Η αριστερά και το μαρτύριο της δίψας...

"Το νερό είναι κοινωνικό αγαθό, είναι δικαίωμα. Και για αυτό η μάχη για να σωθεί το νερό και για να αποτρέψουμε την νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα είναι μάχη που δίνουμε για την δημοκρατία”. Είναι απόσπασμα από την ομιλία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στους εργαζόμενους της ΕΥΑΘ ενόψει της ιδιωτικοποίησης.

Θυμάμαι το ίδιο πριν μερικά χρόνια στα πλαίσια του προσεταιρισμού κάποια συνιστώσας να θεωρεί το «χασάπη» του λαού του Μάο Τσε Τουνκ μεγάλο ηγέτη. Αλήθεια ποιος είναι συνυφασμένος με τη φτώχεια και τη βαρβαρότητα ο νεοφιλελευθερισμός ή ο κομμουνισμός; Πόσο εύκολο είναι μια ολόκληρη κοινωνία να πιστεύει το ψέμα για αλήθεια και το αντίστροφο. Στην Ελλάδα αποδεικνύεται μάλλον πανεύκολο.

Ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή. 


Σαν νεοφιλελευθερισμός έχει προσδιοριστεί το μείγμα πολιτικής που υιοθέτησαν στις αρχές της δεκαετίας του ’80 η Μάργκαρετ Θάτσερ με τον Ρόναλντ Ρήγκαν μετά την παρατεταμένη ύφεση και τα φαινόμενα στασιμοπληθωρισμού της δεκαετίας του ’70.

Οι βασικές επιλογές που συνιστούν τον νεοφιλελευθερισμό εμπεριέχονται στην  συμφωνία της Ουάσιγκτον  η οποία έλαβε χώρα το 1980 από τον John Williamson και στην αρχή αφορούσε την πολιτική διεθνών οργανισμών όπως το ΔΝΤ και η παγκόσμια Τράπεζα.

Το 1990 είχε εξελιχθεί στο πλαίσιο της διεθνούς οικονομικής πολιτικής.

Η  συμφωνία αυτή είχε τα εξής βασικά σημεία:

• Δημοσιονομική πειθαρχία και έλεγχο των ελλειμμάτων.
• Μείωση των κρατικών δαπανών.
• Φορολογική μεταρρύθμιση, με διεύρυνση ήσαν βάσης και αποτελεσματική εφαρμογή.
• Φιλελευθεροποίηση χρηματοοικονομικής δραστηριότητας με απελευθέρωση των επιτοκίων που διαμορφώνονται από τις αγορές.
• Ανταγωνιστικές συναλλαγματικές ισοτιμίες με στόχο τη στήριξη των εξαγωγών.
• Απελευθέρωση των διεθνών εμπορικών συναλλαγών με κατάργηση των δασμών.
• Προσέλκυση άμεσων ξένων επενδύσεων.
• Ιδιωτικοποιήσεις κρατικών επιχειρήσεων με στόχο την αποτελεσματική διοίκηση και λειτουργία τους.
• Απορρύθμιση της οικονομίας.
• Προστασία των δικαιωμάτων επί της ιδιοκτησίας.

Ένας μύθος εναντίον του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης που αυτός πυροδότησε είναι πως αύξησε τη φτώχεια. Για την ακρίβεια η άποψη του κυρίαρχου συρμού υποστηρίζει πως οι επιλογές που δρομολογήθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του ’80 έκαναν τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους.

Μάλιστα τις τελευταίες ημέρες επανακυκλοφορεί μια στατιστική που υποστηρίζει πως το 1% του πληθυσμού του πλανήτη ελέγχει το 40% του παγκόσμιου πλούτου, κάτι που είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αποδεχτεί, σε συνθήκες που ιδιωτικά κεφάλαια και κεφάλαια ασφαλιστικών ταμείων ή αμοιβαίων κεφαλαίων μικρών μεριδιούχων δεν διαχωρίζονται ευκρινώς.

Παρ’ όλα αυτά ηχεί καλά και ως εκ τούτου θωπεύει ανάλογα τα ώτα.

Τούτο  λοιπόν δεν μπορεί να είναι το πολύ κατά το ήμισυ αληθές. Οι αλλαγές τα τελευταία τριάντα χρόνια έκαναν του πλούσιους πλουσιότερους αλλά δεν έκαναν τους φτωχούς φτωχότερους.

Για του λόγου το αληθές, θα σας αναφέρω τα στοιχεία από τις έρευνες που δημοσίευσε την εβδομάδα που πέρασε ο Economist.  Το τέλος της φτώχειας...

Κατά τις έρευνες αυτές λοιπόν το 1990 το 43% του πληθυσμού των αναπτυσσόμενων χωρών ζούσε σε συνθήκες ακραίας φτώχειας.

Αυτή οριζόταν στο 1 δολ. την ημέρα κατά άτομο. Αριθμητικά  ο πληθυσμός που ζούσε σε αυτές τις συνθήκες υπολογίζονταν  σε 1,9 δισ. ανθρώπους. Το 2010 το ποσοστό αυτό είχε μειωθεί κατά ένα τρίτο περίπου καθώς είχε μειωθεί στο 21% ή 1,2 δισ. ανθρώπους.

Εν τω μεταξύ το όριο της ακραίας φτώχειας είχε οριστεί τότε στο 1,25 δολ.  Ο πληθυσμός των ανθρώπων που ζούσε σε συνθήκες ακραίας φτώχειας σε 20 χρόνια έχει μειωθεί στο μισό.  Το 1940 υπολογίζεται πως πάνω από το μισό πληθυσμό του πλανήτη ζούσε κάτω από αυτά τα όρια ακραίας φτώχειας.

Επίσης στις ίδιες έρευνες υπολογίζεται πως με αυτό το ρυθμό μέχρι το 2030 το ποσοστό των ανθρώπων που ζουν κάτω από το ακραίο όριο της φτώχεια θα έχει μειωθεί δραστικά κοντά στο σημείο εξάλειψης.

Αναλυτικά

Την περασμένη δεκαετία οι αναπτυσσόμενες χώρες παρουσίασαν κατά  μέσο όρο αύξηση του ΑΕΠ κατά  6% δηλ. 1,5% περισσότερο από το μέσο όρο τηε περιόδου 1960-1990.

Η ανάπτυξη αυτή αφορά κατά 8% την Αν. Ασία, κατά  7% την Νότια Ασία και  κατά 5% την Αφρική.  Έχει υπολογιστεί πως αύξηση του κατά κεφαλήν εισοδήματος κατά 1% συμβάλει στην μείωση της φτώχειας κατά 1,7%.

Η Κίνα αποτελεί τη μερίδα του λέοντος

Η χώρα που μείωσε περισσότερο την φτώχεια από το 1980 και μετά είναι η Κίνα.

Από το 1981 και μετά στην Κίνα βγήκαν από τις συνθήκες ακραίας  φτώχειας περί τα 680 εκατ. άνθρωποι, αριθμός μεγαλύτερος από τον πληθυσμό της  Λ. Αμερικής. Η Κίνα μείωσε  κατά την περίοδο αυτή τον αριθμό που ζούσε κάτω από τα  όρια της φτώχειας από το 80% του συνόλου του πληθυσμού της στο 10%. Η συμβολή της Κίνας αντιπροσωπεύει τα   2/3 της συνολικής μείωσης σε όλο το κόσμο.

Με απλά λόγια αυτό που θα μπορούσε να διακρίνει εδώ οποιοσδήποτε στοιχειωδώς αντικειμενικός είναι πως ο νεοφιλελευθερισμός διόρθωσε τις συνθήκες άγριας φτώχειας που δημιούργησε ο κομμουνισμός.

Αυτό που άλλαξε από το ’80 και ’90 και μετά είναι η επικράτηση των νεοφιλελεύθερων επιλογών στη Δύση που με τις ιδιωτικοποιήσεις και το άνοιγμα των αγορών καθιέρωσε και επιτάχυνε την παγκοσμιοποίηση.

Επίσης την ίδια περίοδο ο Τενγκ Σιάο Πινκ θεμελίωσε τη μεταστροφή της Κίνας προς την οικονομία της αγοράς.

Τα ψέματα στο φως

Είναι φανερό πως στη σοβιετοκρατούμενη ιδεολογικά Ελλάδα για όλα τα δεινά της οικουμένης ευθύνεται ο νεοφιλελευθερισμός, κατά ένα τρόπο αντίστοιχο που η σοβιετική προπαγάνδα στην πρώην ΕΣΣΔ βομβάρδιζε τους πολίτες με ψευδείς πληροφορίες για τη φτώχεια και την δυστυχία που έπληττε  τους πολίτες των δυτικών καπιταλιστικών κοινωνιών.

Φυσικά τα πράγματα δεν ήταν έτσι και όλοι, λίγο πολύ το γνώριζαν, αλλά σιωπούσαν από το φόβο των προγραφών και των διώξεων από τους κομισάριους που έψαχναν παντού για εχθρούς του λαού, πληρωμένους από τους ιμπεριαλιστές κατασκόπους και συνωμοσίες προκειμένου να αιτιολογήσουν τις αποτυχίες και ανεπάρκειες του συστήματος.

Στην Ελλάδα ζούμε την παραδοξότητα, ζάπλουτοι εκδότες και δημοσιογράφοι με εκατομμύρια σε ξένες τράπεζες και παριστάνουν τους φλογερούς φίλους και αντιμνημονιακούς μαχητές του λαού και των μη προνομιούχων,  χαρακτηρίζοντας παπαγαλάκια όποιους προσπαθούν να ερμηνεύσουν όσα συμβαίνουν με την κοινή λογική και ακολουθώντας τα ίχνη του χρήματος να δουν ποιο υποστηρίζει τι και γιατί...

Στην εποχή της πληροφορίας όμως τα ψεύδη έχουν πολύ  κοντά πόδια...

Του Κ. Στούπα από το capital.gr