Ετσι, χωρίς σχέδιο ...

Είναι εκπληκτικό, αλλά οι μόνοι που νομίζουν ότι η κυβέρνηση έχει σχέδιο, είναι διάφορα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Διαβάζουμε, για παράδειγμα, ότι η κατάσταση στα πανεπιστήμια οφείλεται σε ένα σατανικό σχέδιο –του νεοφιλελευθερισμού, βεβαίως– για να απαξιωθεί το δημόσιο πανεπιστήμιο, έτσι ώστε να ιδιωτικοποιηθεί. Η αλήθεια είναι πως δεν χρειάζεται κανένα ιδιαίτερο σχέδιο για την απαξίωση του δημόσιου πανεπιστημίου. Αρκούν οι πρυτάνεις που ενδύονται πορφυρό χιτώνα για να το παίζουν παραβάτες Ιουλιανοί, υπουργοί Παιδείας που δεν βλέπουν πιο μακριά από το ρουσφέτι τους, και δυναμικές μειοψηφίες που παίζουν την επανάσταση. Οπως έγινε και με την ελληνική οικονομία, η πλήρης απαξίωση του ελληνικού πανεπιστημίου είναι συνισταμένη πολλών επιδιώξεων για μικροπολιτικά ωφελήματα, ρουσφετιών, ελλείμματος διορατικότητας κ.λπ. Ολα αυτά φτιάχνουν ένα χαοτικό σύστημα, το οποίο σπειροειδώς οδηγεί στην καταστροφή. Θυμάται κανείς άραγε πώς φτάσαμε σιγά σιγά στη χρεοκοπία; Τους αγώνες που έκανε η Πρόοδος με βασικό σύνθημα «όχι στις αυξήσεις πείνας»; Τους υπουργούς, σαν τον κ. Σωτήρη Χατζηγάκη, που σκόρπιζαν 500 εκατομμύρια στους αγρότες για να μην έχουν τον πονοκέφαλο των κλειστών δρόμων; Τη φάμπρικα ίδρυσης νέων πανεπιστημιακών τμημάτων σε κάθε ραχούλα της επικράτειας; Τις μαζικές προσλήψεις διά μαϊμού Stage που έκανε η αλήστου μνήμης κυβέρνηση του κ. Κώστα Καραμανλή;



Το πρόβλημα λοιπόν της Ελλάδας δεν είναι ότι η κυβέρνησή της έχει κάποιο καταστροφικό σχέδιο για τη χώρα. Είναι η έλλειψη σχεδίου συρρίκνωσης των φοροβόρων τομέων του Δημοσίου, οι οποίοι δεν προσφέρουν το παραμικρό. Ολοι ψάχνουν το «μαγικό σχέδιο» για το τι θα παράγει ο ιδιωτικός τομέας, ουδείς θέλει να καταλάβει ότι το πρόβλημα είναι στον δημόσιο.

Το χειρότερο είναι ότι η αντιπολίτευση –που θέλει να γίνει κυβέρνηση– όχι μόνο αδυνατεί να δει τη λύση, αλλά δεν μπορεί να διατυπώσει ορθώς το πρόβλημα. Φτιάχνει ανεμόμυλους από τα υλικά της ιδεοληψίας της. Φαντάζεται ως νεοφιλελεύθερο τέρας μια κυβέρνηση που είναι ικανή να τινάξει τη χώρα στον αέρα προκειμένου να μην κλείσει τις «αμυντικές» βιοτεχνίες που χρηματοδοτούν αφειδώς οι φορολογούμενοι. Με άλλα λόγια, κυβέρνηση και αντιπολίτευση παίζουν το έργο όπως παλιά, σαν να μην υπήρξε –σαν να μην υπάρχει– κρίση. Η κυβέρνηση τάζει ότι θα μοιράσει το εύθραυστο πλεόνασμα στις ευπαθείς ομάδες (ένστολους και χαμηλοσυνταξιούχους· με αυτήν τη σειρά), και η αντιπολίτευση τάζει αυξήσεις μισθών και συντάξεων από τη φοροδιαφυγή, που –και αυτή– θα καταπολεμήσει. Ο υφυπουργός Μεταφορών, κ. Μιχάλης Παπαδόπουλος, προαναγγέλλει προσλήψεις στο μετρό (από τη δεξαμενή εκείνων που παρανόμως προσλήφθηκαν το 2009 κι έκαναν για πρώτη φορά την ΑΜΕΛ ελλειμματική), ενώ ο κ. Τσίπρας τάζει επανίδρυση της ΕΤΒΑ· με τις ανάλογες προσλήψεις.

Το πολιτικό αδιέξοδο της χώρας είναι ότι η αντιπολίτευση είναι μια χειρότερη εκδοχή της κυβέρνησης. Δεν υπάρχει καμιά σύγκρουση νεοφιλελευθερισμού με κρατικοπαρεμβατισμό, όπως φαντάζονται οι του ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει σύγκρουση μεταξύ όσων θέλουν να αυξήσουν τα ελλείμματα, και η σύγκρουση οφείλεται μόνο και μόνο επειδή ποτέ καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να δώσει όσα τάζει η αντιπολίτευση. Ουδείς ασχολείται με την αύξηση της παραγωγής, όλοι συζητούν για το τι θα μοιράσουν. Οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, που θα επέτρεπαν στην οικονομία να ανοίξει τα φτερά της, λιμνάζουν και τα οριζόντια δημοσιονομικά μέτρα έχουν ήδη εξαντληθεί. Στο τέλος πάλι θα μείνουμε ενεοί στα χαλάσματα με το αιώνιο ερώτημα στα χείλη: «μα πώς φτάσαμε ώς εδώ;».

Του Πάσχου Μανδραβέλη από την Ν