Κρατιστές δαίμονες, φιλελεύθεροι δράκοι. Παραμύθια για αδαείς Λαούς ...

Δεν υπάρχει ισχυρότερο εργαλείο για τη διεκδίκηση της εξουσίας από τη διάχυση ιδεών στους Λαούς.

Μια σφαίρα επιδρά στο στόχο της για λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο, αν είναι εύστοχη. Μια ιδέα μπορεί να ταξιδεύει για αιώνες, αν είναι επιτυχημένη, είτε αυτή βασίζεται στην αλήθεια, είτε στο ψέμα.

Η ιδέα μιας κεντρικά ελεγχόμενης οικονομίας, όπου το κράτος θα είναι ο εργοδότης και ο δίκαιος ελεγκτής της κοινωνίας, απέτυχε παταγωδώς τον προηγούμενο αιώνα, όπου αυτή εφαρμόστηκε, απλά και μόνο λόγω της ανθρώπινης αδυναμίας των κυβερνώντων να απεκδυθούν την ανθρώπινη φύση τους.

Το κύριο χαρακτηριστικό του παντοδύναμου και πανταχού παρόντος δαιμονικού κράτους, της Σοβιετίας δηλαδή, είναι η στρέβλωση των λέξεων και των ιδεών, προκειμένου να ερεθίσει το θυμικό του Λαού για τη διατήρηση των ισορροπιών της εξουσίας. Κάποιοι θα έλεγαν ανισορροπιών.

Έχοντας επιστρέψει εδώ και 14 χρόνια από ελεύθερες κοινωνίες στην Ελλάδα, την "Τελευταία Σοβιετία", μου είναι πλέον ξεκάθαρος ο τρόπος που λειτουργεί αυτή η νοηματική στρέβλωση για τη χειραγώγηση των μαζών. Αυτό θα μοιραστώ μαζί σας εδώ.

Όπως έχω αναλύσει παλαιότερα σε βάθος, η Μεταπολεμική γενιά δημιούργησε τη νέα Ελλάδα, μια ατμομηχανή οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης. Από τα αποκαϊδια του πολέμου και του εμφυλίου, η γενιά του Μεταπολέμου ξανάχτισε με τους υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης παγκοσμίως, ως και 9,5% ετησίως, μια χώρα με εργοστάσια, γιαπιά, βιοτεχνίες, ξενοδοχεία, μαγαζιά, και συνεχώς βελτιούμενη ποιότητα ζωής.

Κύριο οικονομικό χαρακτηριστικό αυτής της νέας Ελλάδας, που έχτισαν οι παππούδες μας, ήταν το μικρό και ευέλικτο κράτος, ο χαμηλός κρατικός δανεισμός, και το πολύ συμμαζεμένο δημόσιο που δεν άπλωνε τα πλοκάμια του στις οικονομικές δραστηριότητες της κοινωνίας.

Ακόμα και τις επoχές του πολιτικού γύψου, της δικτατορίας του 1967 που ακολούθησε την πολιτική αστάθεια που προκάλεσε το παλάτι σε συμπαιγνία με τους πολιτικούς της εποχής, κανείς δεν τόλμησε να βάλει χέρι στην ακμάζουσα οικονομική δραστηριότητα που λειτουργούσε παρά τις πολιτικές γελοιότητες και αχρειότητες της εποχής.

Όλα αυτά άλλαξαν στη Μεταπολίτευση, με την έλευση της Γενιάς του Πολυτεχνείου (ΓτΠ).

Ένας νέος πολιτικός (α)πολιτισμός αναδύθηκε από το πολιτικό σκηνικό της Μεταπολίτευσης, που στόχο είχε να πάρει στον έλεγχό της τον πλούτο που η κοινωνία είχε δημιουργήσει στη Μεταπολεμική περίοδο, και συγκεντρώνοντάς τον στα χέρια του Κράτους, να τον αναδιανείμει κατά τις προτιμήσεις των εκάστοτε πολιτικών που βρίσκονταν στην εξουσία.

Αυτή ήταν και η ουσία της Αλλαγής: σκοπός της ήταν να αλλάξει χέρια ο πλούτος και η οικονομική δραστηριότητα, για να τον διαχειριστούν οι πολιτικοί κατά τη δική τους διάθεση και όφελος.

Η Αλλαγή ουσιαστικά σηματοδότησε την εντατικοποίηση της στροφής της Ελλάδας από την ελεύθερη αγορά που δημιούργησε τον πλούτο του Μεταπολέμου, στον Κρατισμό που θα αποστράγγιζε αυτό τον πλούτο, μαζί με εκείνον των μελλοντικών γενεών οι οποίες θα πληρώνουν πιθανόν για έναν αιώνα, για το ξέσκισμα στη μάσα της γενιάς του Πολυτεχνείου (ΓτΠ), με τα νέα τζάκια και τις βαρονίες που αυτή δημιούργησε.

Με βασικό εργαλείο τη διάχυση των ιδεών με τη μορφή συνθημάτων στο Λαό, από τους τότε νέους βαρόνους της ενημέρωσης που δημιούργησε το πολιτικό προσωπικό, με μοχλό την κρατική διαφήμιση, ο Λαός εκμαυλίστηκε. Έγινε αποδεκτό να δώσει μάλιστα και φανερά κάποιος κρατικός λειτουργός στον εαυτό του από τα λεφτά της κοινωνίας το δωράκι του, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια... Η πολιτική ζωή εκπορνεύτηκε.

Οι ιδιοκτήτες των ως τότε ακμάζουσων βιομηχανικών και παραγωγικών μονάδων εκδιώχθηκαν κλωτσηδόν, με την εύστοχη και υπερβολική αύξηση των επιτοκίων δανεισμού από τις κρατικά κατευθυνόμενες τράπεζες, σε σημείο που να μη μπορούν πια να εξυπηρετήσουν τον δανεισμό τους, και οι ιδιοκτησίες τους κρατικοποιήθηκαν συστηματικά, πάραυτα, από τις κυβερνήσεις Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου.

Προκειμένου να διατηρήσουν την κουτάλα στο χέρι, οι πολιτικοί της ΓτΠ αντιλήφθηκαν ότι έπρεπε να μοιράζουν και ξεροκόμματα στο Λαό, ώστε να νιώθει την ανάγκη να συντηρήσει την εξουσία τους. Για αυτό τοποθετήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες στη μισθοδοσία του πλέον τεράστιου δημοσίου, με αυστηρά κομματικά κριτήρια, ενώ οι μισθοί τους εκτινάχθηκαν ανάλογα με τον κίνδυνο να χάσει την κουτάλα ο εκάστοτε κυβερνών.

Ο Κρατισμός βαφτίστηκε σοσιαλισμός, ή τρίτος δρόμος, και η κρατικά επιδοτούμενη θολοκουλτούρα και έμμισθη δημοσιογραφία ανέλαβε να στρεβλώσει τις έννοιες στο μυαλό του ποιμνίου, αφού όμως πρώτα η παιδεία υποβαθμίστηκε σε εκπαίδευση, και η κριτική γνώση του σχολειού εκχυδαΐστηκε σε παπαγαλία.

Ο μηχανισμός ελέγχου της λεηλασίας ολοκληρώθηκε, τοποθετώντας στρατηγικά τους συνδικαλιστές, για να κατευθύνουν εσωτερικά το τεράστιο πλέον κρατικό μόρφωμα, που ζούσε σε κόστος της κοινωνίας, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να αποφασίζουν εν ονόματι των τίμιων εργαζόμενων με τις ψήφους όσων εμφανίζονταν στις κλειστές πλέον συνελεύσεις τους, και δίδοντας ακαταδίωκτο στους πολιτικούς και τους λακέδες τους.

Η αναπόφευκτη κατρακύλα μιας κοινωνίας, όταν το κράτος διογκώθηκε σε 1,2 εκατομμύρια μισθοδοτούμενους δημοσίους υπαλλήλους το 2009, από λιγότερους από 250.000 το 1974 (αύξηση μεγέθους στο 480% με αύξηση του πληθυσμού κατά 10% στην ίδια περίοδο), εμφανίστηκε στην αδυναμία περαιτέρω δανεισμού το Μάιο του 2010.

Ο Κρατισμός είχε πιάσει τα όριά του, και η οικονομία σκίστηκε στις ραφές.

Η διατήρηση του Κρατισμού πλέον ήταν σε απόλυτη σύνδεση με τον κανιβαλισμό της κοινωνίας. Απλά, οι αποδέκτες των λάφυρων του Κρατισμού, έπρεπε να βρουν μια ιδεολογική μασκαράτα για να μπορέσουν να συνεχίζουν να κρατούν τον έλεγχο, σε μια κοινωνία που δεν είχε άλλο γάλα να τους δώσει, και εκείνοι συνέχιζαν να ρουφάνε πλέον το αίμα της από το βυζί.

Τη βρήκαν σε συμπαιγνία με τους γνωστούς συνένοχους: τους συνδικαλιστές και τους βαρόνους που δημιούργησαν. Βάφτισαν την απομύζηση της κοινωνίας νεοφιλελευθερισμό (sic: το ακριβώς αντίθετο της υπερφορολόγησης που επιδόθηκαν), και βάλθηκαν να πείσουν το σαστισμένο από τα μέτρα δύσμοιρο Λαό μας, ότι αυτά που υποφέραμε βασίζονταν στις πολιτικές του φιλελευθερισμού (που στην πραγματικότητα όμως ήταν αυτούσιος ο Κρατισμός).

Μετά από 1,5 εκατομμύριο ανέργους, 4 εκατομμύρια ανασφάλιστους εκ των οποίων 1 εκατομμύριο παιδιά και φοιτητές, μια αυτοκτονία ανά 18 ώρες, 25%-30% μείωση του μεγέθους της οικονομίας, φορολόγηση που ξεπερνά το 70% για έναν ελεύθερο επαγγελματία των 2.000 ευρώ το μήνα μικτών, αύξηση των φόρων πέρα από τη λογική και την φοροδοτική δύναμη του πολίτη, αποδεκατισμό της πρώην μεσαίας τάξης, 150 κλειστά επαγγέλματα, 300 κρυφούς φόρους υπέρ τρίτων, ο Κρατισμός ζει και βασιλεύει μόνο χάρη στην εντατικοποιημένη παραπληροφόρηση του Λαού.

Η ρίζα της παραπληροφόρησης είναι ότι δεν φταίνε οι πραγματικοί δαίμονες του Κρατισμού που μας έφτασαν ως εδώ, αλλά ο δράκος του Φιλελευθερισμού.

Ο Φιλελευθερισμός, για όσους ίσως δεν γνωρίζουν, ευαγγελίζεται τις ατομικές και οικονομικές ελευθερίες που μόνο ένα συμμαζεμένο κράτος μπορεί να εγγυηθεί.

Ο Φιλελευθερισμός είναι το αντίθετο του Κρατισμού, που μας έφερε στο σημερινό κανιβαλισμό. Ο Φιλελευθερισμός είναι η θεραπεία.

Τόσο μεγάλη όμως είναι η πλύση εγκεφάλου που έχει ολοκληρωθεί στα 40 χρόνια της Μεταπολίτευσης, του Κρατισμού, της Γενιάς του Πολυτεχνίου (ΓτΠ), όπου η φτωχοποιημένη πρώην μεσαία τάξη δεν ετόλμησε να στηρίξει τις φιλελεύθερες δυνάμεις που διεκδίκησαν την ψήφο της το 2012, αλλά αντί αυτού στήριξαν το τερατούργημα του φασισμού και των μπράβων.

Ο Κρατισμός τόσο πολύ φοβάται την αληθινή έκφανση του συμμαζεμένου κράτους, των χαμηλών φόρων, της ελεύθερης οικονομίας, όπου προτίμησε να στηρίξει την άνοδο του φασιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής, παρά να αφήσει τους πολίτες να αντιληφθούν τις πραγματικές λύσεις που πρότειναν οι αληθινοί φιλελεύθεροι του πολιτικού χώρου.

Ο Λαός οφείλει να ενημερωθεί, ότι η υπερφορολόγηση δεν είναι ούτε νεοφιλελευθερισμός, ούτε σχολή του Σικάγο, ούτε φιλελευθερισμός, ούτε καϋνσιανισμός! Σκέτος Κρατισμός είναι, για τη διατήρηση μέχρι τελευταίου, για ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ - ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ, ενόσω 4 εκατομμύρια Ελλήνων ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας. Κρατισμός. Μόνον.

Οι φιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές είναι που επέτρεψαν στην Ελλάδα να ξανασταθεί στα πόδια της μετά τον Μεγάλο Πόλεμο.

Ο Φιλελευθερισμός είναι η θεραπεία της αρρώστιας μας, η ελεύθερη οικονομία, χωρίς κλειστά επαγγέλματα, με συμμαζεμένο κράτος, με οικονομική ελευθερία, και χωρίς υπερφορολόγηση δήμευσης περιουσιών, να ρουφάει το αίμα της κοινωνίας από το βυζί για να το δίνει σε 88 κηπουρούς για 2 στρέμματα κήπο στην κάθε ΕΡΤ και τον κάθε δήμο.

Αυτό.

ΥΓ. Οι μυθολογικοί δράκοι στην κινέζικη κουλτούρα, εκτελούν χρέη προστασίας των στοιχείων του σύμπαντος. Ο δράκος της Φωτιάς, του Νερού, της Γης, του Αέρα, του Ξύλου και του Μετάλλου, καθένας στέκει φρουρός στο στοιχείο του. Ο έβδομος δράκος, ο δράκος της Σοφίας, είναι ο προστάτης των άλλων 6 δράκων, και της ισορροπίας του σύμπαντος, που έχει την αλληγορική μορφή ενός μαργαριταριού.
Αν κάποιος πρέπει οπωσδήποτε να προσομοιάσει το Φιλελευθερισμό με δράκο, ο σωστός παραλληλισμός είναι με τον κινεζικό μυθολογικό δράκο της Σοφίας.

Του Άγη Βερούτη από το capital.gr