Μια φοράδα στην Ισπανική Σχολή Ιππασίας ...

Διάβασα κάπου στον χθεσινό Τύπο ότι η εκλογή του Αλέξη Τσίπρα -και μάλιστα με ποσοστό 84%- ως υποψηφίου της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Αριστεράς είναι ένα «πολιτικό γεγονός». Ακριβέστατη και βαρυσήμαντη διαπίστωση, για την οποία οφείλω να συγχαρώ τον οξυδερκή λειτουργό του Τύπου που την τόλμησε, μολονότι δεν θυμάμαι το όνομά του.

Πράγματι, όπως το μήλο είναι ένα φρούτο και ο κολιός είναι ένα ψάρι, έτσι και η επισημοποίηση της ευρωπαϊκής υποψηφιότητας Τσίπρα είναι ένα πολιτικό γεγονός, το οποίο αφορά και εμάς και την Ευρώπη ολόκληρη. Και, προκειμένου να εκτιμήσουμε τη σημασία του δι’ αμφοτέρους, πρέπει να εξετάσουμε τι είναι τέλος πάντων αυτό το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.


Πρόκειται για ένα κόμμα που υφίσταται σε επίπεδο ευρωπαϊκό και ιδρύθηκε το 2004, στο οποίο μετέχουν τα εξής κόμματα σε εθνικό επίπεδο: Κομμουνιστικό Κόμμα Αυστρίας (το ιστορικό τους Κ.Κ., πάντα ορθόδοξο και αμετακίνητο). Τα δύο κομμουνιστικά κόμματα του Βελγίου (των Βαλλόνων και των Φλαμανδών). Από τη Λευκορωσία, το Κόμμα Ενωμένης Αριστεράς «Δίκαιος Κόσμος» (διάδοχος του Κ.Κ. της χώρας). Βουλγαρική Αριστερά (διάδοχος του Σοσιαλιστικού Κόμματος Βουλγαρίας, που ήταν μετασχηματισμός του πάλαι ποτέ κραταιού Κ.Κ. της χώρας). Από την Τσεχοσλοβακία, το Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού (αντικαπιταλιστικό, υπέρ της άμεσης δημοκρατίας, αλλά και αντισταλινικό, λόγω του παρελθόντος της χώρας).

Από τη Δανία, η Κοκκινοπράσινη Συμμαχία (συνένωση του Κ.Κ. Δανίας και διαφόρων μαρξιστικών συνιστωσών). Από την Εσθονία, το Κόμμα της Ενωμένης Αριστεράς (ιδρύθηκε από το εσθονικό τμήμα του ΚΚΣΕ). Κομμουνιστικό Κόμμα Φινλανδίας (το οποίο, παρά τον τίτλο του, είναι μετεξέλιξη της διάσπασης που αντιστοιχούσε με το δικό μας ΚΚΕ εσωτερικού)· από την ίδια χώρα και η Αριστερή Συμμαχία (ο γνήσιος διάδοχος του ορθόδοξου Κ.Κ. της χώρας). Από τη Γαλλία, το άλλοτε ισχυρό και σήμερα εντελώς αποδυναμωμένο Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας, το Αριστερό Κόμμα του γνωστού μας Μελανσόν (νεοκομμουνιστικό αντίγραφο της γερμανικής Linke) και η Ενωτική Αριστερά (μετεξέλιξη της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Ενωσης). Από τη Γερμανία, η Αριστερά (μετεξέλιξη του Κομμουνιστικού Κόμματος που κυβέρνησε την Ανατολική Γερμανία). Εργατικό Κόμμα Ουγγαρίας (δημιούργημα της εσωτερικής αντιπολίτευσης του διάδοχου σχήματος του Κ.Κ. Ουγγαρίας). Από την Ιταλία, το Κόμμα Κομμουνιστικής Επανίδρυσης (ο τίτλος τα λέει όλα - ιδρύθηκε από τους διαφωνούντες με τη μετονομασία του Κ.Κ. Ιταλίας σε Δημοκρατικό Κόμμα της Αριστεράς).

Από το Λουξεμβούργο, η Αριστερά (δημιούργημα μαρξιστών διανοουμένων, με σήμα τα δύο κερασάκια). Κόμμα Κομμουνιστών της Δημοκρατίας της Μολδαβίας (κληρονόμος του μολδαβικού παραρτήματος του ΚΚΣΕ). Από την Πορτογαλία, το Αριστερό Μπλοκ (αντίστοιχο του ΣΥΡΙΖΑ, με τις συνιστώσες του, τα σέα του και τα μέα του...). Από τη Ρουμανία, το Κόμμα Σοσιαλιστικής Συμμαχίας (οι διαφωνήσαντες με τη συγχώνευση της μετεξέλιξης του τοπικού Κ.Κ. με τους σοσιαλδημοκράτες). Κομμουνιστική Επανίδρυση Σαν Μαρίνο (ναι!). Από την Ισπανία, το ιστορικό Κομμουνιστικό Κόμμα, η Ενωμένη Αριστερά (συνένωση αντινατοϊκών ακτιβιστών, υπό την κυριαρχία πρώην μελών του Κ.Κ.) και η Ενωμένη Εναλλακτική Αριστερά της Καταλωνίας (όπου μετέχει και το τοπικό Κ. Κ.). Τέλος (καιρός ήταν...), το Εργατικό Κόμμα Ελβετίας (απλή μετονομασία του Κ.Κ. της χώρας).

Συνεκτικός ιστός αυτού του εσμού των περιθωριακών είναι οι αντινατοϊκές και αντικαπιταλιστικές θέσεις, καθώς και οι νεοκομμουνιστικές τάσεις. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, συνολικά έχουν μόλις 16 έδρες από τις 776 της Ευρωβουλής (ποσοστό 2,08%), όπου μετέχουν σε μια ευρύτερη κοινοβουλευτική ομάδα μαζί με τους Πράσινους της Σκανδιναβίας. Σε εθνικό επίπεδο, μόνον τα 11 από το σύνολο των 26 κομμάτων, καταφέρνουν να εκλέγουν βουλευτές και μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα σημαντικό ποσοστό εδρών στην Βουλή (72 στις 300), με δεύτερο το Κόμμα Κομμουνιστών της Μολδαβίας (42 έδρες στις 100). Συνεπώς, υπό το πρίσμα της ευρωπαϊκής πολιτικής ζωής, την οποία ο Αλέξης απειλεί να ταράξει συθέμελα με την υποψηφιότητά του, η σημασία της εκλογής του ως υποψηφίου προέδρου της Κομισιόν αποδίδεται άριστα με το παροιμιώδες για τη φοράδα που αφόδευσε στο αλώνι ή, μάλλον, αφού μιλούμε για Ευρώπη, ας τοποθετήσουμε με τη φαντασία μας την παροιμιώδη φοράδα στην Ισπανική Σχολή Ιππασίας της Βιέννης.

Παρόλα αυτά, για εμάς ως Ελληνες το γεγονός έχει μεγάλη σημασία. Η θέση που κατέχει ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρωπαϊκή Αριστερά και η αναγνώριση της οποίας τυγχάνει ο πρόεδρός του αποκαλύπτουν την παραδοξότητα της περίπτωσής μας: ως κράτος ανήκουμε τυπικά στον πυρήνα της Ευρώπης και, ταυτοχρόνως, ως κοινωνία στο περιθώριο των ευρωπαϊκών εξελίξεων, εκεί όπου ακόμη δεν έχει φθάσει η είδηση ότι ο κομμουνισμός έχει προ πολλού τινάξει τα πέταλα. Το θλιβερό, εντούτοις, είναι ότι τη σημασία αυτή δεν είμαστε σε θέση να την αντιληφθούμε, λόγω της καθυστέρησης στην οποία μας καθηλώνουν εγωισμός, επαρχιωτισμός και αγραμματοσύνη...

Πενήντα οκτώ

Είναι ο αριθμός που στοιχειώνει τη ΔΗΜΑΡ, καθώς, πρώτον, το συνέδριο έγινε σε κινηματογράφο επί της οδού Κεραμεικού 58, δεύτερον, οι αρχικώς ανακοινωθέντες σύνεδροι ήσαν 1.058 και, τρίτον, οι ψηφίσαντες την Κυριακή ήσαν 958. Αφήνω τα περαιτέρω για τους μύστες της αριθμοσοφίας (ή όπως αλλιώς λέγεται αυτή η απάτη...) και μένω με την υποψία ότι ο μπαρμπα-Φώτης, που τον είδα φρέσκο και κοτσονάτο στο συνέδριο, είναι μεν 65 ετών, αλλά αισθάνεται μόλις 58...

Του Στέφανου Κασιμάτη από την Κ