Ανεργία και μίζες ...

Ποιος άραγε εκπροσωπεί τους ανέργους και ποιος αγωνίζεται για τα συμφέροντά τους; Τα συνδικάτα δίνουν ασταμάτητα τη μάχη για την προστασία των ήδη εργαζομένων και καταπολεμούν κάθε μέτρο απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας που θα διευκόλυνε την απορρόφηση των ανέργων (π.χ. με τη μερική απασχόληση, με το ωρομίσθιο, με την κινητικότητα εντός της κάθε επιχείρησης, με την απελευθέρωση του ωραρίου εργασίας, με την ελεύθερη λειτουργία των επιχειρήσεων τις Κυριακές).

Η απόλυτη από τότε άρνηση για πιο εξορθολογισμένη και ευέλικτη λειτουργία της αγοράς εργασίας κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα σε μια εποχή που ακόμη η ανεργία κυμαινόταν γύρω στο 8%-10% συνέβαλε σε ανεξέλεγκτη διόγκωσή της όταν ήλθε η κρίση.

Το ποσοστό ρεκόρ του 27% της ανεργίας που ζούμε σήμερα προέκυψε και εκ του γεγονότος ότι προτιμήθηκε να κλείνουν επιχειρήσεις καθώς, ενώ ο τζίρος τους υποχωρούσε, δεν είχαν το δικαίωμα να μειώσουν αντίστοιχα τον αριθμό των απασχολουμένων σε αυτές. Ετσι κατέληξε για να μην αραιώσει ο αριθμός των απασχολουμένων κατά π.χ. 50 άτομα προκειμένου να επιβιώσει η επιχείρηση, τελικά να κλείνει αφήνοντας άνεργο το σύνολο των 500 εργαζομένων σε αυτήν.


Η ίδια παράλογη λογική των συνδικάτων αρνείτο επί χρόνια να συμφωνείται η μείωση των αποδοχών για να επιβιώσει μια επιχείρηση που αντιμετωπίζει δυσκολίες, όπως επιτυχώς γίνεται αλλού. Παρατεταμένες απεργίες και άκαμπτη συμπεριφορά των συνδικαλιστών οδήγησαν π.χ. την Pirelli σε κλείσιμο του εργοστασίου της στην Πάτρα, έδιωξαν τον Νιάρχο από τα ναυπηγεία του, που έτσι κρατικοποιήθηκαν και κατάντησαν στο σημερινό νεκρό συγκρότημα του Σκαραμαγκά, και βαθμιαία συνέβαλαν στην αποβιομηχάνιση της χώρας και στην εκτόξευση της ανεργίας στα σημερινά τραγικά ύψη.

Αυτή ακριβώς η νοοτροπία ακόμη και σήμερα κυριαρχεί στα συνδικάτα τροφοδοτούμενη από την πολεμική κατά κάθε παραγωγικής επένδυσης στη χώρα, κυρίως από τα δήθεν φιλεργατικά κόμματα.

Οταν έχεις σε ανεργία τουλάχιστον 1.500.000 άτομα και όταν η τάση είναι ασυγκράτητα αυξητική τότε το φαινόμενο παίρνει διαστάσεις εθνικής τραγωδίας και εκτρέφει διαθέσεις κοινωνικής έκρηξης που μπορεί να αποδειχθούν ανεξέλεγκτες.

Τα πράγματα επιδεινώνει το σχεδόν αποκλειστικό ενδιαφέρον των πολιτικών κομμάτων και των συνδικαλιστών να διατηρηθεί με κάθε θυσία των υπόλοιπων Ελλήνων το προσωπικό του δημόσιου τομέα, έστω και αν παραμένει έτσι άθικτο το τερατώδες, αντιπαραγωγικό και παρασιτικό κράτος, που πήρε αυτές τις διαστάσεις προκειμένου να βρουν έναν μισθό και μόνιμη απασχόληση οι στρατιές των πελατών των κομμάτων που κυβερνούν άμεσα ή έμμεσα. Η γραφειοκρατία που διογκώθηκε για να βολευτούν οι κομματικοί πελάτες επιτείνει την ανεργία στον ιδιωτικό τομέα καθώς παρεμποδίζει τη λειτουργία της υγιούς επιχειρηματικότητας. Ταυτόχρονα διευκολύνει τη διαφθορά, αφού κάθε υπογραφή μπορεί να απαιτεί το γρηγορόσημό της, ενώ κάθε σύμβαση έργου ή προμήθεια για το Δημόσιο ενθαρρύνει τις μίζες, την έκταση των οποίων μόλις τώρα πληροφορούμεθα, μολονότι την άτυπη «νομιμοποίησή» τους είχε κατοχυρώσει ο Ανδρέας Παπανδρέου με το διαβόητο δωράκι των 500 εκατομμυρίων, αποφεύγοντας όμως να καθορίσει το ανώτατο πλαφόν τους.

Του Γ. Μαρίνου από το Βήμα της (26.01.14)