Η Ελευθερία δεν έχει σχέση με την ανομία και την αναρχία ...

Όπως τα κάναμε...
Στο δημόσιο σχολείο της γειτονιάς μου μαθητής πλήρωσε ακριβά την αντίδρασή του στην τρίτη τάξη του Λυκείου, όταν καθηγητής του συνήθιζε να διακρίνει τους μαθητές του σε Έλληνες και «βάρβαρους».  Αυτόν τον άνθρωπο δεν μπορεί να τον κουνήσει κάποιος από την θέση του. Όπως και έναν άλλον που αντί για Θουκυδίδη μπορεί στην ώρα του μαθήματος να αναλύει τα λάθη του Ζαχαριάδη στον εμφύλιο.

Έχουμε μπερδέψει τα πράγματα. Η Ελευθερία δεν έχει σχέση με την  ανομία και την αναρχία που έχουν επιβάλει οι κομματάρχες στα σχολεία. Η Ελευθερία είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα σεβασμός στα δικαιώματα του άλλου. Όταν οι Έλληνες έλεγαν Ελευθερία στην αρχαιότητα εννοούσαν την έλευση των ορίων. Το τι εννοούμε εμείς οι νεοέλληνες, είναι κάτι τελείως διαφορετικό, κρίνοντας κανείς από τα πεπραγμένα μας.


Το 1981 με την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε ο «εκδημοκρατισμός» του σχολείου. Έτσι ονόμασαν τα κόμματα την βίαιη εισβολή τους στα σχολεία. Και χρόνο με τον χρόνο φτάσαμε στο σημείο να γίνονται καταλήψεις ακόμη και στα νηπιαγωγεία. Στο όνομα πάντα της Δημοκρατίας και της ελεύθερης έκφρασης. Βεβαίως – βεβαίως.

Οι συνδικαλιστές αποφάσισαν ότι οι επιθεωρητές (σχολικοί σύμβουλοι κατά την ορολογία  της «αλλαγής») δεν θα έμπαιναν άλλη φορά στις αίθουσες να αξιολογήσουν το έργο των καθηγητών. Οι κομματικές νεολαίες αποφάσισαν ότι η νεαρή πελατεία τους θα ασκούσε συνδιοίκηση στα σχολεία. Σαν να τους λένε: «Δες τι μπορείς να κάνεις σήμερα στο σχολείο και σκέψου τι μπορείς να κάνεις αύριο  στο πανεπιστήμιο ή στο δημόσιο. Μείνε για πάντα μαζί μας».

Διαλύσαμε τα σχολεία. Εμείς τα διαλύσαμε, όχι κάποιοι άλλοι. Γι΄ αυτό δεν φταίνε οι Γερμανοί ή η τρόικα.  Κι όλοι μας έχουμε την ευθύνη μας, άλλος μικρότερη και άλλος μεγαλύτερη. Δεν εξαιρώ καν τον εαυτό μου, όταν ως πρόεδρος του 15μελούς στις αρχές εκείνης της δεκαετίας έβαλα κι εγώ το λιθαράκι μου σε αυτό το χάος. Όταν προσπαθούσα μετά να πείσω τα παιδιά μου για το πόσο λάθος ήταν η πρακτική των καταλήψεων, θυμόμουν τις δικές μου «αμαρτίες».  Αν καθίσουμε και συζητήσουμε τι πήγε λάθος, θα συμφωνήσουμε ότι τα κόμματα δεν έπρεπε ποτέ να μπουν στα σχολεία.

Καλή είναι η διαπίστωση των προβλημάτων, αλλά έχουμε πλέον ανάγκη από κάτι περισσότερο: Από λύσεις.  Και οι λύσεις απαιτούν διάλογο και σοβαρότητα. Αλλιώς θα επαναλάβουμε τα ίδια λάθη.

Για παράδειγμα, τον τελευταίο καιρό γίνεται μεγάλη συζήτηση για την αξιολόγηση.  Είναι θέμα χρόνου να «πέσει το κάστρο» και να συμβεί το αυτονόητο, που δεν είναι άλλο από το να αξιολογείται η δουλειά του εκπαιδευτικού.  Αυτό το «δεν είναι άλλο», θα μπορούσαμε να το πούμε και αυτονόητο! Αμ δε!  Στην Ελλάδα ζούμε! Και στην Ελλάδα μπορεί ο καθένας να εννοεί ό,τι θέλει. Πληροφορούμε, λοιπόν, τους κυρίους – κυρίους πολιτικούς ότι όσο αυτοί αναφέρονται γενικώς κι αορίστως στην αξιολόγηση, στήνεται μία ακόμη βιομηχανία παραπλάνησης της κοινωνίας. Οι καθηγητές, φοβούμενοι για το μέλλον τους σπεύδουν να γεμίσουν την φαρέτρα τους με χαρτιά: Σεμινάρια και διδακτορικά στην πρώτη γραμμή.  Αυτοί που διοργανώνουν τα σεμινάρια έχουν ήδη βρει ένα νέο οικονομικό αντικείμενο για τους επόμενους μήνες.

Κι οι καθηγητές; Μα, είναι οι ίδιοι που ευνόησαν αυτή την βιομηχανία. Είναι ακριβώς το ίδιο με τα ιδιαίτερα μαθήματα. Είναι η προέκτασή τους. Κι είναι ένα τεράστιο λάθος. Διότι μπορεί κανείς να έχει στα χέρια του δεκάδες πιστοποιητικά, χαρτιά, διπλώματα. Αλλά ο δάσκαλος κρίνεται στο πεδίο της μάχης  κι αυτό το πεδίο είναι η σχέση του με τον μαθητή.

Δεν είμαστε αισιόδοξοι για το μέλλον. Τουλάχιστον όχι όσο η κοινωνία αυτή αρνείται να συζητήσει. Ίσως να μην μπορεί να συζητήσει. Είναι κι αυτό ένα θέμα που θα πρέπει να μας απασχολήσει. Διότι για να συζητήσεις θα πρέπει να έχεις θέσεις.

Του Θανάση Μαυρίδη από το capital.gr