Ποια τραπεζική ένωση;

Η συμφωνία για μια ευρωπαϊκή τραπεζική ένωση είναι ίσως το σημαντικότερο κομμάτι της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης έως τώρα. Το σχέδιο των Ευρωπαίων υπουργών οικονομικών συμπεριλαμβάνει έναν χάρτη οδηγιών για το ποια θα είναι η τύχη των προβληματικών τραπεζών από δω και στο εξής.

Πριν από ένα και πλέον χρόνο είχα κάνει αναφορά στο νέο ευρωπαϊκό πλαίσιο, αν και τότε δεν είχε ακόμα διαμορφωθεί. Εντούτοις, αυτά που σας είπα τότε δεν απέχουν πολύ από το σημερινό πλαίσιο.

Τον τελευταίο καιρό μου έχουν πει ορισμένοι φίλοι ότι άπαντες στη Γερμανία έχουν τρομοκρατηθεί με το τι σημαίνει η τραπεζική ένωση. Το γιατί δεν το κατάλαβα ακριβώς, αλλά όταν η Deutsche Bank έχει μια μόχλευση περίπου στο 50-60 (αναλόγως πως το μετράς), τότε πολύ καλά κάνουν και ανησυχούν οι άνθρωποι, διότι η εν λόγω τράπεζα (και οι μέτοχοι αυτών) ίσως να είναι από αυτές που θα πέσει μελλοντικά.


Σύμφωνα με το τωρινό σχέδιο, τα μέλη - κράτη της ζώνης θα πρέπει να ενδυναμώσουν τους εγχώριους αποταμιευτικούς ασφαλιστικούς φορείς, επιβάλλοντας ένα είδος φόρου στις τράπεζες και στη συνέχεια όλοι αυτοί οι οργανισμοί θα συγχωνευτούν πάνω στη δεκαετία, με σκοπό να φτιαχτεί ένα κοινό ταμείο για την διασφάλιση του φορέα αυτού. Αν όλα πάνε καλά, το κοινό αυτό ταμείο θα έχει πυρομαχικά αξίας περίπου 55 δισ. ευρώ.

Οι Γερμανοί νομίζουν ότι αυτό το ποσό είναι υπεραρκετό για να καλύψει τις όποιες μελλοντικές ζημίες. Και για να καταλάβετε πόσο μικρό είναι αυτό το ποσό, από το 2008 έως τώρα, η Ευρώπη έχει διοχετεύσει περίπου 473 δισ. ευρώ στο τραπεζικό σύστημα, χωρίς να γνωρίζω κάποιον που υποστηρίζει ότι το ευρωπαϊκό τραπεζικό πρόβλημα έχει λυθεί (τις απαιτήσεις του BASEL III τις βάζω στην άκρη).

Τι να μας κάνουν 55 δισ. την επόμενη δεκαετία;;

Το θέμα όμως είναι ότι αυτοί που έχουν σκεφτεί αυτό το σχέδιο, δεν το έκαναν προκειμένου να πληρωθούν οι τωρινές ζημίες, αλλά οι μελλοντικές. Υποθέτουν δηλαδή ότι σήμερα οι τράπεζες δεν έχουν πρόβλημα και δεν θα χρειαστεί να μπει άλλο χρήμα φορολογούμενων για να διασωθούν καταθέτες (διότι περί αυτού πρόκειται αν δεν έχει γίνει αντιληπτό).

Με λίγα λόγια, η Γερμανία και ορισμένες άλλες χώρες έχουν την εντύπωση ότι από τώρα έως τη στιγμή που θα υπάρχει ο ενιαίος τραπεζικός φορέας, οι τοπικές κυβερνήσεις θα είναι αυτές που θα πληρώσουν την όποια ζημιά. Όπως έχουμε δει στην περίπτωση της Ελλάδος, κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατο.

Βεβαίως η Ιρλανδία σήκωσε ένα πολύ μεγάλο βάρος, αλλά όταν άρχισε η κρίση η Ιρλανδία είχε 25% χρέος επί του ΑΕΠ, ενώ σήμερα έχει 120%. Τι θα γίνει για παράδειγμα αν (λέμε αν) η Ιρλανδία χρειαστεί ξανά κεφάλαια για να σώσει ξανά τους Ιρλανδούς καταθέτες;

Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι ενώ η τραπεζική ένωση είναι στη σωστή βάση (αν και έχω 1-2 ενστάσεις), υπάρχει η διαφωνία στην Ευρώπη αν θα είναι για μελλοντική χρήση ή σημερινή. Με λίγα λόγια, το συμμάζεμα που θα πρέπει να γίνει έως τότε δεν έχει ακόμα υπολογιστεί από ποιον και πως θα πληρωθεί.

Του Γιώργου Καισάριου από το Capital.gr