Η Χρυσή Αυγή και τα δύο άκρα ...

Χωρίς περαιτέρω συζήτηση προέχει η με κάθε νόμιμο μέσο εξουδετέρωση της βίαιης συμπεριφοράς της Χρυσής Αυγής. Αμέσως. Ενδέχεται για συνταγματικούς λόγους να μην μπορεί να απαγορευθεί η λειτουργία της ως κόμματος, αφού αφήσαμε να εισέλθει στη Βουλή και να αναδεικνύεται στην τρίτη θέση. Ωστόσο μπορείς να την ταράξεις στη νομιμότητα (προσφιλής επαγγελία της Αριστεράς, που διεκδικεί όμως ταυτόχρονα το δικαίωμα της επαναστατικής βίας, παραβιάζοντας φυσικά κάθε νομιμότητα). Είναι επείγον να εξουδετερωθεί η Χρυσή Αυγή στην έκνομη δραστηριότητά της και να ενοχοποιηθεί ως μείζων κίνδυνος για την κοινωνική γαλήνη αλλά και τη δημοκρατία. Την τελευταία άλλωστε διά του αρχηγού της δηλώνει ότι απεχθάνεται, προσκαλώντας άπαντες να βγουν στους δρόμους για να τους δείξει πόσα απίδια έχει ο σάκος και τι σημαίνουν τάγματα εφόδου, τα οποία επιδεικνύονται προκλητικά με παρελάσεις και έκνομη δράση.



Ωστόσο η Χρυσή Αυγή δεν προέκυψε ξαφνικά ούτε είναι απότοκος της οικονομικής κρίσης και των τραγικών συνεπειών της. Από μακρού προσφέρει στήριξη και προστασία σε έλληνες αναξιοπαθούντες και στα θύματα του κύματος εισβολής λαθρομεταναστών, οι οποίοι στην ανέχεια και την απελπισία τους έχουν αναδειχθεί μείζων κίνδυνος για την κοινωνική γαλήνη. Πολλοί από αυτούς πρωτοστατούν στην εγκληματικότητα και ενθαρρύνουν έτσι τη σε βάρος τους ρατσιστική βία, που δυστυχώς δεν χαρακτηρίζει μόνο τη Χρυσή Αυγή. Ετσι είχαμε τον πρώτο νεκρό, τον άτυχο Φύσσα, που δεν ήταν πάντως ο πρώτος, αφού η Χρυσή Αυγή ενοχοποιείται και για προηγηθέντα φόνο μετανάστη, για τον οποίον όμως δεν προεκλήθη καμία λαϊκή οργή. Δυστυχώς είναι επιλεκτική η ευαισθησία μας, προσαρμοσμένη στον δήθεν ανύπαρκτο ρατσισμό μας.

Η βία της Χρυσής Αυγής που έφθασε να δολοφονεί παραλίγο να έχει και άλλο θύμα βίας, τον πρόεδρο των Ανεξάρτητων Ελλήνων, που επιχείρησε να ψηφοθηρήσει επισκεπτόμενος τον χώρο όπου έπεσε νεκρός ο Φύσσας. Δέχθηκε φονική επίθεση και παραλίγο να είχε την τύχη του τραγουδιστή αν δεν τον έσωζαν οι συνοδοί αστυνομικοί που τον φυγάδευσαν. Πριν από δύο εικοσιτετράωρα είχε παροτρύνει τους διαμαρτυρόμενους της Χαλκιδικής να λιντσάρουν τον δήμαρχό τους. Με τη σειρά του δοκίμασε ο ίδιος το παρ' ολίγον λιντσάρισμα. Δυστυχώς αυτή η βία κατά του κ. Καμμένου υποβαθμίστηκε προκειμένου να μην αναγνωριστεί ότι ασκείται βία και από τα δύο άκρα. Γιατί και δύο άκρα υπάρχουν, δεξιό και αριστερό, και τα δύο επιδίδονται σε βίαιες πράξεις. Αν ένα κόμμα θέλει να μη χαρακτηρίζεται άκρο, θα πρέπει η συμπεριφορά του να μην το εντάσσει σε αυτά. Συνεπώς ο χαρακτηρισμός του ΣΥΡΙΖΑ ως αριστερού άκρου ελπίζουμε ότι θα αποδειχθεί αβάσιμος στην πράξη. Γιατί η βία είναι μόνο μία και δεν νοείται ο διαχωρισμός σε καλή και κακή. Ούτε συγχωρείται επαναστατική βία (για την οποία καμαρώνει η Αριστερά) παρά μόνο όταν δεν λειτουργεί η δημοκρατία ή τελεί ένας λαός υπό ξένη κατοχή. Και οι ισχυρισμοί ότι τελούμε υπό κατοχή ή ότι νόμος είναι το δίκιο του εργάτη είναι προσχηματικοί, για να δικαιολογείται κάθε είδους βία. Και είναι ντροπή να μιλούμε για τον πρώτο νεκρό που θα αναδειχθεί σίγουρα σε νέο σύμβολο της Αριστεράς, όταν δεκάδες είναι οι προηγηθέντες νεκροί, που χρεώνονται σε οργανώσεις και πρόσωπα που επαγγέλλονται την αριστερή επαναστατική βία. Δυστυχώς κανείς δεν θυμάται ούτε τα ονόματά τους.

Ας κλάψουμε λοιπόν όλοι για τον Παύλο Φύσσα, ας εξουδετερώσουμε αμέσως τη δράση της Χρυσής Αυγής και ας συμφωνήσουμε ότι η κάθε είδους βία θα είναι εφεξής αποκρουστέα και  νομίμως τιμωρούμενη. Και όχι χρονοβόρες διαδικασίες από τη σχολαστική και νωχελή Δικαιοσύνη μας και όχι πια κοινωνική αποδοκιμασία στους αστυνομικούς που ασκούν την αναγκαία νόμιμη βία, και που δικαίως τιμωρούνται όταν και αυτοί παρανομούν.

Του μεγάλου Γ. Μαρίνου από το Βήμα (29/09/2013)