Πιτσιρίκος με βρόμικο μάτι ...

Ο ιστολόγος (blogger) «Πιτσιρίκος», κατά κόσμον Ανδρέας Πομώνης, όταν οι διεστραμμένοι φονιάδες έκαψαν τους ανθρώπους στη Marfin, ανάμεσά τους μια έγκυο κοπέλα, έγραψε τότε: «Παιδιά, η Marfin ψάχνει για τρεις υπαλλήλους».

Μετά τη δολοφονική επίθεση στη Βοστόνη έγραψε: «Ο Μαραθώνιος είναι επικίνδυνο αγώνισμα». Ναι, ο επιχαίρων που τα έγραψε αυτά τα ειρωνικά, κυνικά και χαβαλετζίδικα κυκλοφοράει ανάμεσά μας. Εχει δυο χέρια και δυο πόδια, γονείς, ίσως και αδέρφια. Είναι κανονικός άνθρωπος κι όχι κάποιο υβρίδιο απ’ το οποίο αφαιρέθηκε το γονίδιο του φιλότιμου και της ανθρωπιάς, αν υπάρχει τέτοιο.
Τ’ όνομά του δεν ήταν κανένα φοβερό μυστικό στα άδυτα του Κρεμλίνου και της παγκόσμιας επανάστασης.

Το έγραφε το «Εθνος», ήδη από τις 22/1/2007, είναι γνωστός στην πιάτσα, αφού έχει γράψει και κείμενα για θεατρική… επιθεώρηση. Βλέπετε, τον καπιταλισμό πολλοί εμίσησαν αλλά τα φράγκα ουδείς. Εχει δουλέψει και στον ΣΚΑΪ, αφήνοντας ενδιαφέρουσες κι ανεξίτηλες αναμνήσεις στους συναδέλφους του. Ε, έτσι όπως έχει γίνει Δελφινάριο ο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ/Βίλα Αμαλία/Σόρος, κατανοητός ο εναγκαλισμός.

Αυτός ο ψυχοπονιάρης λεβέντης είναι και εκ των συντακτών και συνεκδοτών μηνιαίου αριστερού οικολογικού εγκλήματος, από αυτά που κλαις τα δεντράκια που κοπήκανε για να τυπωθούν, όπου δίνει συνεντεύξεις ο Αλέξης, ο καταληψίας του λυκείου του.

Πώς ήταν ο Τσε και το Ράδιο Ρεμπέλδε στη Σιέρα Μαέστρα; Καμία σχέση.

Σιγά το θέμα, θα μου πείτε. Αλλη μια ανακυκλωμένη κι ιδιόρρυθμη αριστεράντζα μέσα στις πολλές. Το μισάνθρωπο του πράγματος, η βαρβαρότητα της πολιτικής και κοινωνικής αντίληψης πίσω από τις λέξεις, δεν είναι κάτι καινούργιο. Υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει αυτή η φανατική πολιτική σέχτα, με διάφορες αποχρώσεις, που λοξοκοιτάει με ικανοποίηση, αν δεν γουστάρει ευθέως, τη βία και το αίμα, το «αντάρτικο» των άλλων, όποιοι κι αν είναι. Τα τελευταία χρόνια δε υπάρχει και το διαδικτυακό είδος. Κατά φαντασίαν Βελουχιώτηδες, Οπλατζήδες, αλληλέγγυοι των «αγωνιστών» ή αγωνιστών, αντιεξουσιαστές με πιτζάμες, παντόφλες και φραπόγαλο δίπλα στο πληκτρολόγιο. Εκδικητές του προλεταριάτου με iPad. Μερικοί που τα κουτσολένε και κουτσογράφουν, τρουπώνουν στο σύστημα, σαν τον φοβερό Κώστα Βουτσά στη γνωστή ταινία, και βγάζουν και λίγο μπαγιόκο για τον επιούσιο.

Ποιο είναι το βασικό τους πρόβλημα, αδέρφια; Θέλουν, βρε παιδί μου, επανάσταση, να κατεδαφιστεί το σύστημα, να την πληρώσουν οι μπάτσοι, τα γουρούνια, οι δολοφόνοι, οι δικαστές, τ’ αφεντικά, οι απεργοσπάστες, οι ιμπεριαλιστές, ξέρω 'γώ οι... οδοντίατροι, ό,τι έχει άχτι κι απωθημένο ο καθένας. 

Η επαναστατική βία όμως, από μολότοφ έως κουμπούρι και βόμβες, είναι ζόρικες δουλειές. Εχουν κινδύνους. Δεν είναι ηλεκτρονικά παίγνια, όπου μετά την κορύφωση και τον virtual θρίαμβό σου θα σου πει η μαμάκα σου «άντε, αγόρι μου, κλείσ' το, θα στραβωθείς, θα κρυώσει η σουπίτσα σου». Φοβούνται λοιπόν. Θα 'θελαν, αλλά είναι μη δυνάμενοι. Επαναστατικώς Ι5. Οπότε, όταν άλλοι βγουν στ’ αλήθεια στο κλαρί και οι οθόνες γεμίζουν συγκρούσεις σώμα με σώμα, εκρήξεις, καπνούς, συντρίμμια και αίμα, οι «επαναστάτες κλιματιζόμενου δωματίου» ταυτίζονται, πωρώνονται κι αμολάνε κυνικά αστειάκια, επιχαίρουν για τους αντ’ αυτών.

Οταν δε συλληφθούν επ’ αυτοφώρω με τη χαιρεκακία στο κούτελο, ένεκα της ιδεοληπτικής ακράτειας, οι απολογητές τους, η Κουμουνδούρου και η λοιπή πρωτοπορία του παγκόσμιου, άντε ευρωπαϊκού, κινήματος, αρχίζουν τους συμψηφισμούς, π.χ. με τη… Μανωλάδα και τις κραυγές για το «σπάσιμο» της ανωνυμίας του κυρίου Πομώνη. Κι ας τον ξέραμε τουλάχιστον έξι χρόνια τον «αγωνιστή»! Αυτό λοιπόν, το τελευταίο, η στάση της παρδαλής αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι το αληθινό πρόβλημα κι όχι τα «τιτιβίσματα» στο χαοτικό διαδίκτυο.

Με τον Πέτρο Τατσόπουλο με χωρίζει άβυσσος στις αντιλήψεις, αλλά η ανακλαστική του αντίδραση στη βαρβαρότητα του λεγάμενου είναι αξιέπαινη. Δεν υιοθετεί το «οι δικοί μας έχουν πάντα δίκιο, γιατί είναι αριστεροί και δικοί μας». Οπως κι εγώ δεν θεωρώ πως έχουν δίκιο, επειδή είναι τάχα «δικοί μου», οι αργόσχολοι νεοφιλελεύθεροι ιεροκήρυκες, συνήθως τρεις γενιές τρόφιμοι του κρατικού πρυτανείου, όταν λένε στον λαό να φάει παντεσπάνι.

Τίποτα φρέσκο, καινούργιο κι ελπιδοφόρο δεν υπάρχει σε αυτά τα όχι και τόσο νέα φιντάνια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Μούχλα κι ολοκληρωτισμό αποπνέουν, ενισχυμένα από την αλαζονεία των ψευδωνύμων. Ποτέ δεν το κατάλαβα. Ανθρωποι που φοβούνται να πουν την άποψή τους με τ’ όνομά τους, δείχνοντας το πρόσωπό τους, θα νικήσουν τον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό, θα τα βάλουν έστω με τους δυνατούς (όταν δεν παίρνουν μεροκάματο απ’ αυτούς) ή θα διώξουν την τρόικα; Το πολύ πολύ να της κάνουν χωρίστρα και πεντικιούρ. Τι τα θες, τι τα γυρεύεις, άμα φοβάσαι να πεις τη γνώμη σου επωνύμως, καλύτερα πήγαινε να κουρεύεις χελώνες και να πεταλώνεις πασχαλίτσες. Αλλά μη μας πουλάς άλλη «πρόοδο» κοιτώντας τους ανθρώπους με τόσο βρόμικο μάτι.

Εχουν θέση στην κοινωνία οι υπέρμαχοι της παράνομης βίας, οι χλευαστές αθώων νεκρών; 

Εχουν.
Στο περιθώριο. 

Οχι στην αγκάλη σας, κύριε Τσίπρα…

Του Φαήλου Κρανιδιώτη από την Δημοκρατία.