Παράθυρα ελπίδας αν αναβλέψουμε ...

Μύθος ότι η ελληνική παραγωγή είναι μειονεκτική και ότι η οικονομία μας βασίζεται κυρίως στις εισαγωγές και ελάχιστα στις εξαγωγές, υποστηρίζει ο κ. Λέανδρος Σλάβης, στην Εφημερίδα του Κέντρου Σοσιαλιστικών Μελετών.
Και στη σχετική αισιόδοξη επιχειρηματολογία του προσφεύγω στις γιορτινές μέρες που περνούμε, καθώς μάλιστα πήραμε και την ανάσα των 34 δισ. ευρώ...

Δεν παράγομε αρκετά και όχι ότι δεν έχομε δυνατότητες παραγωγής, τονίζει και ιδού μερικά από τα ενδεικτικά στοιχεία που παραθέτει με τη γλαφυρή γραφή του δυστυχώς συρρικνωμένη ελλείψει χώρου:
«Φυσικά στο πρώτο σκαλί βρίσκονται τα εξαιρετικής ποιότητας αγροτικά προϊόντα που πιάνουν υψηλές τιμές στην αγορά. Οπως ο κρόκος της Κοζάνης, που θεωρείται ο καλύτερος διεθνώς. Ή τα περιζήτητα ελληνικά σπαράγγια. Τα ελληνικά σαλιγκάρια έχουν κατακτήσει επίσης τις πιο απαιτητικές ευρωπαϊκές αγορές. Αλλά και τα προϊόντα της ιχθυοκαλλιέργειας, παρά την εχθρότητα που αντιμετωπίζουν.

Ακολουθούν τα παράγωγα της επεξεργασίας αγροτικών προϊόντων. Το "γιαούρτι ελληνικού τύπου" αποτελεί διεθνή αξία και, μαζί με ορισμένα άλλα γαλακτοκομικά προϊόντα, εξάγεται από πέντε με έξι βιομηχανίες σε πάνω από 30 χώρες. Η ελληνική κονσερβοποιία κομπόστας διατηρεί την πρώτη θέση παγκοσμίως. Το ελληνικό λάδι κατέκτησε επίσης με τη δική του ταυτότητα την ευρωπαϊκή και την αμερικανική αγορά. Το ίδιο και το ελληνικό ξίδι, ακόμα και το υψηλής ποιότητας "μπαλσάμικο" που εξάγεται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Βιομηχανία ζυμαρικών εξάγει τα μακαρόνια της σε 32 χώρες. Αλλά δεν φτάνει τον χαλβά που έχει φτάσει στα ράφια καταστημάτων σε 60 χώρες!

Ελληνικά αναψυκτικά έχουν βρει τον δρόμο για όλες τις ηπείρους. Οπως και κρασιά και άλλα ποτά. Ελληνικές μπίρες έχουν κερδίσει μια θέση ακόμα και στην αγορά του Λονδίνου. Εξωστρέφεια διέπει με επιτυχία και τις βιομηχανίες αλλαντικών, "σνακς", αλλά και ειδικής διατροφής. Πάντως, ειδική μνεία απαιτείται για τον δύσκολο τομέα των καλλυντικών, που διατίθενται σε αποκλειστικά ράφια πολυκαταστημάτων σε Ανατολή και Δύση.
Δεν λείπουν και τα κλασικά βιομηχανικά προϊόντα. Οπως της υποδηματοποιίας και του κλάδου της ένδυσης, παρά τις αντίξοες συνθήκες που επικρατούν λόγω του συρμού των "επωνύμων" προϊόντων. Κραταιά παραμένει και η εγχώρια γουνοποιία. Γύρω στις τέσσερις με πέντε βιομηχανίες στρωματοποιίας χαρίζουν ανάπαυση σε πάνω από 30 χώρες της Ευρώπης, της Ασίας και της Βόρειας Αμερικής. Το ελληνικό βιομηχανικό κόσμημα απέκτησε τις δικές του προθήκες σε όλες σχεδόν τις ονομαστές αγορές και ιδιαίτερα στην Απω Ανατολή.

Δεν λείπουν και μερικά προϊόντα που ίσως εκπλήξουν. Οπως τα πατρινά ποδήλατα που εξάγονται σε καμιά εικοσαριά ευρωπαϊκές χώρες. Ή τα ασανσέρ από το Κιλκίς που έφτασαν ως την Κίνα.
Εντυπωσιακές και οι επιδόσεις βιομηχανιών τεχνολογιών αιχμής. Οπως των συσσωρευτών που εξοπλίζουν γερμανικά υποβρύχια. Ή φωτοβολταϊκών πλαισίων που ταξιδεύουν ως την Κίνα. Ή των ηλεκτρονικών συστημάτων φωτισμού ασφαλείας, των οποίων η χάρη έφτασε ως το νέο αεροδρόμιο της πρωτεύουσας της Ινδίας. Ή του λογισμικού για μάρκετινγκ μέσω κινητών τηλεφώνων. Ή των λαρισινών ρομποτικών προϊόντων αμυντικής φύσης, αλλά και παραγώγων διαστημικής τεχνολογίας».

Τότε πού κατά τον κ. Σλάβη οφείλονται η εξαγωγική μειονεξία της χώρας και η ανάσχεση της παραγωγικής δυναμικής της; Βασική αιτία είναι ότι «με παραγωγικές δραστηριότητες ασχολείται ένα όλο και πιο περιορισμένο μέρος του πληθυσμού. Το υπόλοιπο προτιμά τον παρασιτισμό των πάσης φύσεως επιδομάτων και την (από παραγωγική άποψη) αργομισθία της δημόσιας γραφειοκρατίας». Γι' αυτό δεν είναι τυχαίο που η Ελλάδα βρίσκεται μόλις στην 25η θέση από πλευράς ανταγωνιστικότητας ανάμεσα στις 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και στην τελευταία θέση από πλευράς επιχειρηματικού περιβάλλοντος.

Πάντως από τα προαναφερθέντα προκύπτει ότι υπάρχει ελπίς, που ενισχύθηκε με την πρόσκληση του Πρωθυπουργού για επενδύσεις από κορυφαίες πολυεθνικές εταιρείες.

Του Γ. Μαρίνου από το Βήμα...