Φυτώριο ανομίας η δημόσια διοίκηση ...

Καθώς το Κυπριακό πήρε τον δρόμο τής εν εξελίξει τραγωδίας, ας επανέλθουμε στα δικά μας. Και ας ξεκινήσω από το μείζον «εθνικό» ζήτημα στο οποίο έχει αναχθεί η διακομματική αγωνία μήπως απολυθεί έστω και ένας δημόσιος υπάλληλος, συμπεριλαμβανομένων των επίορκων, δηλαδή μιζαδόρων, εκβιαστών, διορισθέντων με πλαστά πτυχία, τεμπέληδων που δεν προσέρχονται καν στην εργασία τους και των εντελώς ακατάλληλων για τη θέση την οποία με πολιτικό μέσο κατέχουν. 

Διότι, δυστυχώς, περί αυτού πρόκειται: η αγωνία όλου του πολιτικού φάσματος είναι κυρίως να μη χάσουν τη θέση τους τα δικά τους παιδιά, που προσελήφθησαν με ρουσφέτι και όχι αξιοκρατικά. Σπεύδω να διευκρινίσω αυτόν τον απαξιωτικό για τα κόμματα, κυβερνώντα και αντιπολιτευόμενα, ισχυρισμό μου γνωρίζοντας τις επίσημες δηλώσεις ότι είναι υπέρ της αποπομπής των επίορκων κ.λπ.

Ωστόσο και τα τρία κυβερνώντα κόμματα και ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης κ. Μανιτάκης και όλοι μας γνωρίζουμε ότι ως σήμερα σχεδόν κανένας από αυτούς δεν έχει απολυθεί και ότι η νομοθεσία που επί χρόνια ισχύει προνοεί για το περίπου ακαταδίωκτο των επίορκων. Η νομοθεσία αυτή προέβλεπε πειθαρχικά όργανα με σύνθεση (κομματικών φίλων και συνδικαλιστών όλων των κομμάτων), η οποία σχεδόν ποτέ δεν επέβαλε ποινή απόλυσης, περιοριζόμενη κατά κανόνα σε χάδια, όπως επίπληξη, καθυστέρηση προαγωγής ή προσωρινή αργία ενός ή δύο μηνών. Οι σχετικές καταγγελίες του επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης κ. Ρακιντζή πλημμυρίζουν τις ετήσιες εκθέσεις του χωρίς ως τώρα να έχει συγκινηθεί κανείς από τους εκάστοτε κυβερνήσαντες.



Είναι αλήθεια ότι εν μέσω κρίσεως νομοθετήθηκε πρόσφατα σύνθεση Πειθαρχικών Συμβουλίων που αναβαθμίζονται με συμμετοχή δικαστικών και μελών που υποτίθεται ότι δεν θα προτάσσουν τη συναδελφική αλληλεγγύη. Αλλά και πάλι η προσπάθεια αναστολής ή και συγκάλυψης συνεχίζει να κυριαρχεί και στις νέες συνθέσεις. Οπως αποκαλύφθηκε, οι σχετικές διαδικασίες είναι «παγωμένες» τουλάχιστον για τα υπουργεία Εργασίας, Δικαιοσύνης, Οικονομικών και Περιβάλλοντος. Τα Πειθαρχικά τους Συμβούλια δεν συνεδριάζουν καθώς οι δικαστικοί λειτουργοί που ορίστηκαν γι' αυτά παραιτήθηκαν και δεν αντικαταστάθηκαν. Τίθεται μάλιστα το ερώτημα κατά πόσον μπορεί ένας δικαστικός λειτουργός να αρνείται τα καθήκοντα που του ανατίθενται παραιτούμενος από αυτά.

Βλέπετε ότι, και αν ο κ. Μανιτάκης θέλει να προχωρήσει στην αποπομπή των επίορκων, δεν φαίνεται να θέλουν άλλοι συνάδελφοί του υπουργοί ή δεν τους αφήνει η διαπλοκή συμφερόντων που κυριαρχεί στον χώρο της δημόσιας διοίκησης. Υπογραμμίζεται ότι και η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν έχει ανταποκριθεί στην αποστολή καταλόγων με τους επίορκους (εκεί κι αν ανθεί η διαπλοκή κομματικών παραγόντων...).

Εν αναμονή τού τι θα γίνει και πώς θα αντιδράσει η τρόικα σ' αυτή την παράβαση των σχετικών δεσμεύσεων στα μνημόνια, για μένα ακόμη πιο σημαντικό είναι το ερώτημα: Πώς επί τόσα χρόνια οι εκάστοτε κυβερνήσεις, υπουργοί και η Δικαιοσύνη συνέβαλλαν ή ανέχονταν να στελεχώνεται η δημόσια διοίκηση από αποδεδειγμένα απατεώνες, δωροδοκούμενους, εκβιαστές κ.λπ.; Δεν υπήρχε ίχνος ντροπής γι' αυτό; Και πώς επέτρεπαν στους παντοδύναμους συνδικαλιστές και κομματάρχες να αποτρέπουν την αποπομπή των επίορκων χωρίς να διορθώνεται η επαίσχυντη νομοθεσία που τους διευκόλυνε να έχουν αναδειχθεί κράτος εν κράτει;

Φρονώ ότι ένας από τους λόγους που η δημόσια διοίκηση υπολειτουργεί ή συμπεριφέρεται καταπιεστικά και εκβιαστικά είναι ότι η διατήρηση αυτών των εγκάθετων κομματικών φίλων, επίορκων, ανεπαρκών ή τεμπέληδων επηρεάζει αρνητικά τους ευσυνείδητους και άξιους, που δικαιολογημένα αποθαρρύνονται καθώς αισθάνονται ως τα κορόιδα που συχνά χλευάζονται και ως σπασίκλες. Χρειαζόταν μια τρόικα για να καθαρίσει η κόπρος του Αυγείου; Ντροπή.

Του Γ. Μαρίνου από το Βήμα.