Υπέρ των εγκληματιών ...

Επί πολλά χρόνια υποστηρίζω ότι η νομοθεσία μας φαίνεται να ενδιαφέρεται περισσότερο για την ευνοϊκή αντιμετώπιση των εγκληματιών και ελάχιστα για τα θύματά τους. Η απελευθέρωση-απόδραση του Χριστόδουλου Ξηρού το επιβεβαιώνει πανηγυρικά. Τρομοκράτης-δολοφόνος καταδικασμένος έξι φορές σε ισόβια γνώριζε, ακόμα και τη στιγμή που διέπραττε τις δολοφονίες, ότι κι αν τον πιάσουν και τον καταδικάσουν σε ισόβια δεν επρόκειτο να μείνει στη φυλακή παρά το πολύ 25 χρόνια. Ηξερε ακόμα πως υπάρχουν διάφορα νομοθετημένα παράθυρα ώστε ένας διάσημος δικηγόρος να μπορεί να του μειώσει νομίμως τα χρόνια κάθειρξης, ακόμα και κάτω από τα δέκα, αν ακριβοπληρώσει.

Το ίδιο ισχύει και για τους κατ' επάγγελμα εγκληματίες (πληρωμένους δολοφόνους, ληστές, εμπόρους ναρκωτικών και λευκής σαρκός, κ.ο.κ.) όσο και τους «επαγγελματίες επαναστάτες» (οι περισσότεροι δολοφόνοι της «17 Νοέμβρη» ήδη κυκλοφορούν νομίμως ελεύθεροι ανάμεσά μας). Η παράνομη δραστηριότητά τους, όπως και κάθε παραβατικότητα έχει κάποιο ρίσκο. Σταθμίζουν τον κίνδυνο, τον συγκρίνουν με τα οφέλη από την εγκληματική τους δράση και βλέπουν ότι τα κέρδη είναι συχνά περισσότερα από τις ζημίες. Ο «καλός» νομοθέτης έχει μεριμνήσει ώστε πολύ δύσκολα να καταδικάζονται, να περνούν καλά στη φυλακή (π.χ. κάθε τόσο πενθήμερη άδεια εκτός φυλακής, δραστική συντόμευση του χρόνου έκτισης της ποινής, κ.ά.) ή και να μη δικάζονται καν χάρη στις ατέρμονες αναβολές της δίκης μέχρι να επέλθει παραγραφή του αδικήματος.


Υπάρχει άραγε κάποια μέριμνα για τα θύματα; Οι δολοφονημένοι δεν μπορούν να πάρουν άδεια επιστροφής στους οικείους τους, όπως το υπενθύμισε η χαροκαμένη μάνα του Αξαρλιάν. Οι γυναίκες των δολοφονημένων παραμένουν χήρες, τα παιδιά τους ορφανά, στερημένα την πατρική φροντίδα. Ανεπανόρθωτες είναι συχνά και οι απώλειες εισοδήματος στις οικογένειές τους και τα συχνά πολύ χειρότερα ψυχικά τραύματα που μπορεί να μην είναι και θεραπεύσιμα. Μεριμνά άραγε η πολιτεία με αποζημιώσεις των οικογενειών των θυμάτων ικανές να ισοσκελίσουν το οικονομικό κόστος γι' αυτές από την απώλεια του δολοφονηθέντος οικείου τους;

Και άραγε ποιο ενδιαφέρουν δείχνουν τα ΜΜΕ για τις χήρες και τα ορφανά συγκριτικά με τη μέχρι προκλητικότητας προβολή των δολοφόνων και των οικείων τους; Οι στήλες των εφημερίδων και οι τηλεοράσεις κατακλύζονται από τις φωτογραφίες των δολοφόνων που ενίοτε τους συνοδεύει ο τίτλος του αγωνιστή υπέρ της κοινωνικής δικαιοσύνης, προβάλλονται οι πολυσέλιδες διακηρύξεις τους, τους παρέχεται η ευχέρεια να δίνουν συνεντεύξεις, να αρθρογραφούν και γενικά να ηρωοποιούνται. Φυσικά οι επαγγελματίες υπερασπιστές της επαναστατικής βίας και οι δικηγόροι συνήγοροί τους απαιτούν την αυστηρή εφαρμογή των νόμων που προστατεύουν τα ανθρώπινα δικαιώματα και την καλομεταχείριση των καταδικασμένων έναντι συνήθως παχυλής αμοιβής με «μαύρα», συχνά προϊόν ληστείας. Σε δέκα εκατομμύρια υπολογίζεται το προϊόν των πρόσφατων ληστειών από τις τρομοκρατικές ομάδες. Αρα έχουν άφθονα χρήματα για να περνούν καλά στις φυλακές δωροδοκώντας όπου χρειάζεται, καθώς φαίνεται ότι η μίζα είναι η κυριαρχούσα κινητήρια δύναμη στην εθισμένη στην ανεκτικότητα και στη διαφθορά κοινωνία μας.
Θα επανέλθω.

Του Μεγάλου Γιάννη Μαρίνου από το Βήμα (02-02-2014)