Κάτω στα γουναράδικα...

Το καλύτερο που μπορεί να πει κανείς για τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ. Βαγγέλη Διαμαντοπουλο είναι ότι δεν ξέρει τι λέει. Είναι ένα από εκείνα τα παιδιά της μεταπολίτευσης που απλώς αναπαράγει τσιτάτα του πεζοδρομίου, θέλοντας να δείξει πως κατάγεται από τρανή (επαναστατική) γενιά. Εξ ου και η αποστροφή του από το βήμα της Βουλής: «Είμαστε έξω και ακούμε όλους αυτούς που δεν έχουν καταθέσεις, που δεν είναι στη λίστα Λαγκάρντ, που δεν έχουν να πληρώσουν τον λογαριασμό του ρεύματος, του νερού, του τηλεφώνου, που δεν έχουν να ταΐσουν τα παιδιά τους... Ολοι αυτοί μας λένε το εξής: Δεν εκβιάζονται, είναι αποφασισμένοι για ρήξη και ανατροπή. Εχουν την αποφασιστικότητα που θα πει αυτό που έλεγε και ο Αρης Βελουχιώτης: Ραντεβού στα γουναράδικα».


Κατ’ αρχήν ο Αρης Βελουχιώτης δεν καλούσε σε ραντεβουδάκι «στα γουναράδικα». Πιθανότατα δεν γνώριζε τη λέξη «ραντεβού». «Καλή αντάμωση», ήταν η έκφραση της εποχής. Αλλά πέρα από αυτό, υπάρχει ένα πρόβλημα. Σε ποιο πλαίσιο μιλούσε ένας αντάρτης που πολεμούσε στο βουνό, και σε ποιο ένας βουλευτής που κυκλοφορεί ελεύθερα στους δρόμους της Αθήνας και της Καστοριάς; Δηλαδή, δεδομένων των συνθηκών του αντάρτικου, η μεταφορά του Αρη Βελουχιώτη είχε κάποιο νόημα, αυτό που έγραψε η «Αυγή» (17/7/2013): «Κάθε φορά λένε που έβγαιναν οι αλεπούδες για τροφή, είτε στα χωράφια είτε στα κοτέτσια ποτέ δεν ήταν βέβαιες πως θα επιστρέψουν στη φωλιά τους και έλεγαν μεταξύ τους σαν αστείο τον χαιρετισμό “καλή αντάμωση στα γουναράδικα”. Οπερ σήμαινε ότι αν έπεφταν σε κάποια παγίδα ή τις σκότωναν οι κυνηγοί, θα συναντιούνταν πάλι στον πάγκο του γουναρά...»

Ο παρεξηγημένος για λάθος λόγους κ. Διαμαντόπουλος τι κινδύνους διατρέχει για να βρεθεί στον «πάγκο του γουναρά»; Εκτός αν παίζει κάθε πρωί στον καθρέφτη τον γενειοφόρο αντάρτη της Ρούμελης και αντί του «are you talking to me? », λέει στον εαυτό του «ραντεβού στα γουναράδικα». Εχει πρόβλημα ένα μεγάλο μέρος του στελεχικού δυναμικού του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι αριστερό, είναι ότι να ’ναι. Αδυνατεί να αναλύσει με σύγχρονους όρους αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα. Δεν μπορεί να προσφέρει κάποια θεωρία για τα προβλήματα της χώρας τον 21ο αιώνα και γι’ αυτό καταφεύγει σε τσιτάτα και χαρακτηρισμούς εκτός τόπου και χρόνου. Εξ ου και οι αναλογίες περί «Κατοχής», «πείνας», «κουίσλινγκ» και «γουναράδικων». Τόσα λίγα έμαθαν, τόσα λίγα μπορούν να πουν.

Του Πάσχου Μανδραβέλη