Η υποκρισία, της υποκρισίας, τη υποκρισία, την υποκρισία, Ω ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ!!!

Για να περνάει ευχάριστα η ώρα...

«Γιατί, ενώ δεν ευθύνεται ο ελληνικός λαός για την κρίση που έχει προκληθεί στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, να πρέπει να πληρώσει τα σπασμένα;». Το ερώτημα θέτει σε αποκαλυπτική συνέντευξή του ο θεωρούμενος ως Νέστωρ του ΣΥΡΙΖΑ Μανόλης Γλέζος και η απάντηση είναι, νομίζω, απλούστατη: διότι οι κυβερνήσεις τις οποίες δημοκρατικά εξέλεξε ο ελληνικός λαός συνήψαν δάνεια, με τα οποία χρηματοδοτήθηκε η εντυπωσιακή άνοδος του βιοτικού επιπέδου.
Απορώ όμως πώς κάτι τόσο απλό διαφεύγει του Νέστορος του ΣΥΡΙΖΑ! Είμαι βέβαιος, πάντως, ότι δεν ασπάζεται και αυτός τη γραφική άποψη ότι «η χούντα δεν τελείωσε το εβδομήντα τρία». (Για την ακρίβεια το εβδομήντα τέσσερα, αλλά την πραγματολογική ανακρίβεια του συνθήματος επιβάλλει η ανάγκη του μέτρου...) Διότι δεν τολμώ να φαντασθώ ότι έχει λησμονήσει ο Νέστωρ ότι εξελέγη δις με το ΠΑΣΟΚ -ως ανεξάρτητος έστω-, το 1981 και το 1985. Και χάριν της Ιστορίας, την οποία διακονεί πάντα με την ίδια σεμνότητα, να θυμίσω ότι το ΠΑΣΟΚ παρέλαβε το δημόσιο χρέος στο 28,4% του ΑΕΠ και το παρέδωσε το 1989 στο 69%. (Ψήφιζε εκείνους τους προϋπολογισμούς ο Νέστωρ; Αναρωτιόταν, έστω, πού θα βρεθούν τα λεφτά για τις παροχές;) Στην πραγματικότητα όμως το χρέος ήταν ακόμη μεγαλύτερο, διότι αφού ενσωματώθηκαν σε αυτό, από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, οφειλές τις οποίες το ΠΑΣΟΚ είχε αποκρύψει (χρέη των ΔΕΚΟ, λόγω κατάπτωσης των κρατικών εγγυήσεων, καθώς και οφειλές της κυβέρνησης προς την Τράπεζα της Ελλάδος)έφθασε αισίως το 1993 στο 110%.

Ο Μ. Γλέζος προτρέπει, επίσης, τον λαό σε «όλες τις μορφές του αγώνα, από τις στάσεις εργασίας μέχρι τις συμβολικές καταλήψεις», ώστε «ο λαός να προχωρήσει μπροστά». Πού είναι, όμως, αυτό το «μπροστά»; Επ’ αυτού, μόνον εικασίες μπορούμε να κάνουμε βάσει των λεγομένων του βουλευτή, εν πολλοίς ασαφών, όπως π.χ. «όταν κινητοποιηθεί ο ενεργός πληθυσμός της χώρας αμέσως θα δημιουργηθούν αξίες» ή «μόνον ο εργαζόμενος μπορεί να παράγει αγαθά, να η λύση» κ.λπ. Να υπονοεί άραγε μια κλειστή οικονομία προσηλωμένη στο δόγμα της αυτάρκειας, όπως αυτή που είχε φτιάξει ο αλήστου μνήμης Χότζα στην Αλβανία; Δεν αποκλείεται, γιατί -παρεμπιπτόντως- τον νεκρό του ηγέτη, ο οποίος μετέτρεψε μια ολόκληρη χώρα στη μεγαλύτερη και πιο εξαθλιωμένη φυλακή του σύγχρονου κόσμου, σύννους ο Mανόλης Γλέζος χαιρέτησε το 1985 με τη γροθιά υψωμένη.
Η παραπάνω εικασία σχετικά με το όραμά του δεν είναι υπερβολική, αφού η μεν χώρα θα είναι (όπως και τώρα) εκτός αγορών, ο δε Νέστωρ απορρίπτει τον δανεισμό ως λύση: «Τα δάνεια, όπως πριν από 2.300 χρόνια είχε πει ο Μένανδρος, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να δημιουργούν δούλους: «Τα δάνεια δούλους τους ελευθέρους ποιεί». (...) Αρα, δεν είναι λύση τα δάνεια». Αλλά και πάλι, δεν τα απορρίπτει εντελώς: «Θα κάνουμε», εξηγεί παρακάτω, «ένα εσωτερικό δάνειο διπλής μορφής. Εθελοντικό προς τον φτωχό λαό και υποχρεωτικό προς τα υψηλά εισοδήματα. Και το τονίζω, υποχρεωτικό δάνειο και όχι κατάσχεση προς τα υψηλά εισοδήματα». Του αρέσουν τα δάνεια, λοιπόν, αρκεί να μη χρειάζεται να τα επιστρέψει. Αλλά υπό την προϋπόθεση αυτήν και σε ποιον δεν αρέσουν τα δάνεια; Με τέτοιους όρους.

Υψηλής τοξικότητας
Προ δεκαημέρου, ο πρωθυπουργός δέχθηκε στο γραφείο του αντιπροσωπεία της Ενωσης Αποστράτων Αξιωματικών, συνοδευόμενη από τον υπουργό Πάνο Παναγιωτόπουλο. Εξελθών ο ο υπουργός, ως αρμόζει στη μορφή και το ύφος του, προέβη σε βαρυσήμαντες -ως προς τον λυρισμό τους- δηλώσεις, μέρος των οποίων παραθέτω. Σας παρακαλώ να σφίξετε τα δόντια και να τις διαβάσετε:
«Ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς τρέφει αισθήματα αγάπης, σεβασμού και εκτίμησης για όλη την οικογένεια των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Τα συναισθήματά του αυτά καλύπτουν και τα στελέχη που είναι εν ενεργεία, αξιωματικούς, υπαξιωματικούς και οπλίτες, από τη στρατιωτική ηγεσία μέχρι και τον πιο απλό στρατεύσιμο, τα δικά μας παιδιά που υπηρετούν τη θητεία τους. Αλλά με τα αισθήματα αυτά καλύπτει και το άλλο μέρος της οικογένειας των Ενόπλων Δυνάμεων που είναι οι απόστρατοι, γιατί και αυτοί είναι αναπόσπαστο κομμάτι των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. (...) Δεν είμαι εξουσιοδοτημένος και δεν έχει νόημα να πω το περιεχόμενο της συζήτησης. Αυτό που θέλω να τονίσω και είναι η δήλωσή μου -το μήνυμα που συμπυκνώνει αυτά που ειπώθηκαν μέσα- είναι ότι ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και ολόκληρη η κυβέρνησή του θεωρούν τα ζητήματα της οικογένειας των Ενόπλων Δυνάμεων, είτε αυτά αφορούν τους απόστρατους είτε τους εν ενεργεία αξιωματικούς και υπαξιωματικούς, ότι είναι ζητήματα υψίστης εθνικής προτεραιότητας. Τα υπόλοιπα θα τα δούμε στην πορεία».
Σε ένα δοκίμιό του, το οποίο θεωρείται σημαντική εισφορά στην αναρχική φιλολογία του ύστερου 19ου αιώνα (The Soul of Man under Socialism), ο Οσκαρ Γουάιλντ γράφει: «Κάθε εξουσία είναι εξευτελιστική. Εξευτελίζει εκείνους που την ασκούν, εξευτελίζει και εκείνους επί των οποίων ασκείται». Το ίδιο -είμαι απολύτως βέβαιος γι’ αυτό- ισχύει και με την κολακεία. Εξευτελίζει εκείνους που ασκούν την «τέχνη» όσο και εκείνους στους οποίους απευθύνεται. Ωστόσο, οφείλω να ομολογήσω ότι θαυμάζω τον υπουργό Εθνικής Αμύνης για την αντοχή του στον τοξικό συνδυασμό (για πολλούς θανατηφόρο...) της κολακείας με τον στόμφο και την κενολογία. Πώς επιβιώνει του συνδυασμού -και σε τόσο μεγάλες δόσεις μάλιστα- είναι ασφαλώς ένα θαύμα...

Του Στέφανου Κασιμάτη από την Καθημερινή
Μέσω infognomonpolitics.blogspot.gr