Πώς αποτρέπεται η ανάπτυξη ...

Μπορεί η τελευταία διάσκεψη κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης να κατέληξε σε κάποιες αποφάσεις που θα επιβάλουν δηµοσιονοµική πειθαρχία στα κράτη-µέλη και θα δροµολογήσουν µια δύσκολη προσπάθεια για την επίτευξη της πλήρους οικονοµικής ένωσης, όµως παρέµεινε η αµφιβολία αν θα σωθεί τελικά το ευρώ, καθώς οι αγορές αντέδρασαν µε, αυξανόµενη µάλιστα, δυσπιστία. Και το κυριότερο, που µπορεί να είναι και το προαπαιτούµενο: αγνοήθηκε παντελώς η ανάγκη δραστικής ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας των χωρών της ΕΕ και της ανάπτυξης των οικονοµιών της, ώστε να ξεφύγουν από την ύφεση και την ασταµάτητα διογκούµενη ανεργία και περιθωριοποίηση ευρέων λαϊκών στρωµάτων. ∆ηλαδή την έξοδο από το αδιέξοδο στο οποίο έχει οδηγηθεί και η ελληνική οικονοµία. 

Μονότονο το διά λόγων πρόταγµα της ανάπτυξης. Και θεµελιώδης προϋπόθεση θεωρείται η πραγµατοποίηση παραγωγικών επενδύσεων, κυρίως ξένων, καθώς οι κρατικές έχουν µηδενισθεί, οι δε ντόπιοι επιχειρηµατίες έχουν πια περιορισµένες έως ανύπαρκτες δυνατότητες. Ολοι µιλούν για την ανάγκη θεσµοθέτησης κινήτρων. Και η τελευταία κυβέρνηση είχε πάρει κάποιες σχετικές πρωτοβουλίες (π.χ. νόµος fast track). Ωστόσο η πλήρης επενδυτική άπνοια συνεχίζεται και τα όποια ελάχιστα µεγαλεπήβολα δροµολογήθηκαν εγκαταλείφθηκαν, καθώς οι ξένοι επενδυτές ετράπησαν σε φυγή. Κι αυτό γιατί κανένα κίνητρο δεν µπορεί να καταστεί ελκυστικό, αν προηγουµένως δεν αρθούν τα ισχύοντα αντικίνητρα. 



Με αυτά όµως δεν ασχολείται κανείς, είτε από έλλειψη συνειδητοποίησης του προβλήµατος είτε από ιδιοτέλεια γιατί αυτά τρέφουν το πελατειακό κράτος και την άρχουσα φαυλότητα. Αυτό το µείζον θέµα πήρε την πρωτοβουλία να καταδείξει το Μέγαρον Plus σε µια συζήτηση που διοργανώθηκε προ µηνών µε τη συµµετοχή προσωπικοτήτων που έχουν γνώση και εµπειρίες. Οι Γιάννης Στουρνάρας, Γιάννης Γραµµατίδης, Χρήστος Αλεξάκης και Παναγιώτης Μπερνίτσης, µε εισηγητή του θέµατος τον υπογράφοντα αυτή τη στήλη, συντονιστή τον Αντώνη Παπαγιαννίδη και προλογίσαντα τον πρόεδρο του ΟΜΜΑ Γιάννη Μάνο, µε πολύ συγκεκριµένη επιχειρηµατολογία. Και αυτή η συζήτηση είδε πρόσφατα το φως της δηµοσιότητας από τις «Μεταµεσονύκτιες Εκδόσεις» και το Μέγαρον Plus, µε τον τίτλο «Τα αντικίνητρα στην ανάπτυξη». 
Ποια είναι τα βασικότερα, που µπορεί να εξορκίζονται διά λόγων αλλά παραµένουν πάντα σε ισχύ, παρεµποδίζοντας κάθε επενδυτική δραστηριότητα. Μολονότι ανάπτυξη χωρίς επενδύσεις δεν υπάρχει. Και άµεσες επενδύσεις, και µάλιστα ξένες, χωρίς το αναγκαίο επενδυτικό κλίµα δεν υπάρχουν. 

Αν και δεν είναι διόλου αµελητέα, π.χ., η βαριά φορολογία στην επιχειρηµατική δραστηριότητα σε σύγκριση µε άλλες χώρες, οι επενδυτές αποδίδουν περισσότερη σηµασία στη σταθερότητα και στη διάρκεια του φορολογικού καθεστώτος. Πώς να εµπιστευθούν µια χώρα όπου το φορολογικό σύστηµα µεταβάλλεται ασταµάτητα ακόµη και µέσα στα όρια ενός χρόνου; Και πώς να αποτολµήσουν την επενδυτική περιπέτεια όταν για να υλοποιηθεί χρειάζεται να αποσπασθούν εκατοντάδες ή και χιλιάδες υπογραφές; 


Και όταν, µε την αχαλίνωτη διαφθορά που κυριαρχεί στη χώρα µας, κάθε υπογραφή για να µπει µπορεί να προϋποθέτει την καταβολή µίζας ή έστω γρηγορόσηµου; Και ποια αξία έχουν οι υπουργικές υπογραφές και οι εγκρίσεις της Βουλής, όταν οποιοσδήποτε κοινοτάρχης ή κουκουλοφόρος ή παντός χρώµατος ασύδοτα συνδικάτα µπορούν να µαταιώσουν τις επενδύσεις; 
Και γιατί να υποβληθούν οι επενδυτές σ’ αυτή την περιπέτεια όταν η κάθε νόµιµη προσφυγή τους στη ∆ικαιοσύνη προσκρούει στην ουσιαστική αρνησιδικία ή στην πολυετή αναµονή των αποφάσεων, ή ακόµη και στη στενόµυαλη µαταίωση πλήθους άµεσων ξένων παραγωγικών επενδύσεων από το Συµβούλιο της Επικρατείας; 
Ποιος ενδιαφέρεται γι’ αυτά; Και ποιος τα συζητεί; Κι όµως, αν δεν προταχθεί η εξάλειψη των αντικινήτρων που περιγράφονται σ’ αυτή την έκδοση, µην περιµένουµε ανάπτυξη και συνεπώς έξοδο από την ύφεση, την ανεργία και τα µέτρα λιτότητας που επιβάλλουν η τρόικα και η ανάγκη να ξεφύγουµε από την ασφυξία που προκαλεί η υπερχρέωσή µας. 

Του Γ.Μαρίνου από το ΒΗΜΑ