Η απατηλή λάμψη της επικοινωνίας ...

Δεν ξέρουμε αν ισχύει στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όλοι οι βουλευτές εκ του Συντάγματος έχουν απεριόριστη ελευθερία του λόγου. Οι περισσότεροι ασκούν αυτό το δικαίωμα χωρίς ομολογουμένως ιδιαίτερη επιτυχία: βγάζουν δεκάρικους στη Βουλή, ξημεροβραδιάζονται στα παράθυρα της τηλεόρασης, δίνουν συνεντεύξεις σε εφημερίδες και περιοδικά, παρεμβαίνουν από το twitter και άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Τι ζόρι, λοιπόν, τραβάνε οι βουλευτές της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και μοστράρουν κάθε λίγο και λιγάκι κάποιο πανό στη Βουλή, άνωθεν του μνημείου του Aγνωστου Στρατιώτη; Hθελαν να περάσουν κάποιο νέο μήνυμα που δεν θα έφτανε ποτέ με διαφορετικό τρόπο στα αυτιά των πολιτών; Μάλλον όχι. Δεν υπάρχει κάτοικος αυτής της χώρας που να αγνοεί ότι βασικός στόχος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι αυτό που έγραφε το πανό: «Να απολύσουμε την κυβέρνηση. Oχι στις απολύσεις στον κρατικό και ιδιωτικό τομέα». Τι ήθελαν ακριβώς να πετύχουν οι ποιητές του ΣΥΡΙΖΑ;



Ακόμη κι αν δεν ασχοληθούμε με την ουσία του αιτήματος -επέκταση της μονιμότητας και στον ιδιωτικό τομέα- το χάπενινγκ που διοργάνωσε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο προαύλιο του Κοινοβουλίου δεν προσέθεσε κάτι πολιτικά. Απλώς ήταν ένα «photo-opportunity», ένα επικοινωνιακό κόλπο για να στραφούν οι κάμερες, από τη διαδήλωση στους «αγωνιζόμενους» βουλευτές.

Δεν ξέρουμε αν αυτού του τύπου τα flashmobs είναι κόλπα των διαφημιστών του ΣΥΡΙΖΑ, στα οποία τα στελέχη του πρόσθεσαν την αριστερή τους πινελιά, δηλαδή το πανό. Αυτό όμως που αγνοούν οι διαφημιστές κι όφειλαν να ξέρουν τα πολιτικά στελέχη είναι ότι τέτοιου τύπου πρωτοβουλίες διαβρώνουν το κύρος του κόμματός τους και της Βουλής. Κι εντάξει, για τον ΣΥΡΙΖΑ ισχύει το «ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται». Τι θα γινόταν όμως αν κάθε κοινοβουλευτική ομάδα (της Χρυσής Αυγής συμπεριλαμβανόμενης) αποφάσιζε να προβάλει τα αιτήματά της απλώνοντας πανό στον ιερό χώρο της Δημοκρατίας; Ακόμη χειρότερα: τι θα γινόταν αν δύο κόμματα αποφάσιζαν ταυτοχρόνως να κάνουν το ίδιο; Θα είχαμε συρράξεις ή θα τηρούνταν ο Κανονισμός της Βουλής για τον χρόνο των ομιλιών· δέκα λεπτά θα μείνει το ένα πανό αναρτημένο, πέντε το άλλο κ.ο.κ.; Ή μήπως πρέπει η Βουλή να μοιάζει με κεντρικό δρόμο επαρχιακής πόλης στις αρχές της Μεταπολίτευσης, τότε που η κουρελαρία ήταν το βασικό χαρακτηριστικό με το ένα πανό δίπλα στο άλλο; Μοιάζει πιθανώς ορθή η αντίδραση κάποιων που θα πουν «σιγά τα ωά! Εδώ γίνονται τόσα και τόσα στην Βουλή, το πανό αποτελεί πρόβλημα;» Η αλήθεια είναι ότι γίνονται πολλά και εντός της Βουλής. Η μία ανεβαίνει στο βήμα με μια φραντζόλα ψωμί, άλλος παίζει σε κασετόφωνο δηλώσεις πολιτικών του αντιπάλων, κάποιος τρίτος σήκωσε πλακάτ με τη λέξη «όχι», πολλοί φωνασκούν και υβρίζουν από τα έδρανα. Το πρόβλημα είναι με αυτές τις συμπεριφορές, είναι τσάμπα μάγκες· δεν υπάρχουν ούτε καν μικροπολιτικά οφέλη. Γίνονται για τις ανάγκες της επικοινωνίας· εκείνο το πεντάλεπτο δημοσιότητας που όλοι οι βουλευτές θαρρούν ότι δικαιούνται. Ετσι σιγά σιγά συνηθίζουμε το τέρας της αντικοινοβουλευτικής συμπεριφοράς. Κουίζ: ποιος θα εκπλαγεί αν κάποιος βουλευτής αποφασίσει να γράψει συνθήματα με σπρέι τους τοίχους της Βουλής για να κάνει το κομμάτι του;

Του Πάσχου Μανδραβέλη από την Κ