Επί δικαίους και αδίκους ...

Από την πρώτη στιγµή που εφαρµόσθηκε το οριζόντιο κούρεµα των μισθών στο ∆ηµόσιο η στήλη αυτή το καταδίκασε ως άδικο και αντιδεοντολογικό. 
Σίγουρα το σοβαρότερο βάρος του κρατικού προϋπολογισµού είναι το µισθολογικό κόστος. Αυτό όµως οφείλεται κυρίως στον µεγάλο αριθµό των απασχολούµενων στο ∆ηµόσιο. Και αυτό είναι το αποτέλεσµα του πελατειακού συστήµατος στο οποίο βασίζεται η ύπαρξη και η ψηφοθηρία των κοµµάτων. 
Οποιο κόµµα και όποιος βουλευτής διορίζει τους περισσότερους και στις καλύτερες θέσεις (δηλαδή υψηλόµισθους και χωρίς απαιτήσεις ειδικών προσόντων και υποχρεώσεων κοπιαστικής απασχόλησης) αυτό εξασφαλίζει και υψηλά ποσοστά δηµοτικότητας. 

Αναπόφευκτα λόγω δηµιουργίας του ΑΣΕΠ, έστω και µπασταρδεµένης αποτελεσµατικότητας, αλλά και λόγω κάποιων συγκεκριµένων γνώσεων και ικανοτήτων που επιβάλλουν κάποιες θέσεις, προσλαµβάνονται στο ∆ηµόσιο και προσοντούχοι υπάλληλοι, που συνήθως έχουν και διάθεση να εργασθούν. 

Με την οριζόντια όµως περικοπή των µισθών έχουν την ίδια µεταχείριση και οι άξιοι και ευσυνείδητοι και οι χωρίς γνώσεις και προσόντα, και επιπλέον αδιάφοροι και τεµπέληδες, που λόγω µπάρµπα στην Κορώνη φέρονται και σαν σατράπηδες στους πολίτες, των οποίων υποτίθεται ότι είναι υπηρέτες. 
Κατά κανόνα αδιάφοροι στη δουλειά τους, συνήθως ρέπουν και στη συναλλαγή και στη διαφθορά. Ανταποδίδουν µε ρουσφέτια σ’ αυτούς που τους διόρισαν και οι πιο αδίστακτοι χρηµατίζονται ασύστολα αφού ξέρουν ότι έχουν πολιτικούς προστάτες. Μολονότι επιµελώς αποσιωπάται, το πελατειακό σύστηµα λειτουργεί και σε επίπεδο συνδικάτων. Παράλληλη προτεραιότητα σε διορισµούς στο ∆ηµόσιο και ιδιαίτερα στις µονοπωλιακές ∆ΕΚΟ έχουν και οι συγγενείς και φίλοι των συνδικαλιστών, που είναι η κυρίαρχη δύναµη στον δηµόσιο τοµέα, καθώς λειτουργούν ως ιδιαίτερη συντεχνία και µε δύναµη στρατού κατοχής. 
Μολονότι εµείς οι πολίτες τούς πληρώνουµε, αυτοί µας φέρονται ως δυνάστες και εκβιάζοντάς µας µε απεργίες (στα µέσα µεταφοράς, µε διακοπή του ρεύµατος κ.ο.κ.) και µε την ασφάλεια της µονιµότητας και του ακαταδίωκτου, ενώ συχνά πληρώνονται και όταν απεργούν. 
Για την ελάφρυνση του βάρους των δαπανών στον δηµόσιο τοµέα το λογικό θα ήταν, αντί του οριζόντιου κουρέµατος αποδοχών, η απόλυση όσων ρουσφετολογικά προσελήφθησαν και που δεν προσφέρουν. Ετσι και το κόστος του προϋπολογισµού θα µειωνόταν και οι δηµόσιες υπηρεσίες θα ήταν αποτελεσµατικότερες υπέρ των πολιτών, αφού η δίκαιη επιλογή θα αποµάκρυνε τους εξ αυτών άχρηστους, τεµπέληδες και διεφθαρµένους και θα αναδείκνυε και επιβράβευε τους άξιους και προικισµένους. 
Επιπλέον έτσι θα καταργούντο και οι άχρηστοι και κοστοβόροι οργανισµοί που δηµιουργούνται ακριβώς για να βρεθούν θέσεις στο ∆ηµόσιο για την κοµµατική πελατεία. Επίσης θα καταργούντο οι πλεονάζουσες θέσεις προσωπικού, που για τον ίδιο λόγο δηµιουργούνται. Η πληθώρα π.χ. γενικών διευθυντών, διευθυντών και γενικά προϊσταµένων µε υψηλές αποδοχές είναι προϊόν ρουσφετολογίας των εκάστοτε υπουργών και άλλων ισχυρών παραγόντων, όπως είναι οι συνδικαλιστές και οι χορηγοί των κοµµάτων. 

Μόνον έτσι θα µπορούσε να συρρικνωθεί το κράτος στα αναγκαία µεγέθη, να µειωθεί δραστικά το υψηλό κόστος του και να βελτιωθούν και οι παρεχόµενες από αυτό υπηρεσίες, καθώς θα επικρατούσε η αριστεία και το αίσθηµα δικαίου στους άξιους, που σήµερα εξισώνονται µε τους ανίκανους, τεµπέληδες και θρασείς λόγω κοµµατικής και συνδικαλιστικής προστασίας. Θα περιοριζόταν επίσης δραστικά και η διαφθορά, που σήµερα λειτουργεί και αµφίδροµα. Οι πελατειακά προσληφθέντες κατά κανόνα εξυπηρετούν τους πάτρωνές τους µε ρουσφέτια και συγκαλύψεις παρανοµιών που τους ζητούνται και ταυτόχρονα δεν διστάζουν να παρανοµούν προς ίδιον όφελος µε σχεδόν διασφαλισµένη την ατιµωρησία. 

Φυσικά η δική µου πρόταση, που θεωρείται και γενικότερα η σωστότερη, προσκρούει στο ότι απαιτεί χρόνο και αδιάβλητες διαδικασίες, τις οποίες ποιος θα εξασφαλίσει, αφού οι ασκούντες την εξουσία εξυπηρετούνται από το ισχύον φαύλο σύστηµα; Γι’ αυτό άλλωστε αντιστέκονται σε κάθε εξυγίανση του δηµόσιου τοµέα. 

Του Γ. Μαρίνου από το Βήμα ...