Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

Αντί συνεννοήσεως αναμέτρηση ...

«Τα ηρωικά παιδιά του λαού πολέμησαν με φανατισμό στην Αλβανία για να διώξουν τον ξένο καταχτητή... και τη διχτατορία του Μεταξά. Με αφάνταστες θυσίες, έξι μήνες υπεράσπισαν την εθνική μας ανεξαρτησία, χωρίς όπλα, χωρίς πολεμικό υλικό, ξυπόλητα και πεινασμένα. Γιατί ο Μεταξάς για να βοηθήσει τους Γερμανούς άφησε άοπλη την πατρίδα (...).Ο βασιλιάς άρπαξε το χρυσάφι, που με το αίμα του το μάζεψε ο Λαός, και έφυγε μαζί με τους αρχηγούς της τεταρτοαυγουστιανής τυραννίας». Τα ανωτέρω είναι ένα μικρό, επίκαιρο λόγω 28ης Οκτωβρίου απόσπασμα από το Αναγνωστικό της γ' & δ' τάξεως που είχε γράψει η γνωστή κομμουνίστρια εκπαιδευτικός Ρόζα Ιμβριώτη για να διδάσκεται στα σχολεία των περιοχών όπου κυριαρχούσε ο ΕΛΑΣ στην κατοχική Ελλάδα. Και αυτός εμφανίζεται ως ο μόνος που πολέμησε τον κατακτητή.

Η έκδοση από το «Βήμα» του Αναγνωστικού αυτού, που έφερε τον τίτλο «Αετόπουλα», συνιστά την πιο αδίστακτη πλύση εγκεφάλου των μικρών παιδιών. Το ένα ψέμα διαδέχεται το άλλο, όπως ότι «Βασιλιάς και Μεταξάς μας παρέδωσαν στους καταχτητές, πρώτα στους Ιταλούς (!) κι έπειτα στους Γερμανούς και τους Βούλγαρους». 'Η ότι «ο Μεταξάς για να βοηθήσει τους Γερμανούς (!!!) άφησε άοπλη την πατρίδα», ενώ συνέβη το ακριβώς αντίθετο, όπως απέδειξα στο «Βήμα» της 20/10. Και το εξωφρενικό: «Ο βασιλιάς άρπαξε το χρυσάφι, που με το αίμα του το μάζεψε ο Λαός και έφυγε».

Παραλυσία ή ακυβερνησία ...

Αυτές οι δύο καταστάσεις τείνω να πιστέψω ότι αντιπροσωπεύουν τις πιθανότερες επιλογές μας για το προβλέψιμο μέλλον. Είτε παραλυσία, εξαιτίας μιας αδύναμης κυβέρνησης, που αποδυναμώνεται ολοένα και περισσότερο λόγω των αδέξιων χειρισμών της, είτε ακυβερνησία, ύστερα από μια ωραία «γιορτή της δημοκρατίας», δηλαδή εκλογές, το αποτέλεσμα των οποίων δεν θα επιτρέπει τον σχηματισμό κυβέρνησης. Επί της ουσίας, η διαφορά μεταξύ των δύο επιλογών είναι επουσιώδης. Eχει σημασία, όμως, διότι εφόσον δεχθούμε ότι φθάσαμε στο σημείο όπου στο βάθος μόνον αυτές οι επιλογές διακρίνονται καθαρά, τότε ίσως είναι ώρα να προετοιμαζόμαστε για το πολυπόθητο τέλος του δύσκολου δρόμου. Με την διαφορά ότι δεν θα πρόκειται για το τέλος που είχαμε φαντασθεί και ελπίσει. Δεν θα υπάρχει happy ending.

Αριστερή ανύπαρκτη αγιότητα ...

Οσοι θεωρούν εαυτούς αριστερούς, «προοδευτικούς» κ.λπ. συμπεριφέρονται ως κατέχοντες μια ανύπαρκτη αγιότητα. Ακόμη κι αν έχουν χριστεί με το ίδιο «άγιο» μύρο με τους Ακηδες ή κάτι καραεπαναστάτες που δεν αφήσανε φούντα νταβατζή και ξένης πρεσβείας που να μην κρέμασαν στο μυγοχεσμένο σπαθάκι τους. Οταν τους ξεβρακώνεις πολιτικά, συμπεριφέρονται σαν υστερικές γεροντοκόρες ή μάλλον σαν «κρυφές» που βγήκαν λεζάντα στα μανταλάκια.

Απαιτούν να τους αντιμετωπίζουμε περίπου ως μητροπολίτες αυτής της παγκόσμιας ψευδοθρησκείας στην οποίαν ανήκουν. Διότι ψευδοθρησκεία είναι. Μια παγκόσμια σέχτα, ένα ιδιότυπο είδος «ιεχωβάδων», που όμως πιστεύουν και στη βία. Χωρίς Θεό, με προφήτες τον Μαρξ, τον Ενγκελς, τον Λένιν, τον Στάλιν, τον Τρότσκι, ανάλογα με την αίρεση στην οποίαν ανήκουν, με ιερατείο, ήγουν τα στελέχια, μαϊμού παράδεισο, αλάθητο σαν του Πάπα και δόγμα, το οποίο όμως έχει κάνει κουρέλι η πραγματικότητα.

Η επικίνδυνη μετάλλαξη των «δίκαιων στόχων»...

Μετά από δεκαετίες ηθικής και πολιτικής νομιμοποίησης της τρομοκρατίας (μέσω της αποδοχής των λεγομένων «δίκαιων στόχων» και της επιδίωξης παροχής συναίνεσης εκ μέρους της κοινής γνώμης), είχαμε επιτέλους κατορθώσει να συμφωνήσουμε ότι η βία είναι καταδικαστέα χωρίς αμφιθυμίες και «ναι μεν, αλλά».

Αυτό μέχρι την έναρξη της εποχής των μνημονίων.

Τότε, ξεκίνησε μια εκστρατεία δυσφήμησης της Δημοκρατίας (που, σύμφωνα με τους θιασώτες της «νέας βίας» μέσω των θεσμών της επιβάλλει τα μνημόνια).

Έτσι, δημιουργήθηκε μια νέα νομιμοποιητική βάση πάνω στη οποία πήγε ξανά και στρογγυλοκάθισε η βία.
Με αποτέλεσμα, στην γνωστή «ηθική νομιμοποίηση» να προστεθεί και η «θεσμοθετημένη υπόθαλψη».

ΔΗΜΑΡ σε τροχιά σύγκρουσης - «Βατερλώ της λογικής» το κείμενο πολιτικών θέσεων λέει ο Λυκούδης ...

Αντίστροφη μέτρηση για ένα συνέδριο που προοιωνίζεται συγκρουσιακό και ιδιαίτερα δύσκολο για τις εσωτερικές ισορροπίες ξεκίνησε χθες για τη Δημοκρατική Αριστερά μετά την κατά πλειοψηφία έγκριση των πολιτικών θέσεων του κόμματος από την Κεντρική Επιτροπή.

Η διήμερη συνεδρίαση του κομματικού οργάνου εξελίχθηκε σε μια ιδιαίτερα επώδυνη διαδικασία, με τον ίδιο τον γραμματέα της ΔΗΜΑΡ Σπύρο Λυκούδη να επιλέγει λευκό στην ψηφοφορία για το κείμενο των πολιτικών θέσεων, το οποίο λίγες ώρες νωρίτερα είχε χαρακτηρίσει μέσα από μια εκρηκτική ομιλία «Βατερλώ της λογικής»!

Το λευκό του Σπύρου Λυκούδη σε συνδυασμό με την απόρριψη της φιλοσοφίας που διαπνέει τις πολιτικές θέσεις επισημοποιεί, σύμφωνα με παράγοντες της ΔΗΜΑΡ, και το τέλος των προσωπικών του σχέσεων με τον πρόεδρο του κόμματος, καθώς οι πολιτικές τους σχέσεις είχαν ουσιαστικά παγώσει, όταν εκείνος διαφώνησε ανοιχτά με την αποχώρηση του κόμματος από την τρικομματική.

Στην Ελλάδα οι "ευαίσθητοι δημοκράτες" σφυρίζουν αδιάφορα...

Στην Ιταλία όμως οι φίλαθλοι της ποδοσφαιρικής ομάδας της Λάτσιο, στη διάρκεια του κυριακάτικου ματς της ομάδας τους με την Τζένοα, στο στάδιο Ολίμπικο της Ρώμης ξεδίπλωσαν  πανό το οποίο περιείχε ευθεία αναφορά στα δυο μέλη της Χρυσής Αυγής που δολοφονήθηκαν κατά την επίθεση στο Νέο Ηράκλειο, το βράδυ της Παρασκευής,

Το εν λόγω πανό, στο οποίο αναφέρεται μεγάλο μέρος του ιταλικού τύπου, έγραφε «Ιl tramonto è rosso, l'alba dorata: Μanolis e Yorgos presenti» (η δύση είναι κόκκινη, η αυγή χρυσή: Μανώλης και Γιώργος παρόντες).

Χωρίς ντροπή ...

Και εκεί που νόμιζες ότι η πολιτική τάξη και τα ΜΜΕ δεν μπορούν να πέσουν πιο χαμηλά, μια νέα δολοφονική επίθεση δείχνει ότι απλά δεν υπάρχει πάτος.

- Εδώ να πούμε ότι ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, αλλά και ο κ. Σαμαράς δεν έχουν ενημερωθεί ακόμα για το γεγονός, αν αυτό ίσχυε θα είχαν ήδη κάνει δηλώσεις. Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι το γεγονός της δολοφονίας ενός αριστερού φθάνει πολύ γρηγορότερα στο προεδρικό και το Μαξίμου. Για τον κ. Σαμαρά μια δήλωση θα είναι κάπως πιο δύσκολη μιας και η πιο σημαντική πρόσφατη δήλωση επί του θέματος ήταν ότι θα τους «τσακίσει.»

- Ας μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα μετά από 40 χρόνια πασοκαρίας, πράσινης ή γαλάζιας, δεν είναι όλα τα θύματα το ίδιο. Αυτοί που δολοφονήθηκαν και άνηκαν στην αριστερά είναι λαϊκοί ήρωες των οποίων ο θάνατος καταδεικνύει την φύση όλων των πολιτικών τους αντιπάλων. Εδώ δεν υπάρχει προβοκάτσια, μιας και οι αντίπαλοι που χάνουν πολιτικά μετά το συμβάν δεν είναι αντικειμενικά... αριστεροί.