Το κυλώνειον άγος των Α.Ε.Ι.

Ακούω από παθόντες υπαλλήλους των πανεπιστημίων ότι έχουν γίνει τέρατα. Ειλικρινείς διοικητικοί υπάλληλοι, που απογράφηκαν κι έβαλαν τα πραγματικά προσόντα τους και την αληθινή προϋπηρεσία τους, βλέπουν ν’ ανοίγει από κάτω τους το πηγάδι της ανεργίας, διότι άλλοι συνάδελφοί τους δήλωσαν ό,τι τους κάπνισε. 
Π.χ. σοβαροί άνθρωποι μου λένε ότι αρκετοί έχουν δηλώσει στην απογραφή ότι μπήκαν στο Καποδιστριακό μέσω ΑΣΕΠ, ενώ είναι γνωστό ότι σε όλο το εν Αθήνησι πανεπιστήμιο έχουν μπει με ΑΣΕΠ όλοι κι όλοι 19! Ή δήλωσαν ότι έχουν αξιολογηθεί, τη στιγμή που μόνο ελάχιστοι αξιολογήθηκαν με τις νόμιμες διαδικασίες.



Ξέρω περίπτωση καρκινοπαθούς υπαλλήλου, με σοβαρά προσόντα και προϋπηρεσία, που είδε με έκπληξη να υποσκελίζεται από συναδέλφους της που δήλωσαν τέτοιες μούφες στην απογραφή, κι έτσι αυτοί τη σκαπουλάρουν ενώ η ίδια, διά της διαθεσιμότητας, πάει ολόισια κι απάνθρωπα για απόλυση και άλμα από το μπαλκόνι!

Θα μου πείτε, πώς μπόρεσαν, με ποιο θράσος, κάποιοι να δηλώσουν «μαϊμού» τρόπο πρόσληψης, αναληθή προϋπηρεσία και «μαϊμού» προσόντα; Μα διότι αυτή τη στιγμή είναι αδύνατον να ελεγχθεί η ακρίβεια των δηλώσεών τους και των εγγράφων που θα τις επιβεβαιώνουν, π.χ. πτυχία σπουδών, ξένων γλωσσών, προϋπηρεσία και σε ποια θέση.

Γιατί; Μα, αν δεν το ξέρετε, το κτίριο της οδού Χρήστου Λαδά, όπου στεγάζονται οι οικονομικές και διοικητικές υπηρεσίες του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών καθώς και ο Ειδικός Λογαριασμός Κονδυλίων Ερευνας, είναι κι αυτό υπό κατάληψη. Αρα ποιος έλεγχος στοιχείων να γίνει;

Εκεί υπάρχουν οι ατομικοί φάκελοι των υπαλλήλων, αλλά και οι φάκελοι για το πού, πώς και σε ποιους πήγαν τα χρήματα του ειδικού λογαριασμού.

Χρόνια λέω ότι, αν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση τραβάς τα μαλλιά σου με την ανομία, στα πανεπιστήμια θα σου πέσουν και θα έχεις χωρίστρα πιο φαρδιά κι απ’ του Κανάκη, πριν από την εμφύτευση.

Το πώς τα πανεπιστήμια των μεγάλων εθνικών ευεργετών μετατράπηκαν σε άντρα εκφασισμού, βίας, ιδεολογικής ανελευθερίας, όπου η λαμογιά περπατούσε στους τοίχους σαν τις κατσαρίδες σε βρόμικο υπόγειο, είναι μεγάλη ιστορία, την οποία έχει χρεωμένη στο μητρώο της η Αριστερά, ως αυτουργός, και η ενοχική Δεξιά στο δικό της, ως… ληστοτρόφος.

Και προτού βγάλετε λάθος συμπεράσματα, τις γραμμές αυτές τις γράφει πτυχιούχος του Αριστοτελείου, υπέρμαχος του δημόσιου χαρακτήρα της παιδείας και όχι ατζέντης διάφορων ΙΕΚ που φιλοδοξούν να τα κονομάνε παριστάνοντας τα ιδιωτικά «πανεπιστήμια». Κι η θέση μου απλή: Πρώτα βάζεις σε τάξη και αναβαθμίζεις τα δημόσια πανεπιστήμια με στόχο α) να γίνουμε παγκόσμια πρωτεύουσα της ανθρωπιστικής παιδείας, των ελληνικών σπουδών, β) να ενθαρρύνουμε έμπρακτα και στις άλλες επιστήμες την έρευνα και την ανάπτυξη πρωτοποριακών τεχνολογιών και γ) να τις συνδέσουμε με την παραγωγή. Διότι μόνον έτσι, αξιοποιώντας την πιο δυνατή και πλούσια πρώτη ύλη μας, τα ελληνικά μυαλά, θα δούμε άσπρη μέρα. Ας τα κάνουμε αυτά και τότε μπορούμε με φειδώ κι αυστηρά κριτήρια να επιτρέψουμε την εγκατάσταση στην Ελλάδα σοβαρών ιδιωτικών πανεπιστημίων, όχι όμως εις βάρος της δημόσιας παιδείας. Διότι η παιδεία πρέπει να είναι νοικοκυρεμένη οικονομικά, χωρίς σπατάλες και λαμογιές, αλλά από τον σκοπό της δεν μπορεί να έχει ως στόχο το κέρδος αλλά τον άνθρωπο. Και η δημόσια δωρεάν παιδεία είναι πρώτιστο καθήκον της Πολιτείας, ακρογωνιαίος λίθος της εθνικής ταυτότητας και της εξομάλυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων, της κοινωνικής δικαιοσύνης. Η δημόσια δωρεάν παιδεία είναι ο τρόπος να δίνουμε στα παιδιά των αδυνάτων, των πολλών, τη δυνατότητα να σπουδάσουν, να ανέβουν πιο ψηλά. Και γόνος αδυνάτων γράφει αυτές τις γραμμές. Με όλες τις αρρυθμίες και την αριστερή καθεστωτική σαπίλα της εποχής, μόνο ευγνωμοσύνη αισθάνομαι για την πατρίδα, που από το υστέρημα της χρηματοδοτεί το πανεπιστήμιο όπου σπούδασα, μπαίνοντας με τρόπο αδιάβλητο κι αξιοκρατικό κι όχι γιατί είχα φράγκα. Και θέλω αυτό που είχα εγώ να το έχει, και μάλιστα καλύτερο, κι όποιος άλλος γιος ή κόρη εργαζομένων το αξίζει από τις συνοικίες και τα χωριά της πατρίδας ή τη διασπορά.

Κι επειδή τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, από τα δημοτικά σχολεία ως τα πανεπιστήμια, ήταν και πρέπει να ξαναγίνουν η κιβωτός της εθνικής μνήμης και της ταυτότητας, το άλλο αμόνι, μετά την οικογένεια, όπου σφυρηλατείται ο ελληνικός τρόπος του ανθρωπισμού και του πατριωτισμού, πρέπει να τα ανακτήσουμε, να τα εξυγιάνουμε και να τα επανελληνίσουμε.

Διότι σήμερα το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι καταλήψεις, οι χιλιάδες φοιτητές που ξεσκίζεται η ζωή τους από μια μειονότητα, δεν είναι μόνο η χυδαιότητα των ύβρεων των απεργών προς καθηγητές και φοιτητές που αποπειράθηκαν να μπουν προχθές στα πανεπιστήμια. Το πρόβλημα είναι η ευρεία ανομία που επικρατεί με αδιαφανή διαχείριση πόρων, εθνικών και ευρωπαϊκών, επί δεκαετίες, η φασιστική δικτατορία των συνδικαλιστών και της κάθε βαρεμένης αριστερίστικης ομάδας, με άσκηση σωματικής βίας, ύβρεων κι απειλών κατά κάθε φωνής και έκφρασης που διαφωνεί με τη μαυροκόκκινη χούντα τους στα πανεπιστήμια και το ότι εργοδοτούνται από το κράτος ανθέλληνες για να ασελγούν στην εθνική ταυτότητα!

Εφαρμογή του νόμου λοιπόν όχι αύριο, αλλά… χτες, με προσοχή φυσικά, για να μην έχουν κάποιοι το μπάχαλο που ονειρεύονται. Διαχειριστικός έλεγχος σε βάθος εικοσαετίας σε όλα τα πανεπιστήμια, τον τρέμουν κάποιοι, ως την παραγραφή των κακουργημάτων, παραπομπή στη Δικαιοσύνη και έλεγχος των προσόντων και δηλώσεων των πάντων στην απογραφή. Και κυρίως ΑΝΟΙΧΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ. Απλά πράγματα…
Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη