Tαφόπλακα σε νέα δάνεια...

Επιτρέψτε μου να επεκτείνω σήμερα τις σκέψεις που συγκέντρωσα στο χθεσινό σημείωμα, στην κατεύθυνση της «απομόχλευσης». Δηλαδή, της μείωσης των συνολικών δανείων που έχουν διαθέσει οι τράπεζες, ως αναλογία στις αποταμιεύσεις. Μη λησμονούμε πως η κρίση εξηγείται, εν πολλοίς με το «σπάσιμο της φούσκας» των δανείων της τρελής δεκαετίας 1998-2008.

Ακόμη και σήμερα, το τραπεζικό σύστημα είναι ανοιχτό σε δανεισμό σε ύψος 223 δισ. ευρώ, μοιρασμένο μισό μισό, περίπου, προς επιχειρήσεις και νοικοκυριά. Στην άλλη πλευρά, οι καταθέσεις έχουν κολλήσει στα 190 δισ. αφού η διστακτική αύξηση μετά τη συγκρότηση της τριμερούς κυβέρνησης Σαμαρά, έχει αντιστραφεί. Ευτυχώς, όχι τόσο δραστικά όσο μεταξύ της προετοιμασίας για το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους και της επανάληψης των βουλευτικών εκλογών το καλοκαίρι 2012.



Σε κάθε περίπτωση, η αναλογία «δάνεια προς καταθέσεις», που δεικνύει τον βαθμό μόχλευσης του συστήματος, είναι 118%. Είναι πολύ υψηλή. Είναι αυτονόητο ότι θα πρέπει να περιοριστεί δραστικά. Μια λογική μόχλευση θα έπρεπε να είναι κοντά στο 75-85%. Που σημαίνει, αν οι καταθέσεις μείνουν στο σημερινό τους επίπεδο, μείωση του υπολοίπου των δανείων κατά 60-80 δισ. ευρώ. Το ποσό ακούγεται, και πράγματι είναι, τρομακτικό. Αν επρόκειτο ποτέ να γίνει κάτι τέτοιο και χωρίς καμία άλλη αλλαγή το τραπεζικό σύστημα δεν θα έπρεπε να εκδώσει κανένα νέο δάνειο για πάρα πολλά χρόνια, αλλά και να εισπράττει κανονικά την εξόφληση των ήδη διανεμημένων δανείων.

Οσοι βιαστούν να παρατηρήσουν το γνωστό «αυτά δεν γίνονται» ή «να υποχρεώσει τις τράπεζες η κυβέρνηση να δώσουν νέα δάνεια», καλά θα κάνουν να αντιληφθούν ότι η ανακεφαλαιοποίηση μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, ακυρώνει οριστικά οιαδήποτε πρόθεση για «πολιτική καθοδήγηση» των τραπεζών. Αλλά κι αν αυτό γινόταν, όπως πρεσβεύει η αξιωματική αντιπολίτευση, για παράδειγμα, το μόνο που θα συνέβαινε θα ήταν η εκδήλωση υπερπληθωρισμού και, προφανώς, η οριστική απόρριψη της Ελλάδας από τις αγορές κεφαλαίου.

Εξάλλου, η ως άνω περιγραφείσα καταστροφή, οφείλεται κατά το μέγιστο μέρος της, σε παλαιότερες πριν και εντονότερα στη διάρκεια των Μνημονίων, πολιτικές παρεμβάσεις. Οι περισσότερες συμπεριλήφθηκαν, εν είδει εγκόλπιου, στον περίφημο Νόμο Κατσέλη. Οδήγησαν σε αύξηση των «κόκκινων δανείων».

Πολύ μεγαλύτερης από εκείνην που θα ήταν αναμενόμενη, από την τόσο απότομη υποχώρηση της κατανάλωσης και την αδυναμία πολλών χιλιάδων μικρών, κυρίως, επιχειρήσεων. Μετά τη διολίσθηση των καταθέσεων, η άρνηση πληρωμών παλαιών δανείων, κάνει ασήκωτη την ταφόπλακα επί του νέου δανεισμού.

Του Μπάμπη Παπαδημητρίου από την Καθημερινή