίες για αλλαγή του εκλογικού συστήματος. Των εθνικών εκλογών όμως, που συζητήθηκε ενδελεχώς. Ομως, η προεκλογική υπόσχεση του κ. Αντώνη Σαμαρά για 200 βουλευτές, βολικά ξεχάστηκε. Το σπάσιμο των μεγάλων περιφερειών -έτσι ώστε οι υποψήφιοι να μην είναι όμηροι συμφερόντων, καναλαρχών και «αναγνωρίσιμων» τραγουδιστών, ηθοποιών και λοιπών φασαρτζήδων στα τηλεκαφενεία- μπήκε στο συρτάρι. Κι αντί να σπάσουμε την τερατώδη περιφέρεια του 1,5 εκατ. ψηφοφόρων της Β΄ Αθηνών, η κυβέρνηση έχει τη φαεινή ιδέα να κάνει μια εκλογική περιφέρεια οκτώ εκατομμυρίων πολιτών στις ευρωεκλογές.

Μην παρεξηγηθούμε: υπό όρους καλός είναι ο σταυρός, αλλά έχει και πολλά αρνητικά τα οποία θα έπρεπε να είχαν συζητηθεί σε βάθος πριν οι κ. Σαμαράς και Βενιζέλος προχωρήσουν και σ’ αυτή την αλλαγή του εκλογικού νόμου η οποία δείχνει αμοραλισμό και μυρίζει πανικό.

Του Πάσχου Μανδραβέλη από την  Κ.