Πριν να είναι πολύ αργά ...

 Ολοι σχεδόν οι οικονοµικοί δείκτες εξελίσσονται πολύ χειρότερα από ό,τι επισήµως είχε προβλεφθεί και προγραµµατισθεί. Η ύφεση κατά την τελευταία τριετία έφθασε αθροιστικά στο 16%, το δηµοσιονοµικό έλλειµµα επιµένει γύρω σε διψήφιο αριθµό και το δηµόσιο χρέος αυξάνεται µε ασυγκράτητους ρυθµούς, παρά τις ανελέητες περικοπές µισθών και συντάξεων και τις αλλεπάλληλες αφόρητες φορολογικές επιβαρύνσεις. Οι χρεοκοπίες επιχειρήσεων έχουν πάρει µαζικό χαρακτήρα, ενώ η ανεργία πλησιάζει, αν δεν ξεπέρασε, το ένα εκατοµµύριο ψυχές. Η κυβέρνηση φαίνεται να τα έχει χαµένα καθώς µάταια περιµένει από µια άθλια, νωχελική, αδιάφορη και όχι σπάνια διεφθαρµένη δηµόσια διοίκηση να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της. Πολύ περισσότερο όταν και όσα αποφασίζονται δεν εφαρµόζονται από το ίδιο το πολιτικό σύστηµα που φέρει τη σφραγίδα του κρατικού τέρατος που εξέθρεψε, διέφθειρε και αποθράσυνε η διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ την τελευταία τριακονταετία, µε την ευγενή συνεργασία της Νέας ∆ηµοκρατίας, τη λαϊκίστικη και εκβιαστική παρότρυνση της Αριστεράς και της πανίσχυρης λόγω µονοπωλιακών δυνάµεων συνδικαλιστικής νοµενκλατούρας του ευρύτερου δηµόσιου τοµέα, αλλά και ουκ ολίγων αδίστακτων συντεχνιών και του ιδιωτικού τοµέα.

Και να έχεις και την αξιωµατική αντιπολίτευση να προσβλέπει στην ανάκτηση της προ διετίας απολεσθείσας εξουσίας, από την οποία εξεβλήθη λόγω ανεπάρκειας ή αδυναµίας να ανταποκριθεί στην κρισιµότητα των περιστάσεων, στις οποίες ουκ ολίγον συνέβαλε και η ίδια, καθώς οι ευγενείς φιλοδοξίες των νεότερων πολιτικών ηγετών περιορίζονται στο πώς θα καταλάβουν την εξουσία. Ακριβώς γι’ αυτό και ο σχεδιασµός τους περιορίζεται στο πώς θα το επιτύχουν υποσχόµενοι µαγικές λύσεις (δηλαδή υπονοώντας διορισµούς, νοµιµοποιήσεις παρανοµιών, απαλλαγή από φορολογικά ή άλλα χρέη και ό,τι άλλο επιθυµούν οι διαχρονικά πολύτιµοι ανά την επικράτεια κοµµατάρχες και το συνήθως ιδιοτελές περιβάλλον τους), είτε υπάρχουν λεφτά είτε δεν υπάρχουν.
Καλά να είναι οι δανειστές µας και οι ανεξέλεγκτα κερδοσκοπούσες τράπεζες και οι χορηγοί των κοµµάτων, µε πλουσιοπάροχα βέβαια ανταλλάγµατα, και οι έχοντες τις θέσεις-«κλειδιά», χωρίς την πανάκριβη ενίοτε υπογραφή των οποίων τίποτε δεν προχωρεί στη χώρα. Και καθώς µας πήραν πια είδηση οι εκπρόσωποι της τρόικας, κατάλληλα ενηµερώνοντας τα µεγάλα αφεντικά, γίναµε παγκοσµίως διάσηµοι και ως πρότυπα προς αποφυγήν και ως πεισµατικά αδιόρθωτοι. Γι’ αυτό µελετούν ερήµην µας πλέον πώς θα αντιµετωπίσουν το πρόβληµα Ελλάς και πώς µε την κατάλληλη καραντίνα θα αποτρέψουν ή έστω θα περιορίσουν τις εκτός συνόρων µας οικονοµικές συνέπειες µε την ελεγχόµενη πτώχευση.

Παρήγορο το συνεχώς διογκούµενο αίτηµα για σύµπραξη του πολιτικού συστήµατος σε κυβερνητικά σχήµατα εθνικής σωτηρίας, όπου οι κοµµατικοί ανταγωνισµοί, οι προσωπικές φιλοδοξίες και οι διαφορετικές ιδεολογικές αποχρώσεις θα παραµερισθούν προσώρας προκειµένου να σωθεί η πατρίδα, όπως έγινε το ‘40 όταν ακόµη και ο Ζαχαριάδης προσέφερε τη συµπαράσταση των κοµµουνιστών στον ακροδεξιό δικτάτορα Μεταξά. Οπως η δηµοκρατική ∆ύση και η κοµµουνιστική Ανατολή παραµέρισαν τις αγεφύρωτες διαφορές τους προκειµένου να εξουδετερώσουν τη λαίλαπα του ναζισµού.

Η σωτηρία του λαού είναι ο υπέρτατος νόµος, έλεγαν οι Ρωµαίοι σε κρίσιµες στιγµές. Αυτό πρέπει να υπερισχύσει και τώρα. Εστω και ερήµην των αριστερών κοµµάτων και αποκοµµάτων, των οποίων ο στόχος είναι η ταχύτερη διάλυση της οικονοµίας και της κοινωνίας. Την πρωτοβουλία καλείται να αναλάβει ο αµήχανα σιωπηλός Πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας. Και ο πρώτος που πρέπει να θυσιάσει εγωισµούς και οφίτσια είναι ο Πρωθυπουργός, καθώς αυτός µε την απειρία, τις «ευγενείς» φαντασιώσεις του και την αδυναµία του να κυβερνήσει κατέληξε να φέρει την κύρια ευθύνη του σηµερινού αδιεξόδου, που µας οδηγεί στην άβυσσο. Και βεβαίως να ανταποκριθεί εποικοδοµητικά ο κ. Σαµαράς. Ηδη είναι πολύ αργά. Τουλάχιστον να προληφθεί η πλήρης διάλυση και η αναρχία, µε τη βία και το αίµα που συνεπάγονται. 


Του Γ.Μαρίνου από το Βήμα