Απουσία λόγω ευρωεκλογών...

Το νόημα της απουσίας του Αλέξη Τσίπρα από την τελετή της ευρωπαϊκής προεδρίας στο Mέγαρο είναι πασίδηλο: και ο τελευταίος βλαξ αντιλαμβάνεται ότι ο αρχηγός της αντιπολίτευσης στην Ελλάδα, με τη στάση του, είπε στην Ευρωπαϊκή Ενωση ότι δεν τη γουστάρει. Το θέτω έτσι, διότι νομίζω ότι το συγκεκριμένο ρήμα εκφράζει ακριβέστερα και τον Τσίπρα ως προσωπικότητα και τη σκέψη του. Με τον τρόπο αυτόν, εξάλλου, πιστεύω ότι το εξέλαβαν εκείνοι προς τους οποίους απευθυνόταν η χειρονομία. Από εκεί και πέρα, οι καυγάδες περί του νοήματος της «ηχηρής», όπως χαρακτηρίσθηκε γενναιόδωρα από τον Τύπο, απουσίας του και η αιτιολόγηση από πλευράς των Συριζαίων σε κανάλια και ραδιόφωνα εντάσσονται στις συμβατικές υποχρεώσεις της πολιτικής ρουτίνας: κανένας παίκτης δεν μπορεί να αφήνει τις εις βάρος του αιτιάσεις αναπάντητες, οφείλει να βρίσκει κάποιο τροπάριο και να το επαναλαμβάνει ad nauseam.



Η συμπεριφορά του Τσίπρα δεν απευθυνόταν, βεβαίως, στους Ευρωπαίους. Αν η πρόθεσή του ήταν να τους πει κάτι διά της απουσίας του, θα μπορούσε να υπηρετήσει τον σκοπό του καλύτερα διά της παρουσίας του. (Με μεταφραστή έστω ―δεν είναι ντροπή.) Πιστός στην ελληνική πολιτική παράδοση και, φυσικά, στο υπόδειγμά του, τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ απηύθυνε την «ηχηρή απουσία» του προς τους οπαδούς του. Ολους αυτούς που τρέφονται με το ιδεώδες του εαμογενούς αντιευρωπαϊκού εθνικισμού και το όραμα της επιστροφής στην Ελλάδα της αστακομακαρονάδας. Ηταν, με άλλα λόγια, μέσα στο πνεύμα του παπανδρεϊσμού που προσπαθεί να αναβιώσει. (Αλλο αν ο Ανδ. Παπανδρέου δεν θα το έκανε ποτέ αυτό, διότι ως κοσμοπολίτης ένιωθε άνετα με τους πολιτικούς και κοινωνικούς κύκλους που προκαλούν αμηχανία στον Αλέξη.)

Αφού όμως είναι φανερό ότι προσπαθεί να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ σε κάτι παραπλήσιο με το ΠΑΣΟΚ του 1981, είναι εύλογο να διερωτάται κάποιος αν η προχθεσινή απουσία του πράγματι εξυπηρετεί τον απώτερο σκοπό της πολιτικής του. Διότι, αν όντως θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ ως σύγχρονη μετάλλαξη του ιστορικού ΠΑΣΟΚ, τότε, εκτός από την πασοκαρία, έχει ανάγκη και από τη στήριξη ψηφοφόρων που ανήκουν σε κατηγορίες περισσότερο «νορμάλ»: τους αδιάφορους για τις ιδεολογικές αποχρώσεις, π.χ., ή ακόμη τους κεντροαριστερούς. Προκειμένου να ανοιχτεί σε αυτές τις ομάδες, είναι λογικό ότι θα πρέπει ο ίδιος αργά και προσεκτικά να προσεγγίζει την κανονικότητα της πολιτικής, αυτό που στις μέρες ολοένα και πιο συχνά το λέμε «mainstream». Αν, στο κάτω κάτω, πιστεύει ότι για να πάρει την εξουσία πρέπει να πείσει τον κόσμο ότι αυτός θα είναι καλύτερος διαπραγματευτής με τους δανειστές, αυτές οι εντυπώσεις δεν κερδίζονται με τη συμπεριφορά καταληψία και τον μαξιμαλισμό του φοιτητικού αμφιθεάτρου. Υπό το πρίσμα αυτό, λοιπόν, σε τι εξυπηρετούσε η «ηχηρή απουσία»; Γιατί κάνει ένα βήμα εμπρός και μετά ένα βήμα πίσω;

Υπάρχει, κατ’ αρχάς, η θεωρία της ελαφρότητας ―ότι, δηλαδή, δεν σκέφθηκε το θέμα με την αρμόζουσα σοβαρότητα. Αλλά η συγκεκριμένη θεωρία δεν είναι κάτι καινούργιο· είναι μόνιμο εργαλείο κάθε ανάλυσης, εφόσον αυτή αφορά τα ελληνικά πράγματα. Υπάρχει, έπειτα, η συνωμοσιολογική προσέγγιση, που θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ κατά καιρούς να κάνει σκοπίμως βήματα προς τα πίσω, επειδή υποτίθεται ότι δεν θέλει ακόμη την εξουσία. Πρόκειται για μια ανοησία και τίποτε περισσότερο. Πρώτα απ’ όλα, επειδή μια τέτοια στάση προϋποθέτει σοβαρή γνώση των προβλημάτων, κάτι το οποίο είναι απίθανο αν κρίνουμε τις θέσεις του κόμματος. Επιπλέον, δε, η προβολή της εν λόγω θεωρίας προσβάλλει βαρύτατα τον επαγγελματισμό του προέδρου Αλέξη. Αυτός είναι ό,τι καλύτερο έχει παραγάγει η ώριμη Μεταπολίτευση της διεφθαρμένης και εξουσιομανούς κομματοκρατίας. Είναι ποτέ δυνατόν να τον φοβίζει η κατάκτηση της εξουσίας; Βρε, φέρ’ την εδώ και μετά βλέπουμε! Τόσο απλή είναι η προσέγγισή του...

Η πιθανότερη εξήγηση, νομίζω, είναι ότι ο Τσίπρας σνομπάρισε την Ευρώπη επειδή η προτεραιότητά του είναι να επικρατήσει καθαρά στις ευρωεκλογές. Διότι η εκλογική νίκη του τον Μάιο είναι απαραίτητη προϋπόθεση για νίκη και στις βουλευτικές και, καλώς ή κακώς, οι επιδόσεις του κόμματός του στις δημοσκοπήσεις μένουν σταθερές. Ποτέ δεν έχει ξεπεράσει σε εκτίμηση ψήφου το 30%, ενώ στην πρόθεση ψήφου κυμαίνεται κάπου μεταξύ 22% και 24%. Επομένως, αυτό που προέχει στο επίπεδο της τακτικής δεν είναι κινήσεις για να τονωθεί η δυναμική του κόμματος, αλλά για να εμπεδώσει τον κόσμο που ήδη έχει: άμυαλους που νομίζουν δυνατή την επιστροφή στο παρελθόν, παλαβούς της Αριστεράς και αγριοπασόκους Νεάντερταλ. (Παρεμπιπτόντως, η γνωστή Θεοδώρα των Louboutin χαιρέτισε την «ηχηρή απουσία» ως κίνηση που «διέσωσε το κύρος του προοδευτικού χώρου», ενώ δεν παρέλειψε και την απαραίτητη μνεία στον Ανδρέα Παπανδρέου...) Δεδομένου ότι είναι πολύ πιθανό ο κόσμος που ψήφισε τον Σαμαρά στις δεύτερες εκλογές του 2012 να απόσχει απογοητευμένος, είναι ζωτικής σημασίας για τον Τσίπρα να διατηρήσει τον κόσμο που έχει τώρα στις ευρωεκλογές. Ως πόλεμο φθοράς αντιλαμβάνεται ο Τσίπρας την αναμέτρησή του με την κυβέρνηση και πολύ σωστά κάνει. Επομένως, σιγά μη νοιαστεί για τους επιτρόπους και τον Βαν Ρομπέι!..

Περί ορέξεων
Τι λέγαμε χθες; Οτι, μετά την απόσυρση του εισιτηρίου των 25 ευρώ και την κάλυψη του δημοσιονομικού κενού με την αύξηση της τιμής των τσιγάρων κατά πέντε λεπτά, οι καπνιστές ας είναι έτοιμοι για περαιτέρω αυξήσεις της τιμής των τσιγάρων, διότι τώρα που άνοιξε η όρεξη των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, δύσκολα τους σταματά κάποιος. Και αμέσως ήλθε η επιβεβαίωση από τον Δημήτρη Κρεμαστινό! Την επομένη κιόλας της απόσυρσης του μέτρου, σπεύδει να ζητήσει και άλλα πέντε λεπτά αύξηση στην τιμή των τσιγάρων, ώστε να αποσυρθεί και το μέτρο της πληρωμής ενός ευρώ για κάθε συνταγή. Αθάνατη πασοκαρία! Αν ένα πράγμα δεν της έλειψε ποτέ, ήταν η όρεξη...

Του Στέφανου Κασιμάτη Από την Κ.