Απ’ την Κοκό (Αργεντινή) και την Κική (Βραζιλία) ποια να διαλέξει;

Η συστηματική προσπάθεια απομάκρυνσης της χώρας από τον φυσικό της πολιτικό, οικονομικό και δικαιικό χώρο καταντά εξοργιστική.

Όλο και πιο πολύ δίνεται από κάποιους η εντύπωση πως αν μπορούσαν να… κόψουν την Ελλάδα, να την αποσπάσουν από τον ευρωπαϊκό κορμό και να την μεταφέρουν κάπου μεταξύ Βόρειας και Νότιας Αμερικής, θα το έπρατταν ευχαρίστως.

Η παλιά ξενομανία έχει δώσει τη θέση της σε μια ύποπτη και μεθοδευμένη προσπάθεια να στραφεί ο ελληνικός λαός κατά της ηπείρου στην οποία ανήκει και κατά της Ένωσης που του έχει προσφέρει πολλά.

Ο κ. Τσίπρας τρέχει στη Λατινική Αμερική χωρίς κανέναν προφανή λόγο – ούτε η Αργεντινή, ούτε η Βραζιλία είναι χώρες που μπορούν να βοηθήσουν στο παραμικρό την Ελλάδα.

Η Αργεντινή είναι καταχρεοκοπημένη, οι διαδηλωτές κατακλύζουν τους δρόμους, ο πληθωρισμός έχει πάει στα ύψη, ο κόσμος πεινάει και πληρώνει ακριβά τις επιλογές της πάμπλουτης σοσιαλίστριας προέδρου της χώρας, που μαζί με τον (αποθανόντα) σύζυγό της, που επίσης είχε χρηματίσει πρόεδρος, βρέθηκαν ξαφνικά να έχουν στην κατοχή τους τα καλύτερα «φιλέτα» της χώρας.

Είναι η χώρα που το 1999 έλαβε δάνειο 7,2 δις δολαρίων από το ΔΝΤ και άλλα 39,7 δις δολάρια το 2000, με αποτέλεσμα την παραίτηση της κυβέρνησης και την εκ μέρους της επόμενης κυβέρνησης κήρυξη πτώχευσης.

Είναι η χώρα που στις αρχές της δεκαετίας του 1990 συνδέθηκε με το δολάριο, με αποτέλεσμα να καταρρεύσει και να καταφύγει στο ΔΝΤ – αυτά για όσους μας καλούν να συνδεθούμε με το δολάριο και να… τιτλοποιήσουμε σε δολάρια τα πετρέλαια!


Η Βραζιλία πάλι, που δανείστηκε από ΔΝΤ 41,5 δις δολάρια το 1998 και 30 δις δολάρια το 2002, είναι η χώρα στην οποία η «μέθοδος ΔΝΤ» πέτυχε – οπότε δεν αντιλαμβάνομαι σε τι θα εξυπηρετήσει η βραζιλιάνικη εμπειρία τις απόψεις Τσίπρα – αλλά αυτή τη στιγμή η οικονομία της παρουσιάζει (σύμφωνα με την τελευταία έκθεση του ΟΟΣΑ) σοβαρή επιβράδυνση.

Επιπλέον, η Βραζιλία είναι η χώρα που πέρσι τέτοιον καιρό είδε πέντε υπουργούς της να παραιτούνται υπό το βάρος των κατηγοριών για διασπάθιση δημοσίου χρήματος, την ώρα που η πρόεδρος Ρούσεφ εφάρμοζε τις πιο σκληρές πολιτικές λιτότητας – οπότε επίσης δεν αντιλαμβάνομαι τι σόι πράμα είναι αυτή η «βραζιλιάνικη εμπειρία» που αναζητά ο κ. Τσίπρας.

Και το χειρότερο: Ο αντιπρόσωπος της Βραζιλίας στο ΔΝΤ Πάολο Μπατίστα υπήρξε από την αρχή δεινός πολέμιος της Ελλάδας, υποστηρίζοντας (ήδη από τον Ιούλιο του 2011) πως δεν πρέπει να δοθούν άλλα χρήματα στη χώρα μας και πως το Ταμείο έχει δώσει αρκετά χρήματα στην Ελλάδα και δεν πρέπει να δοθεί επιπρόσθετη βοήθεια, καθώς «το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο».

(Αυτό το τελευταίο εξηγεί την επίσκεψη του κ. Τσίπρα στη Βραζιλία: Ο άνθρωπος συμφωνεί με τον Μπατίστα!).

Προσθέστε σε όλα αυτά και τη δήλωση Ήσυχου (του υπεύθυνου εξωτερικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ που οργάνωσε ο ταξίδι Τσίπρα σε Αργεντινή και Βραζιλία), σύμφωνα με την οποία «ρόλος μας στη Λατινική Αμερική είναι γκολ με φαντασία όπου δεν το περιμένει ο αντίπαλος» και… καταλαβαίνετε τι μας περιμένει!