Πώς ανάβει το καντήλι χωρίς φιτίλι ...

Καθ' όλη την περίοδο της Μεταπολίτευσης ως το 1981 το κυρίαρχο σύνθημα ήταν το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο».

Πρωτοστατούσε τότε το ΠαΣοΚ μαζί με το ΚΚΕ. Και ο λαός υπερψήφισε την προεκλογική υπόσχεση περί εξόδου από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα και την υιοθέτηση μιας ειδικής σχέσης τύπου Γιουγκοσλαβίας, που οι πολλοί την εξελάμβαναν ως επικράτηση και στην Ελλάδα της αριστερής τιτοϊκής δικτατορίας.

Η ανάδειξη του ΠαΣοΚ στην εξουσία συνέπεσε με την ταυτόχρονη ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ. Και ενώ όλοι προσδοκούσαν ή εφοβούντο ότι ο νέος πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου θα ανακοίνωνε την έξοδο της Ελλάδας από την Κοινότητα, εκείνος ανακάλυψε ότι λεφτά δεν υπήρχαν για μια τέτοια «ιδεολογική» πολυτέλεια. Αντίθετα, διαπιστώθηκε ότι η ΕΟΚ ήταν μια καλοκάγαθη αγελάδα από την οποία μπορείς να αρμέγεις δεκάδες δισεκατομμύρια (Μεσογειακά Προγράμματα, αγροτικές επιδοτήσεις, χρηματοδοτική στήριξη μικρομεσαίων, κτλ.).
Είναι αλήθεια ότι αυτές οι δωρεάν παροχές απέβλεπαν στην υποβοήθηση της Ελλάδας να προσαρμόσει το παραγωγικό της δυναμικό σε συνθήκες ελεύθερου ανταγωνισμού, με αναδιάρθρωση καλλιεργειών, εκσυγχρονισμό του κράτους και βαθμιαία εγκατάλειψη του προστατευτισμού της κρατικοδίαιτης βιομηχανίας και του αναρχούμενου κρατικού τραπεζικού της συστήματος.


Η ανεξάντλητη όμως εφευρετικότητα και προσαρμοστικότητα των Ελλήνων έθεσε σε εφαρμογή τη γνωστή συνταγή «και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα σωστή», που συνίστατο στο εξής απλό: αρμέγουμε όσα μπορούμε περισσότερα λεφτά από τους μαστούς της κοινοτικής αγελάδας, τα οποία τα διαθέτουμε με χίλια κόλπα και απάτες για πλουτισμό των κολλητών μας, των ψηφοφόρων μας και γενικά για να περνάμε όλοι καλά (και οι κυβερνώντες ακόμη καλύτερα). Προσποιούμαστε ταυτόχρονα ότι ανταποκρινόμαστε στις αντίστοιχες υποχρεώσεις με τη θέσπιση διάφορων νόμων, που συγκλίνουν προς το κοινοτικό κεκτημένο, δημιουργώντας όμως και νέες θέσεις εργασίας για την κομματική πελατεία και πολυπλόκαμη γραφειοκρατία για να φάνε και οι κότες νόμιμα και παράνομα.

Νομοθετούμε δηλαδή για τα μάτια των κουτόφραγκων, αλλά χωρίς εφαρμογή των θεσπιζομένων. Ετσι εισπράξαμε δωρεάν περί τα 200 δισ. ευρώ, κάναμε κάποιες επενδύσεις, αλλά με ταυτόχρονη εξυπηρέτηση των διαπλεκόμενων συμφερόντων και με υψηλές μίζες για πολλούς άρχοντες, αλλά και για τους χιλιάδες παρατρεχάμενους της εξουσίας και της διεφθαρμένης διοίκησης. Δανειζόμαστε ταυτόχρονα από το διεθνές τραπεζικό σύστημα εκατοντάδες δισεκατομμύρια για να περνάει καλά ο λαός, με καταναλωτική ακράτεια και αδιαφορία για το πώς θα πληρωθούν τα βερεσέδια από τα παιδιά και τα εγγόνια του.


Οπως ήταν φυσικό, το μοντέλο ξαφνικά έπαψε να λειτουργεί. Οι χρηματοδότες μας υιοθέτησαν κι αυτοί το ελληνοπρεπές «δεν πληρώνω» και άρχισαν να θέλουν πίσω τα λεφτά τους επιβάλλοντάς μας λιτότητα με τη μορφή των επάρατων μνημονίων.
Ο λαός όμως επαναστάτησε.

Και με την ψήφο του είπε ένα υπερήφανο «όχι» στα μνημόνια και στη λιτότητα.
Θέλουμε τη συμμετοχή μας στην ΕΕ, δηλαδή θέλουμε ΕΣΠΑ, αγροτικές επιδοτήσεις, χαμηλότοκα δάνεια, κοινοτική αλληλεγγύη, αλλά χωρίς να πληρώνουμε τα χρέη μας. Δηλαδή επιμένουμε στο «ο σκύλος χορτάτος και η πίτα σωστή».

Ετσι καλείται ο κ. Τσίπρας και οι αντιμνημονιακοί να σχηματίσουν κυβέρνηση τώρα ή έστω μετά τις επόμενες εκλογές για να θεμελιώσουν την πρώτη στην Ελλάδα διακυβέρνηση όπου οι πολίτες δεν θα πληρώνουν αλλά θα πληρώνονται και θα ζουν καλά με τη στοργική φροντίδα του κράτους επαναφέροντας τη δραχμή (αφού τέρμα οι επιχορηγήσεις της ΕΕ), χωρίς τοκογλυφικά δάνεια και κατοχικούς γκαουλάιτερ.


Αρκεί να ανατεθεί το υπουργείο Οικονομικών στον καθηγητή κ. Βαρουφάκη, ο οποίος ισχυρίζεται ότι γνωρίζει τη λύση του προβλήματος. Και μία υπόμνηση προς τη νεολαία που προσδιόρισε το εκλογικό αποτέλεσμα: «Η πείρα είναι μια χτένα την οποία ο Θεός χαρίζει στον άνθρωπο μόνο όταν του έχουν πέσει τα μαλλιά» (Μάο Τσε Τουνγκ).

Του Γ. Μαρινου από το Βήμα