Ο Μαντέλα μας διδάσκει...

Πενθώ κι εγώ για το πέρας της ζωής του Νέλσον Μαντέλα, μολονότι η επάξια αθανασία που κατέκτησε απελευθερώνοντας τους μαύρους της Νότιας Αφρικής από το απαρτχάιντ θα τον κρατάει ζωντανό σύμβολο ανά τους αιώνες. Ανήκω στους ελάχιστους δημοσιογράφους που κατάφεραν κρυφά να επισκεφθούν τη χώρα αυτή κατά την εποχή που οι μαύροι ήταν σκλάβοι των λευκών και διαβιούσαν σε μόνιμη καραντίνα και ως άψυχες μηχανές εργασίας. Είχε απαγορευθεί από την τότε κυβέρνηση των λευκών η επίσκεψη ξένων δημοσιογράφων για να αποφευχθεί η επί τόπου έρευνα και η τεκμηριωμένη περιγραφή του μοναδικού στον κόσμο ρατσιστικού προτύπου που θεωρούσε ανθρώπους μόνο τους λευκούς ενώ τους μαύρους ως υποζύγια προορισμένα να υπηρετούν τους αφέντες τους. Κατά τα άλλα αντιμετωπίζονταν σαν να μην υπήρχαν.



Από την πρώτη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας στην χώρα (η πλουσιότερη της Αφρικής, λόγω κυρίως των χρυσωρυχείων της) αισθανθήκαμε τον φόβο που κυριαρχούσε σε κάθε βήμα μας. Το ξενοδοχείο «Κραϊτίριον Οτέλ» όπου είχαμε καταλύσει το μετονομάσαμε αυθόρμητα σε «Κρατητήριον Οτέλ» καθώς διαπιστώσαμε ότι τελούσαμε υπό στενή παρακολούθηση. Κατάλαβα καλύτερα τι σημαίνει απαρτχάιντ όταν ο Πατρίς, ο συμπαθέστατος νεαρός μαύρος χειριστής του ασανσέρ μας αντιμετώπισε σαν να μην υπήρχαμε όταν τον συναντήσαμε στον δρόμο, εκτός υπηρεσίας. Και μας εξήγησε την επομένη απαντώντας στην απορία μας: «Δεν επιτρέπεται να συνομιλούν μαύροι με λευκούς. Εγώ θα έβρισκα τον μπελά μου και εσείς θα είχατε αμέσως απελαθεί». Ο απάνθρωπος αυτός διαχωρισμός προέβλεπε ότι οι μαύροι εκτός εργασίας όφειλαν να κατοικούν στην περιοχή Σοβέτο, που λειτουργούσε ως γκέτο, ώστε να μη «συγχρώνται Ιουδαίοι Σαμαρείταις». Σε αυτό το γκέτο οι μαύροι υφίσταντο ταυτόχρονα και την ανελέητη εκμετάλλευση ομοχρώμων τους δυναστών που πλούτιζαν αναίσχυντα εις βάρος τους.

Αυτό το άγος του πιο εφευρετικού ρατσισμού κατέλυσε ο Νέλσον Μαντέλα του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου. Αυτό που τον ξεχωρίζει και τον ανέδειξε κορυφαίο ανθρωπιστή-αγωνιστή είναι ότι επέβαλε μαζί με τον εξίσου γενναίο λευκό τότε πρόεδρο της χώρας Ντε Κλερκ την κατάργηση του απαρτχάιντ και την τελικά αναίμακτη συμφιλίωση λευκών και μαύρων, προς μεγάλη θλίψη των απανταχού επαγγελματιών επαναστατών που κυριαρχούνται από μίσος και δίψα για αίμα. Πρόκειται, νομίζω, για τον δεύτερο μετά τον Γκάντι ηγέτη στη σύγχρονη ιστορία που πέτυχε απελευθέρωση του λαού του και δημοκρατία χωρίς ανθρωποθυσίες εφαρμόζοντας τη χριστιανική εντολή «να αγαπάς τον πλησίον σου ως σεαυτόν». Ο βιογράφος του Τζον Κάρλιν υποστήριξε ότι ο Μαντέλα ήταν μια διασταύρωση Γκάντι, Χριστού και Γουίνστον Τσόρτσιλ, κι ας ήξερε απ' έξω και ανακατωτά τον Μαρξ και τον Λένιν. Ο Μαντέλα απέδειξε για ακόμη μία φορά ότι οι αποτελεσματικότερες επαναστάσεις υπήρξαν σε τελευταία φάση ειρηνικές και αναίμακτες, όπως η επιβολή στην Αγγλία της πρότυπης δημοκρατίας και στις σκανδιναβικές χώρες του υποδειγματικότερου κοινωνικού κράτους και πιο πρόσφατα η υπέροχη ειρηνική αντίσταση του Γκάντι που οδήγησε την Ινδία στην ελευθερία από τους Αγγλους και στη δημοκρατία.

Ξέρω ότι θα εξαγριώσω τους γεμάτους επαναστατικότητα και μίσος για τους αντιπάλους μαρξίζοντες και μη, αλλά αυτά διδάσκει η Ιστορία, κι ας μην τη διδασκόμαστε. «Αγωνίστηκα» έλεγε «ενάντια στην κυριαρχία των λευκών αλλά και των μαύρων. Ιδανικό μου είναι μια δημοκρατική και ελεύθερη κοινωνία όπου όλοι οι άνθρωποι θα συμβιώνουν αρμονικά με ίσες ευκαιρίες». Προφανώς απαράδεκτος για τα δύο άκρα.
Του Μεγάλου Γ. Μαρίνου από το Βήμα (15-12-13)