Η βία, απότοκος της εθελοτύφλωσής μας ...

Και ξαφνικά όλοι και πάλι διαπιστώνουν ότι απειλούμαστε από την τρομοκρατία και γενικά από τη βία της άκρας Αριστεράς. Αποκορύφωμα η επίθεση με Καλάσνικοφ κατά των γραφείων του προέδρου της ΝΔ και πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά και κατά του Mall, όπου θα μπορούσαν να σκοτωθούν ακόμη και γυναικόπαιδα.

Κι όμως για όσους είχαν ανοιχτά μάτια και δεν έκλειναν τα αφτιά τους η βία ήταν ανεκτή από την κοινωνία μας ενώ υποθάλπονταν από την κάθε διαβαθμίσεως Αριστερά σχεδόν από την επομένη της μεταπολίτευσης, καθώς επί δικτατορίας η «επαναστατική» δραστηριότητα των κουκουλοφόρων ήταν άγνωστη και οι λαϊκοί αγώνες επί χούντας τελούσαν σε επταετή χειμέρια νάρκη με ελάχιστες λαμπρές εξαιρέσεις. Ο φόβος της ανελέητης καταστολής από τους συνταγματάρχες δεν επέτρεπε τέτοιες πολυτέλειες. Μόνο επί δημοκρατίας εκδηλώνονται ακίνδυνοι μαζικοί αγώνες και εκ του ασφαλούς βιαιοπραγίες καθώς η εκλεγμένη εξουσία λησμονεί την ευθύνη της να επιβάλει τη δημοκρατική νομιμότητα. Και οσάκις πραγματοποιούνται συλλήψεις και προφυλακίσεις «κάποια μειοψηφία των λειτουργών της Θέμιδος εθελοτυφλεί απέναντι στην πρόκληση της τρομοκρατικής βίας και απαλλάσσει», όπως επεσήμανε ο κ. Δένδιας.



Δυστυχώς είναι σπάνιες και επιεικέστατες οι καταδίκες των γνωστών αγνώστων που ρίχνουν βόμβες μολότοφ και καταστρέφουν ό,τι βρουν μπροστά τους χωρίς να διστάζουν να πυρπολούν ακόμα και ταλαίπωρους εργαζομένους και να σκοτώνουν αστυνομικούς. Βλέπετε, έχουν τη βεβαιότητα ότι ακόμα και αν συλληφθούν και καταδικασθούν, η καλοκάγαθη νομοθεσία και η φιλάνθρωπη Δικαιοσύνη μας πολύ σύντομα θα τους αφήσουν ελεύθερους έστω κι αν εκτίουν ισόβια κάθειρξη. Αρα καίνε και σκοτώνουν σχεδόν εκ του ασφαλούς.

Αυτό που σήμερα ξορκίζουμε ως βία θάλλει επί δεκαετίες με διάφορες μορφές με την ανοχή, αν όχι την επικρότηση, ευρέων στρωμάτων της κοινωνίας μας. Βία ασκούν επί χρόνια οι μαθητές με τις καταλήψεις και τις καταστροφές των σχολείων τους. Η βία έχει μόνιμη και προστατευόμενη παρουσία στα πανεπιστήμια με την επίκληση του ασύλου, από αριστερές μειονότητες με φασιστική συμπεριφορά εφάμιλλη της Χρυσής Αυγής. Ιδια και η βία στα γήπεδα και έξω απ' αυτά. Με τη βία παρεμποδίζεται σχεδόν κάθε επενδυτική προσπάθεια με την επίκληση περιβαλλοντικών επιχειρημάτων. Με τη βία αποτρέπεται κάθε πρωτοβουλία για απαλλαγή μας από τις χωματερές. Παράνομη βία συνιστούν οι καταλήψεις δημόσιων κτιρίων, η μόνιμη σχεδόν παρακώλυση των συγκοινωνιών και οι συνεχείς απεργίες στα μέσα μεταφοράς. Σε όλες αυτές τις εκδηλώσεις βίας που ενδεικτικά απαριθμήσαμε, η πολιτική εξουσία απέφευγε να επιβάλει τη νομιμότητα και την τάξη, όπως προβλέπουν το Σύνταγμα και οι νόμοι. Ακόμα και καταδικαστικές αποφάσεις, οσάκις εκδίδονταν, τις έγραφαν στα παλιά τους τα παπούτσια και οι παραβάτες και οι κυβερνώντες υπό τον φόβο του κομματικού κόστους.

Ετσι η κοινωνία ολόκληρη έχει εθιστεί στη βίαιη παραβατικότητα, που συχνά θεωρείται και δημοκρατική κατάκτηση και αλίμονο σ' εκείνους που θα τολμήσουν να την επικρίνουν. Και η ευθύνη για όλα αυτά έχει κατά κανόνα αριστερή ταυτότητα, ενώ κάθε σχετική επισήμανση αντικρούεται με τον ψευδή ισχυρισμό ότι η βία δεν είναι στην παράδοση και στο ήθος της Αριστεράς. Λες και δεν ήταν αριστερά τα κομμουνιστικά καθεστώτα με τα εκατομμύρια των εκτελέσεων και δολοφονιών. 'Η ο Μάο με τα απειράριθμα θύματα της πολιτιστικής του επανάστασης καθώς και όλες σχεδόν οι γνωστές τρομοκρατικές οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένων και των ελληνικών.

Είναι δε ιλαροτραγικό ότι το διαλεκτικό επακόλουθο της αριστερής βίας, η εξαιρετικά επικίνδυνη ακροδεξιά βία της Χρυσής Αυγής, εκδηλώνεται προς το παρόν με τη λεοντή της επιβολής της νομιμότητας όπου αυτή αμελείται από τη δημοκρατική εξουσία.

Η τρομοκρατία τρομοκρατεί την κοινωνία μας και αν δεν συμμαζευτεί αμέσως και ριζικά, το μέλλον του τόπου θα είναι κατακόκκινο ή κατάμαυρο.

Του Γ. Μαρίνου από το Βήμα