Ενα αποσιωπούμενο οικονομικό έγκλημα...

Στη χώρα του παραλογισμού και της ασυναρτησίας ζούμε αυτές τις ημέρες τα εξής:

• Μία επιχείρηση, τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, που ανήκει σε άραβες και γερμανούς επιχειρηματίες βασίζεται αποκλειστικά σε εργασίες που τους δίνει το ελληνικό κράτος και ειδικότερα το υπουργείο Αμυνας. Κι επειδή το κράτος μας έχει χρεοκοπήσει και γι' αυτό είναι υποχρεωμένο να περικόψει τα εξοπλιστικά του προγράμματα, σταμάτησε να πετάει τα λεφτά του σε παραγγελίες υποβρυχίων. Αποτέλεσμα: οι ιδιώτες ιδιοκτήτες περιόρισαν σε μία τις εβδομαδιαίες ημέρες απασχόλησης και επιπλέον σταμάτησαν να μισθοδοτούν τους 1.100 εργαζομένους της επιχείρησης.

• Ολες οι ιδιωτικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα και οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, όταν περιορίζονται οι δουλειές τους συρρικνώνουν τις εργασίες τους και απολύουν τους μη αναγκαίους εργαζομένους. Στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά, μολονότι ιδιωτική επιχείρηση, απαιτείται από το κράτος να δίνει δουλειές σ' αυτά και να πληρώνει το άεργο προσωπικό τους. Κι επειδή το Δημόσιο έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά, αφού δεν πληρώνει ούτε τις δικές του υποχρεώσεις σ' όποιους χρωστάει λεφτά, το σωματείο της ιδιωτικής αυτής επιχείρησης έφθασε να επιτεθεί και να εισβάλει στο Πεντάγωνο διεκδικώντας τους μισθούς του από το υπουργείο Αμυνας, που δεν τους οφείλει τίποτα. Και σ' αυτό το παράλογο αίτημα βρήκε όπως πάντα ενεργό συμπαράσταση από το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ τα οποία ουδόλως ενδιαφέρονται που οι άλλοι ιδιώτες επιχειρηματίες δεν πληρώνουν τους εργαζομένους τους, τα ασφαλιστικά ταμεία, τους φόρους τους και που τελικά κλείνουν τις επιχειρήσεις τους απολύοντας και το προσωπικό τους.

Γιατί άραγε αυτή η ιδιαίτερη μεταχείριση; Η ιστορία ανατρέχει στα βάθη του χρόνου και χρειάσθηκε να καταφύγω στο βιβλίο του Δημήτρη Στεργίου «Αυτή είναι η Ελλάδα», που είναι γεμάτο στοιχεία για το πώς κατάντησε σήμερα η χώρα μας, για να θυμηθώ. Πριν από 27 χρόνια συνετελέσθη ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα σε βάρος της ελληνικής οικονομίας, όπως επισημαίναμε από τότε στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» και ο κ. Στεργίου κι εγώ.
Το 1985 έπειτα από πολύμηνη απεργία των συνδικάτων, όπου κυριαρχούσε τότε το ΚΚΕ, και μετά το ΠαΣοΚ οι πελάτες του εφοπλιστές το εγκατέλειψαν. Αντιμετωπίζοντας τις πιο εξωφρενικές διεκδικήσεις των απεργών, ο δημιουργός και ιδιοκτήτης του ναυπηγείου Σταύρος Νιάρχος αποφάσισε να το ξεφορτωθεί μεταβιβάζοντάς το στο ελληνικό κράτος αντί μόνο 14 εκατ. δολαρίων. Αυτό επεδίωκε με τις απεργίες του το συνδικάτο Τρίαινα για το «ναυπηγείο του λαού», όπως το αποκάλεσε. 

Ετσι τη διαχείριση και σε κάποια φάση και την κατά 49% ιδιοκτησία του ανέλαβαν κατ' ουσίαν οι συνδικαλιστές  με αποτέλεσμα, ενώ επί Νιάρχου απασχολούνταν 4.800 άτομα προσωπικό, να το καταντήσουν στο σημερινό ναυπηγείο-«φάντασμα» όπου απέμειναν μόνο 1.100 εργαζόμενοι, που δεν εργάζονται, καθώς δεν κατασκευάζει ούτε επισκευάζει πια πλοία λόγω απαγόρευσης από την Ευρωπαϊκή Ενωση, επειδή το κράτος επιδοτούσε την επιχείρηση αυτή παρανόμως με εκατοντάδες δισεκατομμύρια δραχμές. Και τώρα περιμένει να της δώσει παραγγελίες το Πολεμικό μας Ναυτικό για να συνεχίσει να λειτουργεί.

Ετσι, χάρις στους «αγώνες» των κομματικών συνδικαλιστών και των παρασυρόμενων από αυτά εργαζομένων, το μεγαλύτερο ναυπηγείο της χώρας αργεί κινδυνεύοντας να καταντήσει παλιοσίδερα, αφού επί χρόνια επιβάρυνε τον ελληνικό λαό με εκατοντάδες δισεκατομμύρια δραχμές. Και τώρα δεν μπορεί να το λειτουργήσει ούτε και η ιδιωτική πρωτοβουλία εξαιτίας των παράνομων επιδοτήσεών του από τις κυβερνήσεις του ΠαΣοΚ. Δηλαδή γλίτωσε ο μακαρίτης Νιάρχος από την οικονομική αιμορραγία που του προκαλούσε η συμπεριφορά των εργαζομένων στα ναυπηγεία και φορτωθήκαμε εμείς οι φορολογούμενοι τις τεράστιες ζημιές του επί 27 χρόνια, μαζί με τις εξίσου τεράστιες ζημιές της τέως Ολυμπιακής Αεροπορίας (και από τις οποίες ευτυχώς μας απάλλαξε ο κ. Χατζηδάκης επί κυβερνήσεως ΝΔ).   

Του μεγάλου Γ. Μαρίνου από το Βήμα.