- Μία επιχείρηση, τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, που ανήκει σε άραβες και γερμανούς επιχειρηματίες βασίζεται αποκλειστικά σε εργασίες που τους δίνει το ελληνικό κράτος και ειδικότερα το υπουργείο Αμυνας. Κι επειδή το κράτος μας έχει χρεοκοπήσει και γι' αυτό είναι υποχρεωμένο να περικόψει τα εξοπλιστικά του προγράμματα, σταμάτησε να πετάει τα λεφτά του σε παραγγελίες υποβρυχίων. Αποτέλεσμα: οι ιδιώτες ιδιοκτήτες περιόρισαν σε μία τις εβδομαδιαίες ημέρες απασχόλησης και επιπλέον σταμάτησαν να μισθοδοτούν τους 1.100 εργαζομένους της επιχείρησης.
- Ολες οι ιδιωτικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα και οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, όταν περιορίζονται οι δουλειές τους συρρικνώνουν τις εργασίες τους και απολύουν τους μη αναγκαίους εργαζομένους. Στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, μολονότι ιδιωτική επιχείρηση, απαιτείται από το κράτος να δίνει δουλειές σ' αυτά και να πληρώνει το άεργο προσωπικό τους. Κι επειδή το Δημόσιο έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά, αφού δεν πληρώνει ούτε τις δικές του υποχρεώσεις σ' όποιους χρωστάει λεφτά, το σωματείο της ιδιωτικής αυτής επιχείρησης έφθασε να επιτεθεί και να εισβάλει στο Πεντάγωνο διεκδικώντας τους μισθούς του από το υπουργείο Αμυνας, που δεν τους οφείλει τίποτα. Και σ' αυτό το παράλογο αίτημα βρήκε όπως πάντα ενεργό συμπαράσταση από το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ τα οποία ουδόλως ενδιαφέρονται που οι άλλοι ιδιώτες επιχειρηματίες δεν πληρώνουν τους εργαζομένους τους, τα ασφαλιστικά ταμεία, τους φόρους τους και που τελικά κλείνουν τις επιχειρήσεις τους απολύοντας και το προσωπικό τους.
Γιατί άραγε αυτή η ιδιαίτερη μεταχείριση; Η ιστορία ανατρέχει στα βάθη του χρόνου και χρειάσθηκε να καταφύγω στο βιβλίο του Δημήτρη Στεργίου «Αυτή είναι η Ελλάδα», που είναι γεμάτο στοιχεία για το πώς κατάντησε σήμερα η χώρα μας, για να θυμηθώ. Πριν από 27 χρόνια συνετελέσθη ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα σε βάρος της ελληνικής οικονομίας, όπως επισημαίναμε από τότε στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» και ο κ. Στεργίου κι εγώ.
