Οι μειώσεις μισθών και η κατάργηση 5ημέρου δεν αρκούν...

1) Οι μειώσεις μισθών και η κατάργηση 5ημέρου δεν αρκούν...

Δεν υπάρχει όριο στην πτώση μισθών, συντάξεων και βιοτικού επιπέδου στην Ελλάδα. Αυτή είναι η εκτίμηση που αναφέρει αυτή η στήλη συχνά τα δυο τελευταία χρόνια.

Το θέμα έρχεται ξανά στην επικαιρότητα καθώς η  τρόικα με το τελευταίο της έγγραφο (προχθές) ζητάει περαιτέρω μείωση των κατώτερων μισθών αλλά και κατάργηση της 5ήμερης εβδομάδας εργασίας.

Τούτο, για όποιον είναι σε θέση να διαβάζει τα δεδομένα της πραγματικότητας αποτελεί ένα φυσικό επακόλουθο του αδιεξόδου που έχει περιέλθει η χώρα.

Αρκετοί υποστήριξαν πως η επίκληση του όρου «μισθοί Βουλγαρίας» αποτελούσε μέσο τρομοκράτησης των συνδικαλιστών και των εργαζομένων να μην αντισταθούν στις μειώσεις.  Ούτε οι μισθοί Βουλγαρίας αποτελούν κάποιο ασφαλές κατώτερο όριο. Οι μισθοί στη Βουλγαρία έχουν βρει ένα επίπεδο ισορροπίας ανάλογα με την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας της γείτονος, τα γεωγραφικά της συγκριτικά πλεονεκτήματα κλπ.

Από την στιγμή που οι αγορές σταμάτησαν να συντηρούν το επίπεδο της ευημερίας με δανεικά στην Ελλάδα, το βιοτικό επίπεδο της χώρας είναι σε ελεύθερη πτώση. Η ύπαρξη αποταμιεύσεων λειτουργεί προς το παρόν σαν αλεξίπτωτο.
Η πτώση του βιοτικού επιπέδου συνεχίζεται  μέχρι η ανάγκη για εργασία να αναγκάσει την αποδοχή μισθών και όρων εργασίας οι οποίοι θα προσελκύσουν επενδύσεις οι οποίες θα δημιουργήσουν θέσεις εργασίας. Στην αρχή λίγες και μετά περισσότερες απ’ όσες μπορεί να δώσει η αγορά εργασίας με αποτέλεσμα το τέλος της πτώσης και την άνοδο των μισθών...
Η  εκτός πραγματικότητας  αριστερά υποστηρίζει πως μπορεί να ανακόψει την πτώση με συλλογικές συμβάσεις και κινητοποιήσεις. Με τα εργαλεία αυτά μόνο να επιταχύνει την πτώση μπορεί.

Βέβαια, στο κόστος επενδυτικής ευκαιρίας, ο μισθός δεν αποτελεί την μοναδική παράμετρο της εξίσωσης που καθιστά μια επένδυση ελκυστική.

Σε γενικές γραμμές η εξίσωση προσέλκυσης επενδύσεων και δημιουργίας θέσεων εργασίας περιλαμβάνει πολλές παραμέτρους. Π.χ. Ελκυστικότητα  Επένδυσης = Κόστος εργασίας + ύπαρξη ειδικευμένου εργατικού δυναμικού + σταθερό φορολογικό πλαίσιο + σταθερό πολιτικό περιβάλλον + ύψος φορολογίας + κόστος διαφθοράς + κόστος γραφειοκρατίας + ρυθμιστικό περιβάλλον κλπ...
Η μεταβολή κάθε μιας από αυτές τις παραμέτρους αλλάζει το τελικό αποτέλεσμα. Το κόστος εργασίας παίζει σημαντικό ρόλο αλλά το αποτέλεσμα το επηρεάζουν κατά πολύ όλες οι άλλες παράμετροι. Αν υπήρχε ένα σταθερό φορολογικό και πολιτικό περιβάλλον, ελεγχόμενη διαφθορά και μικρή γραφειοκρατία ενδεχομένως το εργατικό κόστος σαν παράμετρος να μην αποτελούσε πρόβλημα...

Π.χ. Η γνωστή πλέον ξενοδοχειακή μονάδα Κόστα Ναβαρίνο έκανε 20 χρόνια να ολοκληρωθεί. Αν δεν αποτελούσε πατριωτικό στόχο του ιδρυτή της που ήθελε να αφήσει κάτι στην ιδιαίτερη πατρίδα του, δεν θα είχε ολοκληρωθεί ποτέ. Δεν έφταιγε το εργατικό κόστος για την καθυστέρηση αλλά όλες οι άλλες παράμετροι...

Η τρόικα
Οι γραφειοκράτες της τρόικας είναι υπάλληλοι οικονομολόγοι και καθώς η οικονομική επιστήμη δεν είναι μια επιστήμη με αντικειμενικά δεδομένα και  εξαρτάται από πολλές απροσδιόριστες παραμέτρους με πρώτη την ανθρώπινη αγελαία συμπεριφορά, κινούνται  σαν μαθητευόμενοι μάγοι...

Μειώνουν τους μισθούς και αυξάνουν τις ώρες εργασίας περιμένοντας να δουν αποτελέσματα, όσο δεν εμφανίζονται αποτελέσματα θα συνεχίζουν να προτείνουν μειώσεις γιατί σκέφτονται γραμμικά σαν λογιστές... Βρίσκονται σε αδιέξοδο.

Αυτό μπορεί να  συνεχιστεί μέχρι την εκδίωξή τους από το αγανακτισμένο πλήθος.

Κι όταν θα φύγουν όμως το πρόβλημα θα παραμένει.

Το ελληνικό πρόβλημα ξεκινά και τελειώνει στο παρασιτικό καρκίνωμα που λέγεται ελληνικό κράτος.  Αυτό αποτελεί το επίκεντρο της διαφθοράς και της γραφειοκρατίας. Κανένας ιδιώτης δεν θα είχε ροπή προς την διαφθορά και την φοροδιαφυγή αν το κράτος φρόντιζε να εφαρμόζονται σωστά οι νόμοι. Στην προκειμένη περίπτωση σε μεγάλη έκταση το κράτος δημιουργεί τη διαφθορά μπλοκάροντας κάθε άλλη διέξοδο με την γραφειοκρατία.

Επικεφαλής του κρατικού καρκινώματος βρίσκεται η πολιτική και συνδικαλιστική ηγεσία του τόπου σε  άμεση συνάρτηση με πελατειακούς δεσμούς με όλη την κρατική μηχανή και μεγάλο μέρος της κοινωνίας.

Οι «Τσοχατζόπουλοι», οι «Πολύδωρες» και οι «Τραγάκηδες» τέμνουν ολόκληρο το πολιτικό φάσμα και δεν διαθέτουν καμιά άλλη πολιτική υπόσταση πέραν των πελατειακών εκδουλεύσεων. (Τα ονόματα είναι ενδεικτικά και επιλέχθηκαν επειδή απασχόλησαν πρόσφατα την επικαιρότητα για  ανάρμοστες και ιδιοτελείς συμπεριφορές).

Αν δεν μειωθεί δραστικά ο ρόλος και ο όγκος τους κράτους δεν διαφαίνεται καμιά διέξοδος για το ελληνικό πρόβλημα. Ούτε η δραστική μείωση αρκεί από μόνης της βέβαια καθώς η διάβρωση του πελατειακού κράτους έχει φτάσει τόσο βαθειά που τα εναπομείναντα κύτταρα θα δημιουργήσουν μεταστάσεις της παλιάς νοοτροπίας.

Το ελληνικό κράτος χρειάζεται διάλυση και αντικατάσταση τμήμα με τμήμα. Αν δεν συμβεί αυτό οργανωμένα και δημοκρατικά θα καταρρεύσει παταγωδώς μαζί με την κοινωνία που συναρθρώνεται γύρω του και θα ανασυσταθεί με μη δημοκρατικές διαδικασίες και νομιμοποίηση.  Το τελευταίο θα συμβεί γιατί οι κοινωνίες τρέμουν την ανασφάλεια και το χάος.

Σίγουρα έχουμε να κάνουμε με μια διεθνή κρίση. Η διεθνής κρίσης όμως απλά ήταν η αφορμή για να εμφανιστεί το μέγεθος του ελληνικού προβλήματος.

Ακόμη και αν η διεθνής κρίση υποχωρήσει και οι αγορές αρχίζουν να δανείζουν για επενδύσεις, το ελληνικό πρόβλημα καθώς έχει αποκαλυφθεί  σε όλη του την έκταση, θα κρατήσει τη χώρα εκτός της ανάταξης.

Του Κ. Στούπα .

Πηγή:www.capital.gr