Δεν αρκεί μόνο η αποδόμηση (της Χ.Α) ...

Η Χρυσή Αυγή ανδρώθηκε από τα αποτελέσματα της κρίσης, την οργή των πολιτών κατά του πολιτικού συστήματος και την πληγωμένη αξιοπρέπειά τους. Τίμιοι, νοικοκύρηδες άνθρωποι βρέθηκαν μαζικά κάτω από τα όρια της φτώχειας, στην ανεργία και την απόγνωση. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ταπείνωση από το να είσαι γονιός και να μην μπορείς να προσφέρεις τα απαραίτητα στους ανθρώπους που αγαπάς. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απογοήτευση από αυτή του νέου ανθρώπου που κατέκτησε υψηλά προσόντα και τα έχει κάνει κορνίζα, διότι η οικονομία βρέθηκε σε ελεύθερη πτώση. Και κυρίως, συλλογικά, δεν υπάρχει μεγαλύτερη προσβολή από το να νιώθεις ότι οι ξένοι κάνουν κουμάντο στην πατρίδα σου για πράγματα που κανονικά δεν τους αφορούν.


Ετσι, στο 0,4% των αυθεντικών εθνικοσοσιαλιστών της Χρυσής Αυγής, επιγόνων του NSDAP, προστέθηκαν οι εκατοντάδες χιλιάδες τιμωρητικές ψήφοι πρώην ψηφοφόρων της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ αλλά και της Αριστεράς, που δεν είναι ναζιστές και ολοκληρωτικοί, δεν μετέχουν στις πεζοδρομιακές δράσεις του κόμματος, συστατικό του DNA του εθνικοσοσιαλισμού. Απλά επειδή δεν μπορούν οι ίδιοι να χαστουκίσουν το πολιτικό σύστημα, έδωσαν την «εξουσιοδότηση» στη Χ.Α. Ομως δεν επιδίωκαν το αίμα και τώρα σοκαρισμένοι βλέπουν πού πήγε η ψήφος τους, αφού τράβηξαν τη σκανδάλη της οργής. Για να επιστρέψουν όμως στη Ν.Δ. δεν αρκεί το σοκ της αποδόμησης της Χ.Α. Χρειάζονται δικές μας θετικές πράξεις.

Κανείς δεν σε δανείζει άνευ όρων. Το έχω ξαναπεί: Οποιος χρωστάει, πήγε στην τράπεζά του, τους είπε «θα σας πληρώσω όσα, όποτε κι όπως θέλω, αλλά εσείς θα συνεχίσετε να με δανείζετε για να ζω όπως πριν» και η τράπεζα του είπε «ναι», να μας πει ποια είναι η τράπεζά του, για να πάμε εμείς κι η χώρα και να μας πει και τ’ όνομά του, για να τον κάνουμε ισόβιο πρωθυπουργό.

Ήμασταν μια οικογένεια που, λόγω ελλειμμάτων, έπρεπε να δανειζόμαστε ακόμη και για ν’ αγοράζουμε ψωμί και να πληρώνουμε το ρεύμα, γιατί τα έσοδά μας δεν επαρκούσαν ούτε για την επιβίωσή μας, πόσο μάλλον για να πληρώνουμε και τις δόσεις των χρεών μας. Γι’ αυτό δανειζόμασταν όχι μόνο για τα χρειώδη αλλά και για να πληρώνουμε και τα προηγούμενα δανεικά. Αυτό ήταν το κατόρθωμα της διαχείρισης από το 1981, και η Ν.Δ. με τη σειρά της καθυστέρησε χαρακτηριστικά, μολυσμένη από παρόμοιες νοοτροπίες. Οποτε βέβαια η Ν.Δ. προσπάθησε να κάνει μεταρρυθμίσεις, και προσπάθησε, βρήκε απέναντί της μονομπλόκ, μίζερα κι αλήτικα το σύνολο της αντιπολίτευσης. Αν λοιπόν μας μέμφομαι για κάτι, είναι που δεν σπάσαμε αβγά, κεφάλια και αγκυλώσεις δεκαετιών.

Το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα θα μας επιτρέπει, για πρώτη φορά, με τις δικές μας δυνάμεις να πληρώνουμε τις βασικές ανάγκες του κράτους μας και ό,τι περισσεύει να πηγαίνει σε κάποιες κοινωνικές παροχές και στην εξυπηρέτηση του χρέους, το οποίο βεβαίως, γι’ αυτό χρηματοδοτηθήκαμε, εξυπηρετείται τώρα από τα δάνεια της τρόικας, ώστε να μπορέσουμε να συμμαζέψουμε τα του οίκου μας.

Η διαδικασία αυτή ήταν επώδυνη, σαν εγχείρηση με αλυσοπρίονο, με τρόπο άδικο, με άνιση κατανομή βαρών και με έλλειμμα παραδείγματος ηγεσίας από το σύνολο της πολιτικής τάξης. Ηταν λύση έκτακτης ανάγκης.

Ομως, όπως απέδειξαν και οι αποκαλύψεις του Ντράγκι, τελικά ορθά ο πρωθυπουργός θεώρησε τον Νοέμβριο του 2011 αληθινό και επικείμενο τον κίνδυνο, αφού όντως οι Γερμανοί μάς ετοίμαζαν μαρμάρινο παλτό. Μπορεί στο τέλος να κώλωναν από τις συνέπειες στο ευρώ, μπορεί και όχι, πάντως το καθήκον αληθείας με υποχρεώνει να πω ότι ο κίνδυνος ήταν μεγαλύτερος απ' ό,τι νόμιζα κι εγώ, που ήθελα ένα ξεγυρισμένο «ΟΧΙ». Αν δε ο κίνδυνος γινόταν πραγματικότητα, η κατάρρευση θα έκανε αυτά που περνάμε τώρα να μοιάζουν με παιδικό πάρτι. Το σοκ στην κοινωνία έφερε την οργή, την απόγνωση και την έλλειψη αυτοδυναμίας. Αυτό κατέστησε αδύνατο έναν πολυμέτωπο αγώνα. Ο Αντώνης Σαμαράς, με τη χώρα να κρέμεται από μια τρίχα, εκεί όπου την έσυραν ο Γ. Παπανδρέου και 30 χρόνια λεηλασίας, δεν μπορούσε με λιγότερους από 130 βουλευτές, ταυτόχρονα, να τα βάλει με τους ξένους, τη διαπλοκή, τους τυχοδιώκτες της αντιπολίτευσης κάθε χρώματος, να επανιδρύσει το κόμμα, να τιμωρήσει τους υπευθύνους της λεηλασίας, να κάνει μεταρρυθμίσεις και ταυτόχρονα να βρει με μαγικό τρόπο χρήματα, ώστε να μην πειράξει κανενός το εισόδημα. Ούτε ο Μεγαλέξανδρος δεν θα το μπορούσε αυτό. Επέλεξε λοιπόν το χαμηλότερο ρίσκο για τη χώρα, κάνοντας επώδυνους συμβιβασμούς, δουλεύοντας σαν σταχανοβίτης και υφιστάμενος το πολιτικό κόστος, αφού ο πολυμέτωπος αγώνας που τόσο θέλαμε ενείχε κίνδυνο ήττας και η χώρα να πέσει στα χέρια ημίτρελων φαντασιοκόπων και μηδενιστών.

Επειδή λοιπόν πρέπει οι ψηφοφόροι της Χ.Α. να μην ωθηθούν πάλι σε τιμωρητική ψήφο προς άλλο κόμμα αλλά να επιλέξουν ως δύναμη ασφάλειας και σταθερότητας τη Ν.Δ., οφείλουμε να τους πείσουμε ότι όντως τα πράγματα αλλάζουν, ότι δεν θα δεχτούμε άλλα μέτρα και, αντιθέτως, ότι τα πιο δύσκολα είναι πια πίσω μας...

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης στην Εφ. Δημοκρατία