Μουχλιασμένος Τρίτος Δρόμος...

Δεν έταξε μόνο «δεξαμενές για ομαδικά λουτρά» ο κ. Αλέξης Τσίπρας στο συνέδριο του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου με θέμα «Η ώρα της Ελληνικής Οικονομίας».
Υποσχέθηκε περισσότερα: «Δίκτυα εξειδικευμένων ινστιτούτων σε πληθώρα τομέων»· «Τράπεζες ειδικού σκοπού, δημόσιες ή συνεταιριστικές»· ανασύσταση όλων των θεσμών του παρελθόντος, δηλαδή «οργανισμούς τύπου ΕΟΜΜΕΧ μέχρι τράπεζες ειδικού σκοπού, όπως η ΕΤΒΑ και η ΑΤΕ, που έχουν διαλυθεί». Μέχρι και την «ενίσχυση της βιομηχανικής παραγωγής» υποσχέθηκε και μένει να δούμε πού θα βάλει τα νέα εργοστάσια όταν ο ΣΥΡΙΖΑ συμμαχεί με όλα τα τοπικά μικροσυμφέροντα για να διώξει τα παλιά.



Γενικώς η ομιλία του μύριζε «ογδοντίλα»· ήταν ένας μουχλιασμένος Τρίτος Δρόμος προς τον σοσιαλισμό του Ανδρέα Παπανδρέου με «χωροταξικά συμβούλια», «χρηματοδότηση επενδυτικών σχεδίων δικτυώσεων και συνεργασιών από φορείς και εταιρείες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, συνεταιρισμούς, αστικές εταιρείες μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα» κ.λπ. Μην παρεξηγηθούμε: είναι χρήσιμος ο τρίτος πυλώνας της οικονομίας -με συνεταιρισμούς, μη κερδοσκοπικές εταιρίες κ.ά.- αλλά μόνο όταν φουντώνει από τα κάτω χωρίς κρατικά δεκανίκια. Η δεκαετία του ’80 απέδειξε ότι οι κρατικές ενισχύσεις είχαν ως αποτέλεσμα την καλλιέργεια της διαφθοράς. Ακόμη κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ γεννούσε τα λεφτά για να τα μοιράσει, έπρεπε ήδη να έχει ενσωματώσει στο πρόγραμμά του την εμπειρία 1981-1985· η οποία -σημειωτέον- πάλι κατέληξε σε μίνι χρεοκοπία. Θα έπρεπε να θυμάται ότι τα χρήματα των φορολογουμένων ρίχτηκαν σε ένα βαρέλι δίχως πάτο και συνεταιρισμούς (πλην κάποιων μεμονωμένων περιπτώσεων) δεν αποκτήσαμε. Οφειλε να γνωρίζει ότι ακόμη και οι συνεταιρισμένοι -αγρότες, επαγγελματίες, κ.λπ.- είναι άνθρωποι. Αν νιώσουν ότι τα λεφτά δεν είναι δικά τους και ότι η σπατάλη δεν θα κοστίσει στους ίδιους τα κεφάλαια, στην καλύτερη περίπτωση θα σκορπιστούν, αν δεν ενθυλακωθούν από διάφορους επιτήδειους.

Βεβαίως πρέπει να θεωρήσουμε ενθαρρυντικό το γεγονός ότι η συνισταμένη οικονομική σκέψη του ΣΥΡΙΖΑ έφτασε μέχρι τη δεκαετία του ’80, διότι εντός του κόμματος υπάρχουν ισχυρές τάσεις που ονειρεύονται επιστροφή στο 1917. Είναι θετική η εξαγγελία ότι «ο δημόσιος, ο κοινωνικός και ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας θα συνυπάρχουν, με διακριτή και συμπληρωματική λειτουργία» (έτσι γίνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη) και δεν ακούσαμε τίποτε περί κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής, μια φαεινή ιδέα που είχε το 1984 ο σύζυγος της κ. Λούκας Κατσέλη.

Από αυτή την άποψη είναι καλό που ο ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε τον Ανδρέα Παπανδρέου της δεκαετίας του 1980. Σιμά, κοντά είναι και ο άλλος Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος το 1993 ξεκίνησε το μακροβιότερο πρόγραμμα σταθεροποίησης της ελληνικής οικονομίας (κράτησε μέχρι το 2000), όταν διαπίστωσε ότι «ή η Ελλάδα θα αφανίσει το χρέος ή το χρέος θα αφανίσει την Ελλάδα». Και το στοίχημα της χώρας τότε ήταν το χρέος, ενώ εμείς ακόμη παλεύουμε με τα ελλείμματα. Να σημειώσουμε ότι το πλεόνασμα, που μάλλον θα πετύχουμε φέτος, είναι εξαιρετικά εύθραυστο διότι τα μαχαιροπίρουνα είναι στο τραπέζι: από τον κ. Αβραμόπουλο που θέλει να το κάνει παρελάσεις, μέχρι τον κ. Μιχελάκη που ονειρεύεται νέα δημαρχιακά μέγαρα, και μέχρι τον κ. Τσίπρα που θέλει να αναστήσει την ΕΤΒΑ.

Του Πάσχου Μανδραβέλη από την Κ